ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 525

หลิงอวี๋ผงะไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็นึกถึงคราที่ไปจวนเสนาบดีในครั้งก่อน ฉากที่ท่านป้าสะใภ้ใหญ่สวมเสื้อผ้าคนรับใช้กำลังทำความสะอาดผุดขึ้นมา

ครานั้นนางค่อนข้างสับสน ท่านป้าสะใภ้ใหญ่เป็นฮูหยินของแม่ทัพ แล้วเหตุใดต้องทำงานเก็บกวาด?

ทว่าครานั้นนางถูกหลิงเสียงเซิงเรียกไป จึงไม่ได้สนใจถาม

“เกิดอะไรขึ้นกับท่านป้าสะใภ้ใหญ่? ขอโทษด้วย… ก่อนหน้านี้ข้าเลอะเลือน ข้ามิรู้จริง ๆ!”

หลิงอวี๋หน้าแดงพลันรีบส่งยิ้มกล่าวคำ

“หว่านเอ๋อร์… ข้าก็เสียใจต่อความเลอะเลือนในอดีต แต่ข้าเปลี่ยนไปแล้ว เจ้าโปรดให้โอกาสข้าชดเชยสักครั้งเถิด!”

หลิงหว่านสับสนไปชั่วขณะ โดยคิดว่าหลิงอวี๋คงมิรู้เรื่องอันใดจริง ๆ จึงกล่าวอย่างกลัดกลุ้ม

“ท่านพ่อข้าร่วมออกศึกกับทหารเมื่อหนึ่งปีก่อน เขาถูกซุ่มโจมตี! ขาพิการไปข้างหนึ่ง แต่หนีเอาชีวิตรอดจากความตายมาได้”

จู่ ๆ หัวใจของหลิงอวี๋ก็กระตุก เกิดเรื่องใหญ่กับท่านลุงเข้าแล้ว และนางดันไม่รู้อะไรเลยนี่สิ!

มิแปลกใจว่าทำไมหลิงหว่านถึงโกรธตน!

“ท่านพ่อหนีกลับมาได้ แต่ทหารห้าพันคนที่เขานำทัพ มีเพียงหนึ่งพันกว่าคนกระจายกันหนีกลับมาได้เท่านั้นเอง”

“เมื่อฝ่าบาทได้ยินก็ทรงกริ้วยิ่ง พระองค์ประสงค์ตัดศีรษะท่านพ่อข้า แต่ท่านปู่กับเหล่าขุนนางร้องขอความเมตตา พระองค์จึงปลดตำแหน่งราชการของท่านพ่อ และลดขั้นเป็นสามัญชน!”

“หลังท่านพ่อถูกโจมตีเช่นนี้ก็เอาแต่บอกว่าอยากออกไปเดินเล่น แต่ครั้นออกไปก็ไร้ข่าวคราว! เราไม่รู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่หรือไม่…”

ขณะหลิงหว่านพูดด้วยใจเจ็บปวด หยาดน้ำตาก็พลันหยดลง

หลิงอวี๋รีบคว้านางเข้าในพุ่มไม้ทันที เพื่อเลี่ยงการถูกคนเห็นและนินทา

“ท่านแม่เป็นห่วงและคิดถึงท่านพ่อตลอดเวลา นางกังวลว่าท่านพ่อจักคิดไม่ตกและฆ่าตัวตาย!”

“แต่ท่านปู่บอกว่า ท่านพ่อเป็นบุรุษมุ่งมั่นแน่วแน่ เขามิคิดสั้นเพราะอุปสรรคแค่นี้!”