ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 585

องค์ชายคังยิ้มกล่าวย่ามใจ “น้องสี่ ทุกคนตาสว่างแล้ว! หลิงอวี๋กระทำสิ่งเลวทรามเช่นนี้นั้นมิคู่ควรกับมงกุฎดอกโบตั๋นเสียเลย!”

“การเดิมพันในวันนี้เป็นเจ้าแพ้! ม้ากีบขาวของข้ามิขอส่งให้เจ้า… เจ้าอย่าลืมส่งดาบสามมังกรให้ข้าด้วยแล้วกัน!”

ขณะที่เซียวทงกับคนอื่น ๆ กำลังพากันวิพากษ์วิจารณ์หลิงอวี๋ ทันใดนั้นก็เกิดเสียงเหยียดหยามแผ่มาข้างหลังของทุกคน

“อ้าว… หากเดิมพันก็ต้องยอมรับพ่ายสิ ขนาดเด็กยังรู้ความเลย!”

“ทำไม องค์ชายคังแพ้ไม่เป็นรึ เลยหาคนมาใส่ไคล้ตัวข้า?”

หลิงอวี๋?

เมื่อได้ยินเสียงนี้กะทันหัน คนจำนวนมากพลันตกใจราวเห็นผี!

เสียง… เสียงนี้ทำไมถึงดังมาจากข้างหลังพวกเขาเล่า?

หลิงอวี๋กำลังฟุบกับพื้นแกล้งหมูตายหน้าด้าน ๆ อยู่มิใช่รึ?

เซียวหลินเทียนหันหน้ามาคนแรกและหลังจากพบว่าเป็นหลิงอวี๋ มุมริมฝีปากของเขาจึงเผยรอยยิ้มขึ้นทันที

เป็นไปตามคาด!

หลิงอวี๋มิใช่สตรีโง่เขลาอย่างที่เคยเป็นอีกต่อไป!

นางในยามนี้ ไม่เพียงฉลาดปราดเปรื่อง แต่ยังงดงามมีสง่า นางจะเล่นชู้ได้อย่างไร!

ที่เขานิ่งเงียบ เป็นเพราะอยากให้โอกาสคนพวกนี้แสดงละครเท่านั้น!

ก่อนหน้านี้เซียวหลินเทียนก็สงสัยว่าอาจมีเล่ห์อยู่เบื้องหลัง เพราะถูกองค์ชายคังกับองค์หญิงหกลากมาดื่มชา…

ทันทีที่ได้ยินองค์ชายคังสั่งให้คนจับชายโฉดหญิงชั่ว และองครักษ์ทั้งสองพุ่งถีบประตูทันที เซียวหลินเทียนก็กระจ่างทุกอย่างแล้ว!

เดิมทีนี่คือแผนสมรู้ร่วมคิดที่องค์ชายคังกับองค์หญิงหกมิพอใจที่หลิงอวี๋ชนะ และได้รับของล้ำค่าไป!

“เจ้า… หลิงอวี๋ เจ้ามาอยู่ข้างหลังได้เช่นไร?”

เมื่อเซียวทงเห็นหลิงอวี๋เดินมาจากข้างหลังอย่างเหิมใจ พลันตกใจเบิกตากว้างทันที

“เจ้าอยู่นี่? แล้วนางคือใคร?”

ไม่ใช่แค่เซียวทง จ้าวเจินเจิน เจิงจื่อวี้และฉินรั่วซือก็เบิกตากว้างทั้งสิ้น

เป็นไปได้ยังไง?

เห็น ๆ อยู่ว่านางรับใช้ของเสิ่นจวนส่งหลิงอวี๋เข้าห้องไปแล้ว แต่หลิงอวี๋เดินมาจากข้างหลังได้เช่นไร!

อีกอย่างหลิงอวี๋ยังผลัดเป็นชุดกระโปรงสีแดงกุหลาบ ซึ่งช่วยขับใบหน้าอันงดงามนั้นเยือกเย็นและสูงส่ง!

“เหตุใดหม่อมฉันจะอยู่ข้างหลังมิได้เพคะ?”

หลิงอวี๋ยกยิ้มเย็นชาพลางถามเหน็บแนม “เกิดอะไรขึ้นหรือเพคะ? ไฉนหม่อมฉันจึงได้ยินเสียงจะฆ่าจะแกงกันที่ข้างนอก!”

“อาอวี๋… เจ้ามาได้พอดีนัก!”

เซียวหลินเทียนคลี่ยิ้มเล็กน้อย โดยเชิดยิ้มที่มุมริมฝีปากอย่างชั่วร้าย “พวกเขาหมายสังหารเจ้า!”

“เหตุใดต้องสังหารหม่อมฉันเล่าเพคะ?”