ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 440

“อิ่งเอ๋อร์ ข้าจักมิสนใจเจ้าได้เยี่ยงไรเล่า!”

องค์ชายคังกอดกวนอิ่งอย่างอ่อนโยน พลางหันกลับมากับเอ่ยกับเส้าเจิ้งซาน

“ท่านลุง ท่านพาพวกเขาไปที่ห้องส่วนตัวห้องอื่นก่อนเถิด! อีกประเดี๋ยวข้าจักตามไป!”

“องค์ชาย… องค์ชาย...”

กวนอิ่งทนไม่ไหวแล้ว ยังไม่ทันที่พวกเส้าเจิ้งซานจะออกไป นางก็ฉีกทึ้งอาภรณ์ขององค์ชายคังอย่างบ้าคลั่ง ปากก็ร้องครวญครางไปเรื่อยเปื่อย

คนของราชการเห็นดังนั้นก็หน้าแดงเขินอายทันที ไม่รอให้เส้าเจิ้งซานเอ่ยเรียก พวกเขาก็วิ่งออกไปแล้ว

“เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ ห้ามผู้ใดแพร่งพรายเด็ดขาด!”

เส้าเจิ้งซานเดินตามออกมาแล้วปิดประตูพลางเอ่ยเตือนทุกคนที่อยู่ตรงนั้นอย่างดุร้าย

เขาเป็นลุงขององค์ชายคัง ไม่อยากให้เรื่องนี้แพร่กระจายแล้วส่งผลกระทบต่อองค์ชายคัง!

บริกรตกใจกลัวจนตัวสั่นไปหมด และพยักหน้า

พวกคนของราชการยังคงต้องพึ่งพาองค์ชายคังอยู่พลันรีบพยักหน้ารับปากทันใด

จ้าวเจินเจินเห็นภาพกวนอิ่งฉีกทึ้งอาภรณ์ขององค์ชายคังก็โกรธมากจนตัวสั่น

นางสารเลวผู้นี้ ต่อหน้าทุกคนกลางวันแสก ๆ ยังกล้าเกาะแกะองค์ชายคังเช่นนี้ ช่างต่ำเสียจริง! ต่ำตมนัก!

จ้าวเจินเจินลืมไปสนิทเลยว่านางเองต่างหากที่เป็นคนวางยากวนอิ่ง!

“พระชายา เราไปกันเถิดเจ้าค่ะ! อย่าให้ผู้ใดพบพวกเรา!”

ไป๋ผิงเห็นว่าเรื่องในวันนี้ล้มเหลวมิเป็นท่า กลัวว่าหากจ้าวเจินเจินอยู่ที่นี่จะเกิดปัญหาขึ้นพลันรีบลากจ้าวเจินเจินออกไป

ไม่มีผู้ใดสังเกตเห็นว่า ในห้องส่วนตัวอีกห้องหนึ่งที่ต้นไม้บังอยู่นั้น เกิ่งเสี่ยวหาวยืนอยู่ตรงหน้าต่างเห็นทุกสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว

เขายิ้มเยาะ แม้ว่าเขาจะเริ่มเห็นสถานการณ์ที่วุ่นวายนี้ครั้นเมื่อองค์ชายคังมาถึง!

แต่เมื่อเชื่อมโยงเหตุการณ์ก่อนและหลังแล้ว เกิ่งเสี่ยวหาวก็เข้าใจได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น!

พระชายาคังจ้าวเจินเจินมิอยากให้กวนอิ่งแต่งงานเข้าตำหนักองค์ชายคัง จึงวางแผนจัดการกวนอิ่งกับเซียวหลินเทียน!

ช่างน่าชิงชังที่ท่านอ๋องอี้เซียวหลินเทียนรู้อยู่แก่ใจว่า จ้าวเจินเจินวางแผนจัดการเขา แต่มิยอมเปิดโปงจ้าวเจินเจินออกไป เพื่อเป็นการปกป้องชื่อเสียงของจ้าวเจินเจิน!

เซียวหลินเทียนยอมทำร้ายตัวเองมากกว่าที่จะเปิดโปงคนรักเก่าของเขา!

ช่างน่าหลงใหลเสียจริง!

องค์ชายคังย่อมไม่มีทางตกหลุมรักกวนอิ่งด้วยเหตุนี้อยู่แล้ว เขายกมุมปากเยาะเย้ยในจุดที่กวนอิ่งมองไม่เห็น

สตรีใจง่ายผู้นี้ คิดว่าตนมิรู้เรื่องอื้อฉาวระหว่างนางกับองค์ชายเว่ยจริง ๆ หรือ?

ยังจะกล้าแสร้งทำเป็นไร้เดียงสาต่อหน้าตนเช่นนี้อีก!

แต่เพื่อที่จะผูกมัดกวนอิ่งไว้ องค์ชายคังจึงมิได้แสดงท่าทีเยาะเย้ยออกมา เขาลูบไหล่ของกวนอิ่งเบา ๆ พลางเอ่ยเสียงนุ่ม

“ข้ารู้หัวใจของเจ้า… ข้าเองก็ชอบเจ้าเช่นกัน!”

“องค์ชาย องค์ชายพาหม่อมฉันเข้าตำหนักเถิดเพคะ เรือนที่หม่อมฉันอาศัยอยู่เป็นของพระชายาคัง หม่อมฉันเกรงว่าจักถูกพระชายาทำร้ายอีกเพคะ!”

กวนอิ่งมีหรือจะปล่อยให้เซียวหลินอี้เอ่ยคำพูดว่าชอบพอตนแค่พอเป็นพิธีเช่นนี้

นางกลัวจะถูกท่านกวนเอ้อร์แก้แค้น และกลัวว่าเรื่องในวันนี้จะแพร่ออกไปแล้วส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของตน! และยิ่งกลัวว่าที่แว้งกัดเซียวหลินเทียนในวันนี้ จะถูกเซียวหลินเทียนแก้แค้นเอาได้!

แม้ว่าขาของเซียวหลินเทียนจะพิการแล้ว แต่ถึงอย่างไรเขาก็คือท่านอ๋องอี้!

บัดนี้ตระกูลกวนล่มสลายแล้ว หากเซียวหลินเทียนจะปลิดชีพตนก็ทำได้ง่ายดายนัก!

ยามนี้นางทำได้เพียงกอดขาขององค์ชายคังเซียวหลินอี้ไว้ให้แน่น หวังว่าจะมีชีวิตที่ดีต่อไป!