ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 507

“ความตายมาอยู่ตรงหน้าแล้ว เจ้ายังปากแข็งอยู่อีกรึ?”

ชิวเหวินอิงโน้มตัวไปจ้องมองจูเผิง พลางเอ่ยอย่างดุร้าย

“หากเจ้าตอบข้ามาดี ๆ ข้าจักปล่อยให้เจ้าตายแบบสบาย ๆ มิเช่นนั้น… เจ้าคงต้องทนทุกข์ยิ่งกว่าตกนรก!”

เท้าทั้งสองข้างของจูเผิงเลือดออก เขารู้สึกได้ว่าตนนอนจมกองเลือดอยู่ แต่เขาก็ไม่รู้สึกกลัวเลยสักนิด

“ชิวเหวินอิง หากข้าตกนรก เจ้าก็คงตกนรกขุมที่สิบแปด ต้องเจ็บปวดยิ่งกว่าข้าหลายร้อยหลายพันเท่าแน่นอน!”

จูเผิงจ้องชิวเหวินอิงอย่างดุเดือด “จะทุบตีหรือฆ่าก็มาเลย! หากข้าจูเผิงขมวดคิ้วแม้สักนิด ข้าก็เป็นเดรัจฉานแล้ว!”

ชิวเหวินอิงยิ้มเหยียด “ได้ อยากเป็นบุรุษผู้แข็งแกร่งใช่หรือไม่? เช่นนั้นข้าจักช่วยสงเคราะห์เจ้าเอง!”

นางหยิบผงยาออกมาจากแขนแล้วโรยลงบนเลือดของจูเผิง

หลังจากนั้นไม่นาน ฝูงมดก็คลานมาจากทุกทิศทุกทาง เข้าไปในบาดแผลและเสื้อผ้าของจูเผิงอย่างรวดเร็ว

“เจ้าใช้วิธีนี้ มันต่างอะไรกับการจักจี้ข้าเล่า?”

จูเผิงที่ในตอนแรกยังเหยียดหยัน รู้สึกคันอย่างรุนแรงไปทั้งตัวแล้ว!

แล้วบาดแผลก็เริ่มรู้สึกเจ็บแปลก ๆ

ความเจ็บปวดเช่นนี้เป็นสิ่งที่เขามิเคยพบมาก่อน มันกัดกินกระดูก เจ็บปวดอย่างแสนสาหัส!

ร่างกายของจูเผิงสั่นอย่างรุนแรงด้วยความเจ็บปวด เสียงกรีดร้องกำลังจะออกมาปากของเขา ก็ถูกกลืนกลับลงไป

เขาไม่มีทางกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดต่อหน้าศัตรู!

เขาจะไม่มีทางทำให้ท่านอ๋องอับอาย!

จูเผิงกัดริมฝีปากแน่น ความเจ็บปวดสาหัสทำให้เขากัดริมฝีปากจนเลือดออก แต่เขาก็พยายามมิให้ตนร้องออกมา

ชิวเหวินอิงค่อนข้างตกใจ การทรมานเช่นนี้ นางได้ทดลองใช้อยู่หลายครั้งครั้นสายสืบที่หลบหนีไปถูกจับกลับมา!

แต่ทุกครั้งสายสืบเหล่านั้นล้วนกรีดร้องแทบขาดใจ!

นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้เห็นคนที่สามารถทนต่อการทรมานเช่นนี้ได้!