ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 965

หัวใจของหลิงอวี๋สั่นไหว นางยิ้มพลางเอ่ย “เจ้าไปบอกให้เจิงจื่ออวี้นำทุกคนร้องเพลงเถิด! ทิวทัศน์ที่งดงามเช่นนี้ ร้องเพลงพื้นบ้านกันเถิด มันจะช่วยผ่อนคลายอารมณ์ และยังช่วยเพิ่มขวัญกำลังใจอีกด้วย!”

หลิงอวี๋นึกถึงเพลงของเรือนบุหงา ทุกครั้งที่คนในเรือนบุหงาร้องเพลง “เราครอบครัวเดียวกัน” ด้วยกัน ทุกคนในเรือนบุหงาล้วนติดใจบรรยากาศนั้น ความแข็งแกร่งของการเชื่อมสายใยต่อกันนั้นมิสามารถบรรยายมาเป็นคำพูดได้เลย

หลิงเยวี่ยชอบเพลงนี้ ทุกครั้งที่เรือนบุหงามีคนใหม่เข้ามา เขาจะสอนพวกนางในทุกคำทุกประโยคด้วยน้ำเสียงน่ารัก ๆ ของเขา

ตอนนี้แม้แต่หานอวี้กับหานเหมยเองก็สามารถร้องได้คล่องแล้วเช่นกัน

“เช่นนั้นคงจะมิดีกระมัง… คนอื่นได้ยินเข้าจะหัวเราะเอาได้!”

เพราะว่าอันซินเป็นกุลสตรีที่มาจากตระกูลที่มีฐานะ การส่งเสียงร้องเพลงท่ามกลางผู้คนจึงทำให้นางค่อนข้างรู้สึกอาย

“มีอะไรที่ต้องหัวเราะเล่า! เจ้ารู้หรือไม่ว่าการร้องเพลงริเริ่มขึ้นได้เยี่ยงไร?”

“หลังจากชาวนาเก็บเกี่ยวผลผลิตได้อุดมสมบูรณ์ พวกเขาอยากจะแสดงความรู้สึกออกมา แต่คำพูดมันมิมากพอ จึงต้องร้องเพลงเพื่อที่จะแสดงความรู้สึกมีความสุขของตัวเองออกมา!”

หลิงอวี๋ยิ้มพลางเอ่ย “เจ้าไปบอกเถิด แล้วข้าจะเป็นผู้นำเปล่งเสียงร้องให้พวกเจ้าเอง!”

ทันทีที่อันซินได้ยินสิ่งนี้ก็วิ่งไปบอกเจิงจื่ออวี้ พวกของเจิงจื่ออวี้ต่างก็รู้สึกลำบากใจ ทำเช่นนี้มันจะได้หรือ?

“ท่านพี่หลิงหลิง พี่เปล่งเสียงร้องเป็นตัวอย่างให้กับพวกเราที!” อันซินตะโกน

หลิงอวี๋ยิ้มตาหยีพลางเอ่ยเสียงดัง “ได้สิ พวกเจ้าฟังนะ ข้าจะร้อง “เพลงพื้นบ้านเลี้ยงวัว” ให้พวกเจ้าฟังสักท่อนหนึ่ง!”

นางกระแอมแล้วเปล่งเสียงร้องเพลงออกมา

“เมื่อดวงอาทิตย์ส่องแสงไปทางทิศเหนือ ขับไล่วัวขึ้นไปบนภูเขา แบกเสาไม้ไผ่อันใหญ่ไว้บนหลัง แล้วเลี้ยงให้วัวตัวนั้นไปเก็บฟืน...”

เสียงใสดังก้องกังวานไปทั่วทั้งหุบเขา…