ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 750

หลิงอวี๋คิดว่าอยู่ที่นี่เซียวหลินเทียนถูกรายล้อมไปด้วยอันตราย จึงมิอยากพูดทำลายบรรยากาศ

นางยิ้มพลางเอ่ย “เช่นนั้นท่านก็ต้องดูแลตัวเองให้ดี! ออกไปครั้งนี้ต้องระวังเรื่องความปลอดภัย แล้วก็ห้ามเอาตัวเองไปเสี่ยงเพคะ! เราต้องรอดชีวิต ในภายหน้ามีเทศกาลมากมายให้เฉลิมฉลอง!”

“เจ้าก็เช่นกัน!”

เซียวหลินเทียนเอ่ยเสียงขรึม “เจ้าต้องดูแลตัวเองด้วย... ข้าจัดการแม่ทัพเซี่ยแล้วจะกลับมาโดยเร็วที่สุด!”

“เพคะ… ตอนนี้ดึกแล้ว ท่านรีบกลับไปพักผ่อนเถิด!”

หลิงอวี๋หยุดที่ประตูหออักษร โบกมือให้เซียวหลินเทียนแล้วเดินเข้าไป

“หลิงหลิง…” เซียวหลินเทียนเอ่ยปาก แต่สุดท้ายก็ไม่มีเสียงใดหลุดรอดออกมา เขามองส่งนางเข้าไปเช่นนั้น

ชั่วครู่หนึ่ง เซียวหลินเทียนคิดอยากจะทำอะไรบางอย่าง อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาหยุดไว้ เขายังไม่รู้แน่ว่าตนคิดอย่างไรกับหลิงอวี๋!

แต่ท่าทีของหลิงอวี๋ที่มีต่อตนนั้นเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง!

หลังจากที่หลิงอวี๋ถูกเฆี่ยนตีครั้งที่แล้ว เขาไม่เห็นความหลงใหลในตัวเขาจากสายตาของหลิงอวี๋อีกเลย!

หลิงอวี๋ไม่ชอบเขาอีกต่อไปแล้ว!

หลิงอวี๋รักษาขาให้เขา ความสัมพันธ์กับเขาก็ดีขึ้นเรื่อย ๆ แต่ความดีเช่นนี้ มันเหมือนทำกับสหายเท่านั้น!

เช่นเดียวกับที่ทำกับจ้าวซวน กับลู่หนาน นางสามารถพูดอะไรกับพวกเขาก็ได้!

สามารถดูแลพวกเขาได้เมื่อพวกเขาป่วย แต่มิใช่ความเป็นห่วงแบบที่จะทำให้กับคนที่รัก!

เซียวหลินเทียนนึกขึ้นได้ว่าตอนที่ตนพิการกลับเมืองหลวง หลิงอวี๋เปลี่ยนวิธีเป็นซื้อของที่เขาชอบเพื่อเอาใจเขา แต่เขากลับละทิ้งสิ่งเหล่านั้นแล้วมอบให้คนรับใช้ไป!

แล้วหลังจากที่ถูกเฆี่ยนตี หลิงอวี๋ก็มิได้ให้ของขวัญใด ๆ กับเขาอีกเลย!

ทุกคนในเรือนริมวารีล้วนได้รับขนมจากภัตตาคารจี๋เสียง เขาเองก็ได้เช่นกัน!

แต่นั่นมิใช่ของขวัญ!

เซียวหลินเทียนไม่รู้ว่าตนกำลังสับสนเรื่องอะไร การที่นางไม่มาเกาะแกะเขาแล้วมันมิใช่เรื่องที่ดีหรอกหรือ?