ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 809

เซียวหลินเทียนลืมไปแล้วว่าครั้งล่าสุดที่รู้สึกกลัวคือเมื่อใด!

เขามิเคยกลัวที่จะเผชิญหน้ากับกองทัพนับหมื่นนับพันของศัตรู!

แม้ว่าขาของตนจะพิการเขาก็มิเคยกลัว!

แต่ในเวลานี้ เขารู้สึกกลัวจริง ๆ!

เหมือนว่าเขาย้อนกลับไปในสมัยที่มารดาของเขาเสียชีวิต เขาคุกเข่าอยู่เพียงลำพังต่อหน้าดวงวิญญาณของมารดาเพื่อเฝ้าดูแล

ตอนนั้นเป็นฤดูหนาว มันหนาวมาก ข้างนอกมีลมหนาวพัดมาเรื่อย ๆ ธงกับใบไม้ปลิวไสวไปหมด เขารู้สึกว่าเขาเป็นคนเดียวที่เหลืออยู่ในใต้หล้านี้

โดดเดี่ยวและไร้ซึ่งความช่วยเหลือ!

เวลานี้ เขามองหลิงอวี๋

แม้ว่าข้างนอกจะมีสหายน้องพี่มากมาย แต่เซียวหลินเทียนก็รู้สึกว่าเหลือเพียงตนอยู่คนเดียวในใต้หล้า!

เขาโตขึ้น และมีความสามารถแล้ว!

ไม่มีทางรู้สึกโดดเดี่ยวและไม่มีความช่วยเหลืออีก!

แต่ความรู้สึกจิตใจว่างเปล่านี้มาจากที่ใดกัน?

หลิงอวี๋กลายเป็นคนสำคัญสำหรับตนถึงเพียงนี้ตั้งแต่เมื่อใด?

เซียวหลินเทียนมิกล้าคิดลึกซึ้ง แล้วทำเพียงจ้องมองหลิงอวี๋อย่างว่างเปล่า

ค่ำคืนได้กลืนกินเขาเข้าไปทีละน้อย ตะเกียงน้ำมันริบหรี่และดับลง ทำให้ทั้งห้องมืดมิดไปหมด

เช่นเดียวกับเวลานี้ที่สภาพจิตใจของเซียวหลินเทียนมองมิเห็นแสงสว่างใด ๆ เลย!

หลิงซวนอยู่ข้างนอกเห็นว่าในเรือนมือ กำลังคิดจะเข้าไปจุดตะเกียงน้ำมันอีกครั้ง แต่ก็ถูกเถาจื่อดึงกลับมา

“อย่าไปรบกวนท่านอ๋อง ปล่อยให้พระองค์อยู่แบบนั้นเถิด!”

เถาจื่อที่เฝ้าดูอยู่ ดึงหลิงซวนออกไปอีกเล็กน้อยพลางเอ่ยเบา ๆ “เจ้ามิรู้สึกหรือว่าท่านอ๋องปฏิบัติต่อคุณหนูแตกต่างออกไป?”

“อะไรแตกต่างออกไป?” หลิงซวนประหลาดใจ

เถาจื่อกระซิบ “ข้าเข้าไปในตำหนักอ๋องอี้เพียงระยะเวลาสั้น ๆ อาจจะมิเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างท่านอ๋องกับพระชายาเหมือนที่พวกเจ้าเข้าใจ!”

“แต่ข้ารู้สึกว่า ท่านอ๋องมิได้ทรงเกลียดคุณหนูอย่างที่ข่าวลือ พระองค์ทรงโปรดคุณหนูมากกว่า!”