ยอดหมอสาวน้อย นำช่องอวกาศมาทำนา นิยาย บท 3

ใบหน้าที่ซีดเหลืองของ เหยี่ยนซูฉิ๋นเต็มไปด้วยความโกรธ นางคว้ามือของ เหยี่ยนเสี่ยวซื่อแล้วพูดว่า"ไปหาสามคนนั้นเพื่อแก้นแค้นกัน"

เหยี่ยนเสี่ยวซื่อร้องเรียกอย่างร้อนรน: "พี่ใหญ่ ท่านลองดูดีๆ ว่าเป็นข้าที่น่าสมเพช หรือสามพี่น้องตระกูลเฉินที่น่าสมเพชกันแน่"

เหยี่ยนซูฉิ๋นพึ่งสังเกตเห็นว่า ร่างที่พิงอยู่กับเขื่อนของสามคนพี่น้องตระกูลเฉินโอนเอียงไปมา ใบหน้าของพวกเขาซีดเซียวและไม่สามารถขยับตัวได้ เฉินซานเหอแหกปากร้องไห้เสียงดัง น้ำมูกไหลและน้ำตาเต็มใบหน้าท่าทางดูน่าสมเพศนัก

นางตกตะลึง

หรือว่าเสี่ยวซื่อเป็นคนจัดการเจ้าสารเลวสามคนนั้น นี่ดูไม่น่าเป็นไปได้ เสี่ยวซื่อของพวกเรามีจิตใจดี ไม่เคยชกต่อยกับผู้ใด

“เสี่ยวซื่อ เกิดอะไรขึ้นกับสามคนนั้น?”

เหยี่ยนเสี่ยวซื่อแน่นอนว่าไม่เล่าความจริงให้เหยี่ยนซูฉิ๋นฟัง ว่าตัวเองใช้ก้อนหินสกัดจุดไอ้สารเลวทั้งสามคน

“คนในหมู่บ้านหาว่าข้าเป็นตัวซวย บางทีทั้งสามคนนั้นอาจจะติดโรคความซวยจากข้าก็เป็นได้นะพี่ใหญ่ ข้าหิวแล้ว พวกเรากลับกันเถอะ”

เหยี่ยนซูฉิ๋นเหมือนได้ระบายโทสะ นางคว้ามือของเหยี่ยนเสี่ยวซื่อหมุนตัวกลับไปในหมู่บ้าน

“ถุย ถุย ถุย เสี่ยวซื่อของข้าไม่ใช่ตัวซวยเสียหน่อย เสี่ยวซื่อทีหลังอย่าพูดแบบนั้นกับตัวเองอีกนะ”

“รู้แล้ว พี่ใหญ่”

เหยี่ยนเสี่ยวซื่อไม่ใส่ใจกับปัญหานี้เลย ท้องของเธอยังคงร้องอย่างต่อเนื่องเธอในตอนนี้แค่อยากจะกินข้าวสวยร้อนๆชามใหญ่กับหมูสามชั้นตุ๋นสักสองสามชิ้นคงจะดีมาก

นางจงพาเหยี่ยนซูเสวี่ยและเหยี่ยนซูอวิ๋นไปรออยู่ด้านนอกวัศาลเจ้า เมื่อเห็นว่าเหยี่ยนซูฉิ๋น พา เหยี่ยนเสี่ยวซื่อกลับมา ทั้งสามก็รู้สึกโล่งใจ

“ท่านแม่ เสี่ยวซื่อคงจะหิวมากแน่ๆ เขาวิ่งไปที่อ่างเก็บน้ำเพื่อจับปลา”

เหยี่ยนซูฉิ๋นกลัวว่านางจง จะดุเหยี่ยนเสี่ยวซื่อ ดังนั้นนางจึงรีบอธิบายให้ฟัง

เหยี่ยนเสี่ยวซื่อที่หิวจนไส้กิ่ว เดินยังไม่มีแรง ค่อยเอาศีรษะซบลงบนบ่าของเหยี่ยนซูฉิ๋น

ความรู้สึกที่มีพี่สาวคอยดูแล ช่างดีเหลือเกิน

“ท่านแม่ พี่รอง พี่สามข้ากลับมาแล้ว”

เสี่ยวซื่อ หน้าเจ้าทำไมถึงเต็มไปด้วยบาดแผล?”

