ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 869

พระชายาเว่ยริมฝีปากสั่น จากนั้นนางก็กอดแม่นมเจี่ยแล้วร้องไห้ออกมาอย่างหนัก

“แม่นม… เหตุใดชีวิตข้าจึงได้เศร้าถึงเพียงนี้!”

“หากข้าให้กำเนิดใหม่ได้ ก็คงมีไปนานแล้ว… หากจ่างหนิงไม่อยู่แล้ว ข้าก็มิเหลืออะไรแล้ว…”

“แม่นม… เหตุใดจึงได้โหดร้ายกับข้าเช่นนี้… เหตุใดจึงมิใช่คนอื่นที่ตาย… เหตุใดถึงเป็นจ่างหนิงของข้า!”

พระชายาเว่ยร้องไห้จนเป็นลมไปหลายครั้ง แล้วในที่สุดก็สงบลงด้วยการปลอบโยนของแม่นมเจี่ย

นางนั่งเหม่ออยู่เป็นเวลานาน ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

กระทั่งฟ้ามืด นางจึงได้ล้างหน้าอย่างสงบ แล้วออกมาสั่งทุกคนให้เตรียมงานศพ

ธงขาวถูกแขวนไว้ในตำหนักองค์ชายเว่ยนานแล้ว สามีของแม่นมเจี่ย พ่อบ้านผู้ดูแลตำหนักองค์ชายเว่ยเห็นพระชายาเว่ยสั่งเสร็จ ก็ตามเข้ามารายงาน

“พระชายา ฮองเฮาได้ร้องขอให้องค์จักรพรรดิอนุญาตให้องค์ชายเว่ยกลับมาส่งท่านหญิง บ่าวได้ส่งคนไปแจ้งองค์ชายเว่ยแล้วขอรับ!”

“แต่… แต่...”

พ่อบ้านเจี่ยรู้สึกลำบากใจจนพูดต่อไม่ไหว

“พระองค์เป็นอย่างไรบ้าง? เจ้าพูดมาตามตรง มิจำเป็นต้องปิดบังให้พระองค์!” พระชายาเว่ยเอ่ยถามอย่างเย็นชา

พ่อบ้านเจี่ยยิ้มขมขื่นพลางเอ่ย “องค์ชายเว่ยตรัสว่าเขาจะมางานศพวันมะรืนนี้! และยังบอกอีกว่าไม่มีเหตุผลที่พ่อต้องมาคอยเฝ้าวิญญาณลูกสาวตัวน้อย...”

“พระชายา บ่าวว่า องค์ชายเว่ยน่าจะหลงใหลจิ้งจอกตัวใหม่ไปแล้วขอรับ!”

“บ่าวได้สืบเรื่องนี้อย่างเงียบ ๆ องค์ชายไปที่สุสานจักรพรรดิ แล้วร้องรำทำเพลงกับพวกภรรยาน้อยที่พาไปด้วยทั้งคืน อิงเหนียงยิ่งได้รับความโปรดปรานจากเขาเลยขอรับ เล่นทุกอย่างกับเขาบนเตียง… บ่าวละอายจนมิกล้าพูดแล้ว!”

สีหน้าของพระชายาเว่ยดูแย่มาก นางปัดชุดน้ำชาทั้งหมดลงจากโต๊ะ

“อิงเหนียง หญิงเลวนั่น… นาง… นางมันสารเลว… สารเลว!”