ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 422

นิสัยหลิงซวนค่อนข้างตรงไปตรงมา เมื่อได้ยินวาจานี้ก็เอ่ยอย่างประหลาดใจ

“อาจารย์ แม่ทัพเฉินมิเชื่อว่าท่านฆ่าหลิงผิง พวกนางยังกล้าใส่ไคล้ท่านเชียวหรือ!”

“ประเดี๋ยวเจ้าก็รู้แล้ว!”

หลิงอวี๋ส่ายหน้าพลางนึกถึงสายตาสงสัยของเซียวหลินเทียนที่มีต่อตน และแววตาตกตะลึงของลู่หนานกับจูเผิงอีก หลิงอวี๋มิได้มองในแง่ดีเช่นหลิงซวน

ครั้นรอกลับถึงตำหนักอ๋องอี้ พวกหลิงอวี๋กับหลิงซวนเพิ่งจะเข้าประตู กระทั่งน้ำยังไม่ทันได้เข้าปากสักอึก

หลิงหลานก็ร้องไห้คร่ำครวญอยู่ข้างนอกเสียแล้ว

“พระชายา… ไฉนท่านอำมหิตถึงเพียงนี้!”

“หลิงผิงถูกท่านขับออกตำหนักอ๋องอี้แล้ว ไยท่านยังมิยอมปล่อยนางไปเจ้าคะ?”

“หลิงผิง เจ้าต้องมาตายอย่างอนาถ! เพียงเพราะเจ้าเกิดมาต่ำต้อย คนอื่นฆ่าเจ้าเหมือนฆ่ามดตัวหนึ่ง!”

“บนใต้หล้าผืนนี้ไร้ซึ่งความยุติธรรมนัก!”

ครั้นหลิงซวนได้ยินความโกรธก็พลุ่งพล่าน บัดนี้นางเข้าใจความหมายของหลิงอวี๋หมดแล้ว

แม้แม่ทัพเฉินจะมิขังหลิวอวี๋เข้าคุก แต่ก็ไม่มีทางอุดปากหลิงหลานได้!

คำพูดของคนนั้นน่ากลัว การโดนหลิงหลานแพร่ข่าว แม้ไร้ความผิด แต่ก็จะถูกคนรับใช้ของตำหนักอ๋องอี้วิจารณ์!

“ข้าจักไปฉีกปากนาง นางจักได้หยุดพูดจาเหลวไหล!”

หลิงซวนถกแขนเสื้อพลางถลันไป หลิงอวี๋ตะโกนว่า “หลิงซวน หยุด!”

หลิงซวนกล่าวร้อนใจ “อาจารย์ ท่านมิได้ยินที่นางใส่ไคล้ท่านหรือ? จะกล้ำกลืนความขมขื่นนี้ลงได้เช่นไรเจ้าคะ?”

หลิงอวี๋หัวเราะพลางเอ่ย “เจ้าจักออกไปขัดขางนาง? มิให้นางพูด? แล้วตบตีนางรึ?”

เถาจื่อกล่าวอยู่ข้าง ๆ ว่า “แม้เจ้าอุดปากนางได้ แต่อุดได้ตลอดไปรึ! หากนางยังอยากพูดอย่างไรก็พูดอยู่ดี!”

“ตบตีนางรึ? นั่นจะไม่ยิ่งยืนยันเรื่องที่คุณหนูใจร้ายงั้นรึ?”

ทั้งสองพูดให้หลิงซวนจนนางไม่มีอะไรจะเอ่ยพลางกระทืบเท้ากล่าวว่า “แต่จักปล่อยให้นางใส่ไคล้คุณหนูแบบนี้ต่อไปมิได้หนาเจ้าคะ!”

หลิงหลานยังร้องไห้อยู่ข้างนอกต่อ “พระชายา ท่านตัดเส้นเอ็นมือและเท้าของหลิงผิง จนไม่มีคนจ้างนาง หมดปัญญาหาข้าวกิน! แถมท่านยังฆ่านาง…”