ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 548

ซ่งเสี่ยวเจินบุตรีอีกคนจากตระกูลตำแหน่งผู้บัญชาการเจ้าพนักงานก็ได้พูดอย่างเที่ยงธรรมเช่นกัน

“ใช่แล้ว! ดีดพิณคือการผ่อนคลายจิตใจ ทั้งยังฝึกกายบ่มใจ แม้เจ้าจะไร้ความรู้พื้นฐานการดีดพิณ แต่เจ้าก็มีสิทธิ์เข้าใจมัน!”

“เอะอะกระไรกัน? นี่คือที่ที่ให้พวกเจ้ามาทะเลาะกันรึ?”

แม่นางชางที่เป็นผู้ดูแลกำลังนั่งอยู่กลางเวทีได้ปรายเห็นลั่วอวี้จูผู้ตกเป็นเบี้ยล่าง พลันตะโกนปรามเสียงเฉียบขาดอย่างไม่พอใจ

“คุณหนูซ่ง ในเมื่อเจ้าช่างพูดขนาดนี้ เช่นนั้นเจ้าก็มาก่อนเลย!”

หลี่ว์ฟางฟางคือลูกสาวของหลี่ว์เซียง แม่นางชางยังนับว่ามีแววจึงไม่กล้าล่วงเกินหลี่ว์ฟางฟางตรง ๆ

ทว่าซ่งเสี่ยวเจินมีบิดาเป็นแค่ขุนนางยศเล็ก ๆ นางจึงกลั่นแกล้งได้ตามใจนึก!

แต่ซ่งเสี่ยวเจินก็ไม่ขลาด นางเดินอาด ๆ ไปหน้าพิณคันหนึ่งพลางล้างมือแล้วนั่งลง

ทักษะพิณของซ่งเสี่ยวเจินจัดว่าไพเราะ นางดีดเพลง {บัวพ้นน้ำ} ได้อย่างช่ำชอง แต่กลับไม่มีตรงใดโดดเด่นเป็นพิเศษ

ครั้นซ่งเสี่ยวเจินบรรเลงจบก็ผลัดเป็นสตรีอีกสองคนขึ้นไป และแทบจะไม่ได้ยินเสียงการแสดงเลย

ทักษะพิณของหลี่ว์ฟางฟางดีกว่าซ่งเสี่ยวเจินกับคนอื่น ๆ ก่อนหน้าเล็กน้อย นางขยับนิ้วได้คล่องแคล่ว และบทเพลงที่เลือกก็เหมาะกับเจ้าตัวอย่างยิ่ง

เมื่อบรรเลงเสร็จสิ้น คนข้างล่างต่างส่งเสียงชื่นชมกันระนาว

ครั้นหลี่ว์ฟางฟางดีดจบก็ถึงตาของจ้าวเจินเจิน จากนั้นลานกว้างจึงเงียบลงฉับพลัน

งานบุปผาปีก่อน จ้าวเจินเจินแสดงทักษะพิณอันลึกล้ำของตัวเองด้วยบทเพลง {ทิวทัศน์อันงดงามของวสันตฤดู}

คุณชายและคุณหนูมากมายที่เคยฟังการดีดพิณของนางในปีก่อนต่างเงี่ยหูฟัง และคาดหวังว่าจ้าวเจินเจินจะจัดแสดงที่น่าทึ่งกว่าเดิมให้พวกเขาได้ชม

จ้าวเจินเจินคลี่ยิ้มสง่า มือเรียวบางดุจหยกขาววางลงบนพิณ

บทเพลงที่นางเลือกในวันนี้คือ {บัวพ้นน้ำ} เช่นกัน

จ้าวเจินเจินยกมือกรีดสายพิณแผ่ว… เสียงนุ่มนวลอันไพเราะปานหยกค่อย ๆ โหมโรงออกมา…

ด้วยเสียงพิณ ฝูงชนราวกับเห็นดอกบัวกำลังออกใบบัวสีเขียวท่ามกลางสายฝน…

มันค่อย ๆ ผุดขึ้นจากหน้าน้ำทีละน้อย พลางเข้ารับพิธีล้างบาปท่ามกลางสายฝน…

ด้วยฉากอันสวยงามชวนคนเขาดื่มด่ำในเสียงพิณโดยพลัน…