ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 882

หลิงอวี๋อดมิได้ที่จะหัวเราะพลางเอ่ย “เทียนซือ เจ้าพาผู้ที่เป็นเซียนมาให้ข้าดูสิ แล้วข้าจะเชื่อคำพูดของเจ้า!”

สีหน้าของเก๋อเทียนซือมืดมนลง ตงจู๋จึงดุด้วยความโกรธ “หลิงอวี๋ เทียนซือของเราให้โอกาสเจ้าแล้ว เจ้าอย่ามาทิ้งเกียรตินี้ไปจะดีกว่า!”

หลิงอวี๋ยิ้มเย็นชา “เช่นนี้จะเรียกว่าทิ้งเกียรติได้เยี่ยงไรรึ? เมื่อครู่เจ้าบอกว่า ข้ามิเห็นโลงศพมิหลั่งน้ำตา เช่นนั้นก็เป็นเรื่องปกติที่ข้าจะมิลงมือทำสิ่งใดหากมิได้เห็นเป้าหมายที่ชัดเจน!”

“ข้าเติบโตมาถึงเพียงนี้ยังมิเคยเห็นคนที่เป็นเซียนเลย เขามิให้ข้าดู ข้าจะเชื่อได้อย่างไรว่าเขาพูดความจริงเล่า?”

“ดังเช่นที่ว่า ใคร ๆ ก็วาดรูปอาหารได้ แต่มันกินได้หรือไม่เล่า?”

ตงจู๋ถูกหลิงอวี๋ขัดเช่นนั้นก็พูดมิออก

เก๋อเทียนซือยิ้มพลางเอ่ย “เจ้านี่ฉลาดมากจริง ๆ ได้สิ การเป็นเซียนอาจจะยากสักหน่อย แต่การที่ความอ่อนเยาว์มิแก่เฒ่านั้น ตัวข้านี้แลที่เป็นตัวอย่างที่ดีที่สุด! หากเจ้าเรียนรู้จากข้า แม้ว่าเจ้าจะมิสามารถเป็นเซียนได้ แต่ก็จะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกหลายร้อยปี!”

“สาวน้อย หากเจ้าฉลาดมาก เจ้าสามารถเรียนรู้เกี่ยวกับการกลับชาติมาเกิดและยืดอายุของเจ้าเป็นพันปีได้!”

หลิงอวี๋ตกใจเมื่อได้ยินสิ่งนี้ แต่นางก็เชื่ออยู่บ้างจริง ๆ

“เป็นอย่างไรบ้าง? สนใจแล้วหรือไม่? ขอเพียงเจ้ามอบตำราการแพทย์มาให้ ข้าก็สามารถพาเจ้าออกไปได้ตอนนี้เลย!”

หลิงอวี๋ส่ายหัว “ข้ามิเชื่อ คำพูดไม่มีสิ่งที่เป็นประจักษ์ เจ้ามิได้ทำให้ข้าเห็น แล้วเจ้าจะให้ข้าเชื่อได้เยี่ยงไรเล่า?”

หลิงอวี๋กำลังหยั่งเชิงความสามารถและความรู้ที่แท้จริงของเก๋อเทียนซือ นางอยากจะดูว่าความสามารถของเก๋อเทียนซือสูงแค่ไหนกันแน่

มิรู้ว่าเก๋อเทียนซือต้องการเอาชนะหลิงอวี๋จริง ๆ หรืออยากทำให้หลิงอวี๋ตกใจ เขาเอ่ย

“เช่นนั้นเจ้าก็ดูให้ดี!”

เก๋อเทียนซือถอยหลังไปสองก้าวแล้วค่อย ๆ ยกมือขึ้น...

หลิงอวี๋รู้สึกว่าอากาศโดยรอบเคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว แล้วทั้งหมดก็รวมตัวกันรอบ ๆ เก๋อเทียนซือ...

เก๋อเทียนซือสร้างวงกลมด้วยมือของเขาแล้วดึงมันขึ้นไปในอากาศ หากหลิงอวี๋ไม่มีความสามารถในการรับรู้ ก็จะมองเห็นเพียงเก๋อเทียนซือวาดวงกลมเท่านั้น

แต่ความสามารถในการรับรู้ของนางทำให้นางสัมผัสได้ถึงอากาศที่ไหลเวียนบนร่างกายของเก๋อเทียนซือ

วงกลมกระแสลมที่เกิดขึ้นใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ พลังความผันผวนก็ใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ

ตงจู๋ที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ เก๋อเทียนซือทั้งผมและเสื้อผ้าต่างก็ลอยขึ้นมา ดูเหมือนนางจะรู้สึกหนาว จึงถอยหลังไปสองสามก้าว