ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 230

ตอนที่ 230 ผู้ที่ตอบแทนบุญคุณคนด้วยความแค้น

อันหลิงหยุนเริ่มต้นการผ่าตัด หมอจวนรู้สึกภูมิใจมาก พวกเขาล้วนมีประสบการณ์ตั้งนานแล้ว เรื่องผ่าเปิดหน้าท้อง แทบจะไม่ต้องให้พระชายาเอ่ยปากก็ยังได้

อันหลิงหยุนรีบผ่าตัดนำถุงน้ำดีออก จากนั้นจึงเย็บปิดอีกครั้ง

เมื่อครบสองชั่วยาม อันหลิงหยุนก็เสร็จสิ้นการผ่าตัด นางตัวสั่นโอนเอนเกือบจะล้มลง กงชิงวี่ยืนอยู่ข้างๆรอนางอยู่นานแล้ว เขาเห็นท่าไม่ดีจึงรีบเข้าไปอุ้มนางทันที

อันหลิงหยุนเหนื่อยแล้ว กงชิงวี่ค้อมตัวลงอุ้มนางไปนั่งอีกด้าน

อันหลิงหยุน อดดูถูกตัวเองไม่ได้ ร่างกายนี้ช่างน่าผิดหวังยิ่งนัก

"หมอจวน ทำความสะอาดเร็วเข้า"

หมอจวนมือเท้าคล่องแคล่ว ใช้เวลาไม่นาน ก็ทำความสะอาดโต๊ะผ่าตัดเสร็จเรียบร้อย

อันหลิงหยุนพักผ่อนเพียงครู่ จึงเปลี่ยนยาให้กับเฉิงเสี้ยงฮูหยิน

"อาการตอนนี้เท่าที่ดูก็ไม่มีอันใดแล้ว ให้ย้ายไปที่เตียง ข้าจะรั้งอยู่ที่นี่เฝ้าระวังอาการ ในช่วงสามวันนี้ ห้ามใครเข้ามาที่นี่โดยเด็ดขาด ผู้ป่วยต้องการความเงียบสงบและควรพักผ่อนให้มาก ไม่ว่าใครก็ไม่ควรเข้ามาส่งเสียงดัง"

ทุกคนล้วนให้ความร่วมมือ เสินหยุนชูก็ออกไปข้างนอก

ในห้องเหลือเพียงเสินหยุนเจ๋และกงชิงวี่ อันหลิงหยุนฝากหมอจวนสองคนของจวนเอ๋องเสียน ให้ช่วยคอยดูแลอาการ นางออกไปมอบหมายให้อาหยู่ ที่มากับหมอจวน ให้ไปยังจวนอ๋องเสียนนำยาปฏิชีวนะที่เหลือมายังที่นี่

ช่วงพลบค่ำ เฉิงเสี้ยงฮูหยินรู้สึกตัวตื่นแล้ว

ลืมตาขึ้นมาเสินฮูหยินจึงเอ่ยปากเรียก“ สา ... ”

"ท่านแม่ ... " เสินหยุนเจ๋เห็นเฉิงเสี้ยงฮูหยินฟื้นขึ้นมาแล้ว จึงลุกขึ้นไปดูคน

น้ำตาเอ่อล้นท่วมท้นดวงตา สองคนทั้งมารดาและลูกชาย อันหลิงหยุนถอนหายใจได้ด้วยความรู้สึกโล่งอก

"ท่านอ๋อง ข้าเหนื่อยแล้ว พวกเราไปพักผ่อนกันเถอะ" อันหลิงหยุนโอนเอนขณะที่ก้าวเดิน ขาทั้งสองข้างเหมือนไม่ทำตามคำสั่ง นางกังวลว่าจะมีอันใดเกิดขึ้นกับเด็ก แต่ก็ทนไม่ได้ที่เห็นการตายแล้วไม่ช่วย

ถึงกระไร นั่นก็คือชีวิตคนหนึ่งคนเชียวนะ

กงชิงวี่เดินไปยังข้างกายของอันหลิงหยุน ค้อมตัวลงไปอุ้มนางขึ้นมา ออกไปหาห้องพักเพื่อพักผ่อนสักครู่

ฮ่องเต้ชิงหยู่บังเอิญเสด็จออกมาจากอีกห้อง ทอดพระเนตรเห็นกงชิงวี่ จึงตรัสถามว่ามีสิ่งใดเกิดขึ้น

แม่นมซีรีบกราบทูลถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ฮ่องเต้ชิงหยู่จึงทรงทราบเรื่อง การผ่าตัดเฉิงเสี้ยงฮูหยิน

เสินหยุนชูยืนเหม่อลอยอยู่ในสวน แต่เมื่อฮ่องเต้ชิงหยู่เสด็จเข้าไป นางจึงสังเกตเห็น หันกายกลับมาพลางเช็ดน้ำตา: "ฝ่าบาท"

“ ในเมื่อพระชายาเสียนลงมือรักษา ย่อมรับรองได้ว่าต้องปลอดภัยไร้เรื่องราวอย่างแน่นอน ไม่ต้องทุกข์ใจอีกต่อไปแล้ว?” ฮ่องเต้ชิงหยู่โอบกอดฮองเฮาเข้ามาในพระอุระ

เสินหยุนชูพยักหน้าและหยุดร้องไห้แล้ว

อันหลิงหยุนนอนหลับไปเป็นเวลาหนึ่งวัน ถึงค่อยตื่นขึ้นมาในตอนดึก

เมื่อตื่นขึ้นมา จึงไปตรวจดูอาการของเฉิงเสี้ยงฮูหยิน

เฉิงเสี้ยงฮูหยินตื่นขึ้นมาแล้วเช่นกัน แต่นางเจ็บจนถึงกับร้องไห้ออกมา

อันหลิงหยุนฉีดยาให้นางเข็มหนึ่ง นางจึงสามารถนอนหลับลงได้

เสินเฉิงเสี้ยงซาบซึ้งใจจนถึงกับพูดไม่ออก: "อ๋องเสียน ข้าติดค้างหนี้ชีวิตเจ้าชีวิตหนึ่ง"

หลิงหยุนเป็นคนดี ขอเพียงเกิดเรื่องขึ้นมา พวกท่านไม่โทษเราก็พอแล้ว" กงชิงวี่กล่าวอย่างไม่ไว้หน้า ถึงแม้กับเสินเฉิงเสี้ยงเขาก็เป็นเช่นนี้

ที่ช่วยคน ก็เป็นเพียงเพื่อฮองเฮาเท่านั้น หากเกิดเรื่องอันใดขึ้นกับจวนเฉิงเสี้ยง ฮองเฮาก็ย่อมเกิดเรื่องด้วยเช่นกัน เขาเป็นห่วงเด็กในท้องของเสินหยุนชู

อันหลิงหยุนมาถึงรู้สึกไม่เห็นด้วย เดินเข้าไปตรวจอาการเฉิงเสี้ยงฮูหยิน คอยถามเกี่ยวกับสถานการณ์ของนางอยู่ตลอด

เฉิงเสี้ยงฮูหยินซาบซึ้งใจจนหาใดเปรียบทุกทิศทุกที่ไม่มีว่างเว้น ทันทีที่อันหลิงหยุนออกไป เฉิงเสี้ยงฮูหยินก็ส่งคนไปเชิญเสินหยุนชูทันที

เสินหยุนชูรออยู่ที่ประตูนานแล้ว เข้าประตูมาเห็นมารดาฟื้นขึ้นมาแล้ว จึงอดร้องไห้ออกมาไม่ได้

"ท่านแม่" เสินหยุนชูรีบเดินไปที่เตียง เข้าไปเยี่ยมเฉิงเสี้ยงฮูหยิน

"เจ้าช้าลงหน่อยเถิด เจ้ากำลังจะเป็นแม่คนอยู่แล้ว" เฉิงเสี้ยงฮูหยินฝืนจนพูดออกมาได้ นางรู้สึกไม่สมัครใจที่ต้องมาเห็น ท่าทางซีดเซียวของบุตรสาวเช่นนี้

เมื่อมองไปที่คนอื่น ๆ ในห้อง เฉิงเสี้ยงฮูหยินใช้สายตาสื่อสารให้ทุกคนลงไปก่อน

การได้พบหน้าบุตรสาวนับเป็นสิ่งที่ล้ำค่า เฉิงเสี้ยงฮูหยินหวังเพียงว่า เสินหยุนชูจะสามารถให้กำเนิดเด็กได้อย่างปลอดภัยราบรื่น

ทุกคนล้วนออกไปจนหมด เสินหยุนชูเช็ดน้ำตา: “เป็นเพราะลูกไม่ดีเอง ท่านแม่ต้องเป็นเช่นนี้ก็เพราะข้าแท้ๆ”