ยอดหมอสาวน้อย นำช่องอวกาศมาทำนา นิยาย บท 4

เดิมทีศาลเจ้า แห่งนี้ชำรุดทรุดโทรมมากแล้ว อาศัยอยู่มาหลายปีก็ยิ่งทรุดโทรมลงอีก เสาค้ำบ้านที่โอนเอียง หลังคาที่กันลมฝนไม่ได้ ประตูหน้าต่างที่เหลืออยู่เพียงครึ่งหนึ่ง พื้นดินก็เป็นหลุมเป็นบ่อ

ศาลเจ้าแห่งนี้มีขนาดไม่ใหญ่นัก นางจงใช้ไม้ กระดานไม้มากั้นเป็นสามห้อง ห้องด้านนอกสุดคือห้องครัว และห้องที่อบอุ่นที่สุดตรงกลางคือห้องของเหยี่ยนเสี่ยวซื่อ ถัดจากห้องของเหยี่ยนเสี่ยวซื่อคือ ห้องของนางจงของ เหยี่ยนซูฉิ๋น, เหยี่ยนซูเสวี่ยและ เหยี่ยนซูอวิ๋น แม่ลูกสี่คนอยู่ในห้องเล็กๆอย่างเบียดเสียดกัน ห้องน้ำอยู่ด้านนอก นางจงนำแผ่นไม้มากั้นเป็นห้อง

เหยี่ยนเสี่ยวซื่อชักสายตากลับ คร่ำครวญอยู่ในใจ

การทะลุมิติมาครั้งนี้ มีทั้งขาดทุนและกำไรจริงๆ

เธอกล้าพูดว่าสลัมทั้งหมดในแอฟริกายังมีชีวิตที่ดีกว่านี้ด้วยซ้ำ

“ท่านแม่ น้ำมาแล้ว”

เหยี่ยนซูเสวี่ยเดินเข้ามาพร้อมกับอ่างน้ำเย็น

นางจงขอให้นางวางอ่างน้ำไว้ที่ข้างเท้าของเหยี่ยนเสี่ยวซื่อเหยี่ยนซูฉิ๋นก็ยื่นผ้าผืนเก่าที่ใช้สำหรับล้างหน้าให้นางจง

ทั้งครอบครัวมีสมาชิกทั้งหมดห้าคน มีผ้าล้างหน้าแค่ผื่นเดียวเท่านั้น ผ้าผืนนี้ใช้มาสองปีแล้ว และถูกซักจนเปลี่ยนเป็นสีขาวซีด และบนผ้ามีการปะชุนอยู่หลายจุด

นางจงรับผ้ามามาจุ่มลงในอ่าง แล้วบิดให้แห้ง นำมาพับแล้วประคบบนใบหน้าของเหยี่ยนเสี่ยวซื่อ

เมื่อผ้าเย็นๆ วางลงบนใบหน้า เหยี่ยนเสี่ยวซื่อก็รู้สึกว่าความเจ็บปวดที่แสบร้อนบนใบหน้าบรรเทาลงแล้ว

นางจงมีความอดทน ใช้ผ้าประคบหน้าให้เป็นเวลานาน แล้วพูดว่า "ประคบไปสักพักอาการบวมก็ลดลงมาก แต่ไม่รู้ว่ารอยฟกช้ำเหล่านี้จะหายเมื่อใดและจะทิ้งรอยแผลเป็นไว้หรือไม่"

นางจงมองดูเหยี่ยนเสี่ยวซื่อด้วยสีหน้ากังวล

แม้ว่านางจะเลี้ยงดูเสี่ยวซื่อมาอย่างเด็กชาย แต่ เสี่ยวซื่อก็เป็นเด็กผู้หญิงอยู่ดี เด็กผู้หญิงก็ต้องพึ่งพาใบหน้าเดียวเพื่อหาเลี้ยงชีพ หากเสียโฉมจะยุ่งยาก