ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 544

เซียวทงถลึงมองหลิงอวี๋พลางกล่าวเหลืออด

“พี่สะใภ้สี่ช่างรอบคอบจริง ๆ! โปรดวางใจ ตัวข้าเตรียมผู้ตัดสินไว้เรียบร้อย! ผู้ที่รับเชิญมาทั้งสี่ในวันนี้ต่างคือปรมาจารย์ทั้งสิ้น!”

“ด้านศิลปะดีดพิณคือแม่นางชางหัวหน้านักดนตรีแห่งวังหลวง… ด้านหมากล้อมคือหลวงจีนอวี๋ ด้านอักษรศิลป์คือหลวงจีนซุนอดีตประมุขแห่งสำนักเยวี่ยลู่ ส่วนด้านวาดภาพคือแม่ชีเฉินแห่งสำนักชิงเถิง”

เมื่อวาจานี้ขององค์หญิงหกได้เอื้อนเอ่ยก็ดึงดูดความปั่นป่วนทันที ปรมาจารย์ทั้งสี่ท่านต่างคือผู้อาวุโสมากชื่อแห่งลัทธิเต๋า

แม่นางชางเชี่ยวชาญเครื่องดนตรีหลายประเภท และมีหูที่แหลมคมจนชวนคนอิจฉา

นางสามารถจับผิดจังหวะของเครื่องดนตรีได้ทุกประเภทท่ามกลางเสียงอันวุ่นวาย

ส่วนหลวงจีนอวี๋ที่อายุหกสิบในปีนี้ เขาเริ่มเรียนหมากล้อมตั้งแต่สามขวบ และเมื่ออายุได้ยี่สิบปีก็ไม่มีคู่ต่อสู้คนใดในแผ่นดินคว่ำเขาลง

หลวงจีนซุนอดีตประมุขแห่งสำนักเยวี่ยลู่เป็นผู้เชี่ยวชาญมีชื่อด้านอักษรศิลป์ เขาไม่เพียงช่ำชองลายมือหลายแบบ แต่เขายังมีลายเส้นโดดเด่นเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวอีกด้วย

ที่ยิ่งสำคัญกว่านั้นคือ หลวงจีนซุนอบรมบ่มเพาะศิษย์มาทั้งชีวิต และลูกศิษย์ก็มีทั่วทุกแห่งในทั่วหล้า

กระทั่งองค์จักรพรรดิอู่อันองค์ปัจจุบันก็ยังได้รับคำชี้แนะจากหลวงจีนซุน

ส่วนสำนักชิงเถิง นั่นคือสำนักของสตรีเพียงแห่งเดียวในเมืองหลวง แม่ชีเฉินคืออาจารย์หญิง และเป็นรองประมุขแห่งสำนักคอยชี้แนะด้านวาดภาพ

ในเมื่อองค์หญิงหกสามารถเชิญปรมาจารย์ทั้งสี่มาตัดสินงานชมบุปผาได้ นี่ก็ทรงเกียรติเทียมฟ้าโดยแท้แล้ว!

หลิงอวี๋เชิดริมฝีปากถากถาง

หลิงซวนเคยบอกตนว่า จ้าวเจินเจินเคยเรียนวาดภาพกับแม่ชีเฉินมาหลายปี และแม่นางชางหัวหน้านักดนตรีแห่งราชสักนักผู้นั้นก็ลือว่าเป็นคนใกล้ชิดของจ้าวเจินเจิน

ในบรรดาผู้ตัดสินทั้งสี่มีคนถือหางจ้าวเจินเจินถึงสองคน การแข่งขันแบบนี้ยังจะเรียกว่ายุติธรรมได้อีกหรือ?

หลิงอวี๋เหลือบตามองกล่าวด้วยยิ้มอ่อนจาง “เป็นเกียรติของพวกเราอย่างสูงที่องค์หญิงหกเชิญปรมาจารย์ทั้งสี่เป็นผู้ตัดสิน!”