ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 915

ตกกลางคืน

ทุกอย่างเสร็จสิ้นเรียบร้อยแล้ว สัมภาระของหลิงอวี๋นั้นแม่นมลี่กับคนอื่น ๆ ก็ย้ายมาให้แล้ว

แม่นมลี่ซื้อเครื่องนอนกับกระเป๋าสัมภาระทั้งหมดนี้ด้วยเงินของนางเอง

นางเอ่ยกับหลิงอวี๋ “พระชายา แม้ว่าท่านจะแต่งงานเข้าตำหนักอ๋องอี้มาหลายปีแล้ว แต่คืนนี้เป็นครั้งแรกที่ท่านได้อาศัยอยู่ในเรือนหลักอย่างเป็นทางการเลย!”

“ถือว่าสิ่งเหล่านี้เป็นสินสอดที่แม่นมมอบให้ท่านเถิด! ในเมื่อมิสามารถหย่าร้างกันได้ ก็ใช้ชีวิตที่ดีอยู่กับท่านอ๋องเสียเถิดเจ้าค่ะ!”

“แม่นมแก่แล้ว มิรู้จะอยู่กับท่านได้อีกกี่ปี หากท่านมีครอบครัวที่ดี แม่นมจะได้จากไปอย่างสบายใจ!”

ดวงตาของหลิงอวี๋เริ่มรื้นน้ำตาหลังจากที่แม่นมลี่บอก นางจึงกอดแม่นมลี่ไว้

แม่เฒ่าผู้นี้อยู่กับนางมาตลอด แม้ว่าจะเป็นตอนที่นางตกต่ำที่สุดก็มิเคยทิ้งนางไปไหน

ในใจของหลิงอวี๋ นางถือว่าแม่นมลี่เป็นแม่ของตนไปแล้ว!

“แม่นม มิต้องกังวล ข้าจะต้องมีชีวิตที่ดีอย่างแน่นอน! ส่วนเจ้า ก็จะต้องมีชีวิตที่ยืนยาวอย่างแน่นอน... เจ้ายังต้องดูเยวี่ยเยวี่ยแต่งงานและมีเหลนชายให้เจ้านะ!”

แม่นมลี่ยิ้มมิหุบ นางมีหรือจะกล้าคิดไปไกลถึงเพียงนั้น!

ได้เห็นเยวี่ยเยวี่ยเติบโตขึ้น ได้เห็นคุณหนูที่นางเลี้ยงดูได้ดีขึ้นเรื่อย ๆ นางก็พอใจแล้ว!

อาการบาดเจ็บของหลิงซวนยังมิหายดี ดังนั้นหลิงอวี๋จึงพาสุ่ยหลิงกับหานเหมยไปรับใช้ที่เรือนริมวารี

แม้จะบอกว่ารับใช้ แต่สุ่ยหลิงกับหานเหมยก็ได้แค่ทำเป็นพิธีเท่านั้น เพราะหลิงอวี๋มิเคยให้ใครรับใช้นางเลย อย่าว่าแต่เรื่องภายในห้อง

ตอนนี้เซียวหลินเทียนยืนขึ้นได้แล้ว จ้าวซวนกับคนอื่น ๆ นอกจากยกน้ำยกชาแล้วก็มิต้องคอยรับใช้อยู่ใกล้เขาเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว

ดังนั้น เมื่อตกกลางคืน พวกของจ้าวซวนก็ถอยห่างออกจากเรือนริมวารีไป ปล่อยให้องครักษ์สองคนเฝ้าประตู ในขณะที่คนอื่น ๆ ไปพักผ่อนกัน

เซียวหลินเทียนมิรู้ว่าจะเผชิญหน้ากับหลิงอวี๋อย่างไร จึงยังคงอยู่ในห้องตำราต่อไป

เขาเอาแต่ปลอบใจตัวเองว่า มันมิใช่การร่วมหอเสียหน่อย แค่อยู่ในห้องเดียวกัน จะต้องกลัวอะไรเล่า!

แต่ในใจก็ยังกังวลอยู่มาก!