ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 832

กระทั่งนางกับเซียวหลินเทียนนั่งรถม้ากลับตำหนัก หลิงอวี๋รู้สึกหดหู่เล็กน้อยเมื่อคิดถึงคำพูดของไทเฮาเหลียง

“ไทเฮาคุยอะไรกับเจ้าหรือ?”

เซียวหลินเทียนเห็นใบหน้าที่มืดมนของหลิงอวี๋ จึงเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

“มิ...มิได้คุยอะไรเพคะ!”

หลิงอวี๋จะมีหน้าไปบอกได้เยี่ยงไรว่าไทเฮาเหลียงให้พวกเขามีลูกอีกคน นางจึงเปลี่ยนหัวข้อ “หม่อมฉันกำลังกังวลว่าจะจัดการนางสนมทั้งสี่อย่างไรดี?”

เซียวหลินเทียนคิดว่าหลิงอวี๋กังวลเรื่องนางสนมทั้งสี่จริง ๆ จึงเอ่ยอย่างสบาย ๆ

“เมื่อพวกนางไปถึงตำหนักอ๋องอี้แล้วก็ขึ้นอยู่กับเจ้าจัดการแล้ว หากพวกนางทำมิดี เจ้าจะตีหรือจะขับไล่พวกนางออกไปก็ได้ทั้งนั้น! มิต้องห่วงเรื่องฮองเฮาเว่ย! ข้าจัดการเอง!”

หลิงอวี๋ยิ้มอย่างขมขื่น มันง่ายเช่นนั้นจริง ๆ หรือ?

คนที่ได้รับการสั่งสอนจากฮองเฮาเว่ย น่าจะฉลาดทุกคนกระมัง

แม้ว่าตนจะตีหรือจะฆ่า ก็จะต้องมีเหตุผลมาโน้มน้าวทุกคนแน่นอน

บุรุษที่มิคิดเล็กคิดน้อยเยี่ยงเซียวหลินเทียนจะรู้ได้เยี่ยงไรว่าฮองเฮาเว่ยวางกับดักอะไรให้ตนเอง!

หากจัดการได้ดี นางก็ไม่มีความดีความชอบ!

หากจัดการไม่ดี ฮองเฮาเว่ยก็สามารถขอหย่ากับตนแทนเซียวหลินเทียนได้ทุกเมื่อโดยเอาเรื่องหึงหวงมาอ้าง!

พวกเขาทั้งสองคุยกันในขณะที่รถม้าแล่นผ่านย่านใจกลางเมืองและถนนสองสามสายก่อนจะถึงตำหนักอ๋องอี้

เซียวหลินเทียนต้องไปที่กรมโยธาธิการเพื่อจัดการเรื่องต่าง ๆ อีก ดังนั้นหลิงอวี๋จึงกลับมาที่เรือบบุหงาก่อน ขณะที่นางกำลังคุยกับพวกหลิงซวน หมิ่นกูก็เข้ามาอย่างเร่งรีบ

“พระชายา พวกหญิงงามที่หลิงซวนพากลับมาจะจัดการเยี่ยงไรดีหรือเจ้าคะ!”

เรือนว่าง ๆ ในตำหนักอ๋องอี้มีตั้งมากมาย แต่ฮองเฮาเว่ยมอบหญิงงามทั้งสี่ให้ท่านอ๋องอี้ หมิ่นกูจึงมิกล้าตัดสินใจเอง