ยอดหมอสาวน้อย นำช่องอวกาศมาทำนา นิยาย บท 2

เหยี่ยนเสี่ยวซื่อไม่ได้คลำเจอเจ้าแท่งนั้น เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วครุ่นคิดอย่างละเอียด

นางเป็นเด็กสาวชัดๆ แล้วทำไมถึงแต่งตัวเป็นเด็กชายล่ะ?

ที่แท้เธอในชาตินี้ เป็นลูกของนางจงมารดาเจ้าของร่าง สามท้องแรกล้วนเกิดมาเป็นบุตรสาวทั้งหมด สองผู้เฒ่าตระกูลเหยี่ยนที่ให้ความสำคัญกับหลานชายมากกว่าหลานสาว นางเลยถูกรังเกียจ นายท่านผู้เฒ่าและฮูหยินผู้เฒ่าทิ้งท้ายว่า หากท้องที่สี่ยังเป็นบุตรสาว จะให้เหยี่ยนป๋อเหวินซึ่งเป็นบิดาเจ้าของร่าง รับอนุเข้ามา บิดาเจ้าของร่างที่เป็นคนยึดมั่นในความรัก พอรู้ว่ามารดาเจ้าของร่างให้กำเนิดบุตรสาวออกมาเป็นท้องที่สี่ เขารีบนำผ้ามาห่อตัวเด็ก แล้วอุ้มไปให้สองผู้เฒ่าดูแล้วบอกว่านี่เป็นบุตรชาย

เพราะเจ้าของร่างเดิมที่เกิดออกมา ดันมีไฝรองน้ำตาสีแดงที่มุมตา สองผู้เฒ่าของตระกูลเหยี่ยนรู้สึกว่าเขาอาจจะเป็นต้นเหตุของความโชคร้าย สองผู้เฒ่าเพียงชำเลืองมองไม่คิดจะอุ้ม

อีกทั้งตอนนางจงคลอดบุตร สองผู้เฒ่าตระกูลเหยี่ยนจงใจกลั่นแกล้งลูกสะใภ้ ไม่ได้เชิญหมอมาทำคลอดให้ เป็นนางจงที่ใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดเบ่งเด็กออกมา คุณชายสามเหยี่ยนป๋อเหวินบอกสองผู้เฒ่าตระกูลเหยี่ยนว่าเป็นบุตรชาย ทั้งสองก็เชื่อสนิทใจ

คนที่รู้ว่าเจ้าของร่างเดิมเป็นเด็กสาวมีแต่เหยี่ยนป๋อเหวินกับนางจงเท่านั้น เจ้าของร่างเดิมยังอายุไม่ถึงหนึ่งปี เหยี่ยนป๋อเหวินก็ได้จากโลกนี้ไป ตอนนี้มีเพียงนางจงที่รู้ว่าเจ้าของร่างเป็นเด็กหญิง นางจงไม่เคยให้เหยี่ยนเสี่ยวซื่อกับพี่สาวทั้งสามอาบน้ำด้วยกัน พี่สาวทั้งสามก็ยังไม่รู้เรื่องเพศของนาง

“พี่ใหญ่ พี่รอง เหตุใดข้าขยับตัวไม่ได้”

เฉินซานเหอจู่ๆก็ตะโกนเสียงดังออกมา

ได้ยินเสียงตะโกนของเฉินซานเหอ เฉินต้าเหอ เฉินเอ้อเหอก็ลองขยับขาดู แต่กลับพบว่าขาของตัวเองเหมือนเสาไม้ต้นหนึ่งไม่มีความรู้สึกเลย

เฉินต้าเหอและเฉินเอ้อเหอหน้าซีดไปชั่วขณะ

เฉินต้าเหอจ้องเขม็งไปยังเหยี่ยนเสี่ยวซื่อ "เหยี่ยนเสี่ยวซื่อ เจ้าตัวซวย เจ้าทำอะไรกับพวกเราสามพี่น้องกัน?"

