ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 517

“หม่อมฉันมิไปเพคะ! ท่านพี่ หม่อมฉันมาดูแลท่านตามคำสั่งของพระสนมหรงจะให้หม่อมฉันไป ท่านต้องคุยกับท่านป้าก่อนค่อยว่ากัน!”

เสิ่นจวนโน้มเข้าใกล้กล่าวยิ้ม ๆ ว่า “ท่านพี่ ให้หม่อมฉันช่วยท่านดูแลตำหนักอ๋องอี้เถิด! หม่อมฉันทำได้ดีกว่าชิวเหวินซวงแน่นอนเพคะ!”

เซียวหลินเทียนยังไม่ทันเอื้อนเอ่ย ท่านจินต้าพลันยกยิ้มกล่าวคำ “คุณหนูขอรับ ท่านเป็นแขก มันมีหลักการที่ไหนให้แขกมาช่วยดูแลเรือนขอรับ!”

“ยิ่งไปกว่านั้นตำหนักของเรายังมีพระชายาอยู่ขอรับ!”

เสิ่นจวนโมโหฉับพลัน ตะโกนว่า “ไม่เจียมตัว เจ้ามันตัวอันใด? ข้าคุยกับท่านพี่ มันมีหลักการที่ใดให้ขี้ข้าอย่างเจ้ามาสอดปาก!”

“เดิมทีหลิงอวี๋นางมิได้ดูแลตำหนักอ๋องอี้ด้วยซ้ำ ท่านพี่…”

“เสิ่นจวน ท่านจินต้ามิใช่ขี้ข้า!”

เซียวหลินเทียนคะตอกเคืองขุ่น “ท่านจินต้าพูดถูก ตัวข้ายังมีพระชายาอยู่ มันจะถึงคราวของเจ้าได้เช่นไร!”

“หากเจ้ายังเสียมารยาทกับคนของตำหนักอ๋องอี้อีก ตัวข้าจักส่งเจ้ากลับวันนี้ทันที!”

“ทหาร! ส่งคุณหนูกลับจวนเสิ่นเสีย!”

เมื่อเสิ่นจวนเห็นเซียวหลินเทียนบันดาลโทสะก็รีบส่งยิ้มกล่าวว่า

“ท่านพี่เพคะ เป็นเสิ่นเอ๋อร์พูดผิดไป เสิ่นเอ๋อร์รู้ผิดแล้วยังมิพอหรือเพคะ?”

“เสิ่นเอ๋อร์ไปก็ได้เพคะ ท่านพี่อย่ากริ้วเลยเพคะ!”

เสิ่นจวนรีบพาคนจากไปอย่างรวดเร็ว

หลิงอวี๋ นางหญิงชั่ว!

เจ้ากรอกยาแฝดอันใดให้ท่านพี่กันแน่! เขาถึงเอาแต่เข้าข้างเจ้าเสียทุกเรื่อง!

เจ้ารอข้าก่อนเถอะ! ข้ามิปล่อยเจ้าไปแบบนี้แน่!

เสิ่นจวนยิ่งคิดยิ่งโกรธขึ้นเรื่อย ๆ นางจะมิยอมโดนเซียวหลินเทียนส่งกลับไปเช่นนี้ นางจะออกเรือนกับเซียวหลินเทียนให้ได้!

เสิ่นจวนหวนนึกถึงถ้อยคำที่จ้าวเจินเจินให้คนมาบอกตัวเองในวันนั้นขึ้น