ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 627

เช้าวันรุ่งขึ้น

เซียวหลินเทียนให้จ้าวซวนเตรียมรถม้าหลายคันและรอที่ลานหน้าตำหนักอ๋องอี้ในตอนเช้าตรู่

ตอนหลิงอวี๋พาหลิงเยวี่ยมา นางตั้งใจสังเกตสีหน้าของเซียวหลินเทียน เมื่อเห็นว่าเซียวหลินเทียนแค่รู้สึกตะลึง แต่ไม่แสดงท่าทีรังเกียจใด ๆ ก็รู้สึกโล่งใจไปครึ่งหนึ่ง

กระทั่งตอนขึ้นรถม้า หลิงอวี๋อุ้มหลิงเยวี่ยขึ้นรถม้าก็เห็นว่าเซียวหลินเทียนไม่ได้เปลี่ยนรถม้าและตามขึ้นมานั่งด้วย นางก็รู้สึกโล่งใจได้เต็มที่

ไม่ว่าเซียวหลินเทียนจะยอมรับหลิงเยวี่ยหรือไม่ นั่นไม่ใช่สิ่งที่หลิงอวี๋จะตัดสินใจได้!

แต่ตราบใดที่เซียวหลินเทียนสามารถเปลี่ยนทัศนคติของเขาได้ นางก็เชื่อว่าวันหนึ่งนางจะทำให้เซียวหลินเทียนยอมรับหลิงเยวี่ยอย่างหมดใจได้

หลิงเยวี่ยรู้สึกทำตัวไม่ถูกแล้วพิงติดหลิงอวี๋

เขายังคงกลัวเซียวหลินเทียนอยู่เล็กน้อย ภาพที่เซียวหลินเทียนเฆี่ยนตีหลิงอวี๋ทิ้งเงาลึกไว้ในหัวใจของเด็กชายตัวน้อย

เขากังวลว่าความใจดีของเซียวหลินเทียนจะกลายเป็นความชั่วร้ายในพริบตา

“ท่านแม่ ข้าควรเรียกเขาว่าอะไร?”

หลิงเยวี่ยกระซิบถามเบา ๆ ที่หูของหลิงอวี๋

เซียวหลินเทียนเป็นผู้ฝึกวรยุทธ แม้ว่ารถม้าจะกว้างขวาง แต่เขาก็ยังได้ยินเสียงของหลิงเยวี่ยอยู่ดี

ทันใดนั้น เซียวหลินเทียนรู้สึกถึงอารมณ์ที่หลากหลายในใจ ความรังเกียจ ความเกลียดชัง ความรู้สึกผิดและความสงสารที่อธิบายไม่ได้เกิดขึ้นในหัวใจของเขา

เขาบังคับตัวเองให้ระงับอารมณ์เหล่านี้ไว้ คุณจินต้ารับปากแล้วว่าจะตรวจสอบภูมิหลังของหลิงเยวี่ยให้

จนกว่าจะมีหลักฐานแน่ชัดที่พิสูจน์ได้ว่าหลิงเยวี่ยไม่ใช่ลูกชายของเขา เขาก็ไม่ควรเกลียดเด็กตัวเล็ก ๆ เยี่ยงหลิงเยวี่ย!

แม้ว่าหลิงเยวี่ยจะไม่ใช่ลูกชายของตน คนที่ต้องขอโทษตนก็คือหลิงอวี๋ ไม่ใช่เด็กคนนี้!

หลิงเยวี่ยไม่เคยได้รับความรักจากพ่อเลยตั้งแต่เขาเกิดมา เขาเองก็เป็นคนน่าสงสารคนหนึ่งเช่นกัน!

เซียวหลินเทียนพยายามโน้มน้าวตนและสร้างความคิดในใจ ก่อนที่จะมองพิจารณาหลิงเยวี่ย

วันนี้หลิงเยวี่ยสวมเสื้อคลุมสีเข้ม ผมของเขามีมงกุฎไม้ ใบหน้าเล็ก ๆ ที่ละเอียดอ่อนของเขาแดงระเรื่อ ริมฝีปากแดง ๆ พร้อมกับฟันขาว ๆ