“ใครทำร้ายเจ้ากัน?”

เหยี่ยนซูเสวี่ยและเหยี่ยนซูอวิ๋นล้อมวงเข้ามา ถามไถ่นางด้วยความห่วงใย

“ตรงนี้บวมอย่างมาก เจ็บหรือไม่?”

“นี่ไอ้คนชั่วช้าคนใด ลงมือกับเจ้าได้รุนแรงขนาดนี้”

นอกจากความรู้สึกหิวแล้ว ในใจของเหยี่ยนเสี่ยวซื่อมีความสุขอย่างมาก

ดวงตาของนางจงเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แต่สีหน้ากลับจริงจัง: "เจ้าไปทะเลาะกับใครมา?"

เหยี่ยนซูฉิ๋นพอเห็นสีหน้าของนางจง รีบอธิบายแทนเหยี่ยนเสี่ยวซื่ออย่างรวดเร็ว:"ท่านแม่ ไม่ใช่ เสี่ยวซื่อที่ก่อปัญหา เป็นสามพี่น้องสามตระกูลเฉิน อาศัยคนเยอะกว่ามาทำร้ายร่างกายเสี่ยวซื่อ "

เมื่อมองดูใบหน้าบวมช้ำของเหยี่ยนเสี่ยวซื่อ นางจงก็อดรู้สึกผิดไม่ได้

เป็นเพราะนางไร้ความสามารถ บุตรทั้งสี่ของนางจึงต้องทนทุกข์ทรมานร่วมกับนาง โดยเฉพาะเสี่ยวซื่อเอ๋อร์

“เจ็บหรือไม่? รีบเข้ามาในห้อง เดี๋ยวแม่เอาน้ำเย็นประคบให้”

ความเจ็บปวดเล็กๆน้อยๆแค่นี้ ไม่ถือว่าเป็นอะไร ตอนเหยี่ยนเสี่ยวซื่ออยู่ในหน่วย 183 ไม่ว่าจะเป็นความเจ็บปวดในรูปแบบใด เธอก็เคยลิ้มลองมาแล้ว

“ท่านแม่ ข้าไม่เจ็บ”

“ไม่เจ็บก็ต้องเอาน้ำเย็นมาประคบ”

เหยี่ยนซูเสวี่ยคว้าอ่างไม้เก่าใบหนึ่งไปตักน้ำเย็น เหยี่ยนเสี่ยวซื่อ เหยี่ยนซูฉิ๋นและ เหยี่ยนซูอวิ๋นเดินตามนางจงเข้าไปด้านใน

โครงสร้างภายนอกศาลเจ้าดูทรุดโทรม เมื่อเดินเข้าไปข้างใน เหยี่ยนเสี่ยวซื่อพบว่าภายในนั้นทรุดโทรมยิ่งกว่า

สถานที่แห่งนี้เคยเป็นเป็นศาลเทพเจ้า เนื่องจากปลุกสร้างมาเป็นเวลานาน ศาลเทพเจ้าทั้งเก่าและทรุดโทรม ตระกูลเหยี่ยนออกเงินสร้างศาลเทพเจ้าแห่งใหม่ตรงปากทางเข้าหมู่บ้าน แล้วอัญเชิญเทพเจ้าถู่ตี้เสิ่นไป ศาลเทพเจ้าแห่งนี้จึงรกร้าง

หลังที่เหยี่ยนป๋อเหวินเสียชีวิต ภายใต้ความโกธรของสองผู้เฒ่าตระกูลเหยี่ยน ได้ขับไล่นางจงกับลูกออกจากจวน นางจงพาลูกทั้งสี่ออกมาอย่างไร้จุดหมาย จึงมาเก็บกวาดศาลเจ้าที่ทรุดโทรมแห่งนี้ พาลูกทั้งสี่มาอาศัยอยู่ที่นี้