ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 850

“องค์หญิงตานรั่ว ท่านรู้ได้อย่างไรว่าท่านอ๋องของหม่อมฉันไม่มีความสุข? ท่านรู้ได้อย่างไรว่าท่านอ๋องของหม่อมฉันโปรดท่าน?”

หลิงอวี๋จึงเอ่ย “เมื่อวานบนถนน ของแทนใจที่ท่านมอบให้ท่านอ๋องของหม่อมฉัน พระองค์ได้รับไว้หรือไม่เพคะ? หม่อมฉันมิรู้ว่าท่านไปเอาความมั่นใจมาจากที่ใด จึงได้กล้าพูดเรื่องเช่นนี้ออกมา!”

เซี่ยโฮ่วตานรั่วเอ่ยอย่างมั่นใจ “ท่านอ๋องอี้จะต้องหลงรักข้าเป็นแน่! พระชายาอ๋องอี้ หากเจ้ามิกล้ายอมรับคำท้าก็ยอมถอยไปเถิด พูดเช่นนี้ไม่มีประโยชน์หรอก!”

หลิงอวี๋รู้สึกรังเกียจการข่มคนอื่นของเซี่ยโฮ่วตานรั่ว จึงยิ้มอย่างเย็นชา “องค์หญิงตานรั่วตรัสว่ามิสนใจเรื่องดนตรี หมากล้อม อักษรศิลป์และการวาดภาพ หม่อมฉันก็ไม่มีความสนใจในการยิงธนูและการขี่ม้าเช่นกันเพคะ!”

“องค์หญิงตานรั่วเอาสิ่งที่ตนถนัดมาท้าทายผู้อื่น ท่านคิดว่ามันยุติธรรมหรือ?”

เซี่ยโฮ่วตานรั่วเอ่ยอย่างหยิ่งผยอง “ข้าคิดว่ายุติธรรมมาก! ในฉีตะวันออก ทุกคนเติบโตมากับการขี่ม้า ต่างเรียนรู้การยิงธนูและการขี่ม้ากันมาตั้งแต่เด็กแล้ว!”

“พระชายาอ๋องอี้ ทักษะการขี่ม้าและการยิงธนูของเจ้าเทียบมิได้แม้แต่กับเด็กอายุสามขวบของเราใช่หรือไม่?”

หลิงอวี๋ต่อปากต่อคำ “องค์หญิงตานรั่ว ท่านเองยังบอกเลยว่าเป็นของฉีตะวันออก… ประเพณีของพวกท่านเป็นเช่นนี้ เราไม่มีสิทธิ์ตั้งคำถาม!”

“แต่ในฉินตะวันตกของเรา สตรีจากตระกูลที่มีชื่อเสียงมิได้เรียนรู้สิ่งเหล่านี้! เพราะในฉินตะวันตกเหล่าบุรุษเป็นผู้แข็งแกร่ง การมีพวกเขาปกป้องครอบครัวและแคว้นของเราก็เพียงพอแล้ว!”

“พวกเขามิอยากให้ภรรยาที่ละเอียดอ่อนของตนต้องฝ่าลมฝ่าฝนไปทนทุกข์ทรมานกับเรื่องเหล่านั้น!”

หลิงอวี๋พูดถึงตรงนี้ ก็ชำเลืองมองไทเฮา ฮองเฮาเว่ยและพระชายาเส้า พลางเอ่ยยิ้ม ๆ “ไทเฮา ฮองเฮา พระชายา หลิงอวี๋พูดถูกหรือไม่เพคะ?”

“เสด็จพ่อทรงงานหนักก็เพื่อให้ทุกท่านและทุกคนใช้ชีวิตกันอย่างมีความสุขมิใช่หรือเพคะ?”

“หลิงอวี๋จินตนาการภาพที่ทุกท่านไปต่อสู้บนหลังม้ามิออกเลยจริง ๆ... หากสตรีทำในเรื่องที่บุรุษควรทำ แคว้นนี้ก็คงจะถูกทำลายไปแล้ว!”

ไทเฮาเหลียงพยักหน้ายิ้ม ๆ “ข้าโชคดีมาก ที่มีลูกชายที่มีความสามารถเช่นองค์จักรพรรดิ ข้ามิจำเป็นต้องขี่ม้าต่อสู้ในวัยเช่นนี้!”