เหยี่ยนเสี่ยวซื่อยกยิ้มมุมปาก

เธอไม่ใช่เหยี่ยนเสี่ยวซื่อคนเก่า ที่อ่อนแอ ถูกคนกลั่นแกล้ง ไม่มีกล้าต่อต้าน นางเป็นเหยี่ยนเสี่ยวซื่อที่ มาจากหน่วย183ของ กองทัพภาคสนามจากศตวรรษที่21 เป็นแพทย์ทหารฝีมือต้นๆของกองทัพภาคสนาม หากทำให้เธอขุ่นเคืองใจ แม้แต่ท่ายยม เธอจะให้เขาได้รับบทเรียนอย่างสาสม

“พวกเจ้าไม่ใช่ว่าข้าเป็นตัวซวยหรอกหรือ? ขอโทษด้วย ที่ข้าพึ่งจะเอาชนะพวกเจ้าไป”

คนในสมัยโบราณงมงายในเรื่องเทพเจ้าอย่างมาก เมื่อถูกเธอพูดออกมา รับรองว่าสามพี่น้องตระกูลเฉินต้องกลัวจนฉี่รด

เฉินซานเหอแหกปากร้องไห้ออกมา เด็กชายอายุเพียงสิบกว่าปี ร้องไห้จนน้ำมูกน้ำตาเปรอะเต็มหน้า เหยี่ยนเสี่ยวซื่อที่จ้มองดูเริ่มมีอาการคลื่นไส้

เธออ้าปากอยากจะอ้วก แต่กลับไม่มีสิ่งใดออกมา

หิวจนไส้จะขาดแล้ว แม้แต่น้ำย่อยยังอ้วกไม่ออกมา

“พวกเจ้าทั้งสามค่อยๆร้องไปนะ ข้าขอกลับก่อน ลาก่อน”

เมื่อเห็นว่าฟ้าเริ่มมืดแล้ว นางจึงทิ้งสามพี่น้องตระกูลเฉินไว้ข้างหลัง แล้วเดินกลับไปยังหมู่บ้าน

หวังอาศัยความทรงจำที่หลงเหลืออยู่ของเจ้าของเดิม สามารถหาทางกลับบ้านได้

แม้ร่างนี้จะมีความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมอยู่ แต่ความทรงจำที่มีกลับยังไม่ครบสมบูรณ์

พอเธอเดินไปได้สักพัก ยังไม่ทันได้ลงมาจากเขื่อนของอ่างเก็บน้ำ เธอเห็นคนรูปร่างเล็กบาง หน้าตาซีดเหลือง สวมเสื้อผ้าปะชุน เด็กสาวถักเปียผมทรงหม๋าฮวาเปี้ยนสองเส้น กำลังเดินตรงมาหาเธอ

เหยี่ยนซูฉิ๋นมองน้องชายที่อยู่ไม่ไกล แล้วเคลื่อนสายตาไกลออกไป เห็นสามพี่น้องตระกูลเฉินกำลังพิงตัวอยู่บนเขื่อน นางตื่นตกใจ รีบเร่งฝ่าเท้าไปหาเหยี่ยนเสี่ยวซื่ออย่างเร็ว

พอนางเข้ามาใกล้ เธอก็ ถึงได้มองเห็นรอยฟกช้ำบนใบหน้าของเหยี่ยนเสี่ยวซื่ออย่างชัดเจน ขอบตาแดงก่ำทันที รู้สึกปวดหัวใจ "เสี่ยวซื่อ สามพี่น้องตระกูลเฉินรังแกเจ้าอีกแล้วหรือ"

การกระทำของ เหยี่ยนซูฉิ๋น ทำให้เหยี่ยนเสี่ยวซื่อรู้สึกอบอุ่นหัวใจ

พี่ใหญ่ ท่านมาได้อย่างไรกัน?

ชาติที่แล้วเธอเติบโตมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ไม่มีพี่น้อง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อแม่ของเธอเป็นใคร เพราะผลการเรียนที่ยอดเยี่ยม ทำให้สอบติดในมหาวิทยาลัยแพทย์ทหาร พอจบการศึกษาก็ได้เข้าร่วมกับหน่วย 183 โดยตรง

เมื่อเห็นเธอไม่ตอบคำถามของตัวเอง เหยี่ยนซูฉิ๋นคิดว่านางคงกลัวสามพี่น้องตระกูลเฉิน

“เสี่ยวซื่อ ไม่ต้องกลัว มีพี่ใหญ่อยู่ จะไม่ให้ใครรังแกเจ้าได้”