ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 231

บทที่ 231 กฎระเบียบในบ้าน

กงชิงวี่ก้าวเท้าขึ้นบนรถม้า หันหลังกลับไปมองเสินหยุนเจ๋ ใบหน้าเย็นชาอย่างเห็นได้ชัด อันหลิงหยุนกุมมือของเขาวางไว้ด้านหลัง ขอไม่ให้เขาโกรธ

แต่เขาก็ยังคงเย็นชา

เสินหยุนเจ๋กล่าวว่า “ท่านแม่ข้าต้องฉีดยาวันละครั้งทุกวัน ท่านจะมาทุกวันใช่หรือไม่?”

ถึงแม้เสินหยุนเจ๋จะเป็นคนที่ดูถูกเหยียดหยามชาวโลกไม่มีความเคารพผู้ใด ไม่เห็นใครอยู่ในสายตา แต่เขากลับเป็นคนกตัญญูมาก

อันหลิงหยุนก็นึกไม่ถึงว่าเสินหยุนเจ๋จะทำเพราะเรื่องนี้

“ท่านวางใจเถอะ ในเมื่อข้ารับปากแล้วว่าจะช่วยรักษาเฉิงเสี้ยงฮูหยิง ข้าก็จะไม่ปล่อยปละละเลย ครึ่งเดือนต่อจากนี้ข้าจะมาที่จวนเฉิงเสี้ยงทุกวัน ส่วนเรื่องสุขภาพของเฉิงเสี้ยงฮูหยิง หากนางยอมให้ความร่วมมือ เชื่อว่าจะไม่เป็นอะไร”

“ขอบคุณมาก” เสินหยุนเจ๋โค้งคำนับแสดงความขอบคุณ

อันหลิงหยุนรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย “แม่ทัพน้อยไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ ครั้งที่แล้วเรื่องของฉาวเหม่ยเหรินข้าก็หลอกใช้แม่ทัพน้อย แม่ทัพน้อยก็ไม่ถือสาหาความข้า เวลานี้ข้าแค่ทำตามหน้าที่ของหมอคนหนึ่ง ท่านกับข้าก็ถือว่าเป็นการช่วยเหลือซึ่งกันและกัน”

กงชิงวี่จับมือแน่น อันหลิงหยุนรู้สึกเจ็บ

“แม่ทัพน้อย เราสองผัวเมียต้องขอตัวกลับก่อน” อันหลิงหยุนรีบดึงกงชิงวี่เข้าไปในรถม้า อาหยู่เหลือบตาไปมองแวบหนึ่ง ก่อนจะเร่งรถม้ากลับจวนอ๋องเสียนไป

เสินหยุนเจ๋มองจนรถม้าจากไปไกลแล้ว จึงหันหลังกลับเข้าจวนเฉิงเสี้ยง

ในรถม้าอันหลิงหยุนเจอกับความโชคร้ายแล้ว กงชิงวี่กอดนางไว้แน่น โกรธจนหน้าเขียว

“ฮึ!” กงชิงวี่ไม่อยากพูด เพียงแค่กอดอันหลิงหยุนไว้อย่างนั้น

อันหลิงหยุนไม่สามารถขยับตัวได้ ขยับตัวนิดเดียว เขาก็จะเอาตัวอันหลิงหยุนกลับไป กัดไปที่คอนางหนึ่งที

ฟ้ารู้ว่าส่วนที่อันหลิงหยุนมีปฏิกิริยาที่สุดก็คือคอ นางตกใจจนหดตัวลงตลอด

ฝืนมาจนถึงจวนอ๋องเสียน อันหลิงหยุนอยากจะลุกขึ้นกงชิงวี่ถึงยอมปล่อยนาง

แต่พอเข้าจวนอ๋องอันหลิงหยุนก็ถูกพาไปที่ลานโอวหลานอีก

กลับเข้าไปในเรือนอันหลิงหยุนรู้สึกเขินอาย หลบอยู่ด้านในกล่าวถาม “ท่านอ๋องนี่หมายความว่ายังอันใด?”

กงชิงวี่ปิดประตูลง ถอดเข็มขัดหยกที่เอวออก โยนไปยังด้านหนึ่ง ยกมือปลดกระดุมเสื้อ

อันหลิงหยุนเขินอาย “กลางวันแสกๆท่านเป็นบ้ากระไร?”

“ระหว่างทางกลับมาข้าคิดตลอดทาง ปกติข้าดีกับพระชายาเกินไปใช่หรือไม่ ไม่เชื่อฟังกันเลยก็ช่างเถอะ นี่ยังจะไปดึงดูดผึ้งกับผีเสื้อข้างนอกอีก” กงชิงวี่กล่าวอย่างเย็นชา ถอดเสื้อผ้าบนตัวโยนทิ้งไปด้านหนึ่ง

อันหลิงหยุนมองไปที่เสื้อผ้าบนพื้นครู่หนึ่ง “ท่านอ๋อง ท่านทำเสื้อผ้าเปื้อนหมดแล้ว”

“ข้าพอใจ” กงชิงวี่มืดมนและเย็นชา เดินตรงไปยังหน้าอันหลิงหยุนขณะถอดเสื้อผ้า

หน้าของเขาเย็นชา อยากจะกัดอันหลิงหยุนให้ตายนัก

“ท่านอ๋อง ท่านอยากลองความสุขบนเตียงแบบใหม่หรือไม่?” อันหลิงหยุนใจเต้นแรงตึกตัก นางตกใจจะตายอยู่แล้ว

ชายคนนี้ทำไมถึงได้ดุนัก?

ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรมากมาย อุ้มโถน้ำส้มสายชู(หึงหวง)เอาไว้มีความหมายอะไรหรือไม่?

“ลองต้องลองอยู่แล้ว ข้าจะพูดเรื่องกฏระเบียบในบ้านหน่อย” กงชิงวี่ยื่นมือไปที่เอวอันหลิงหยุน ปลดเข็มขัดที่อยู่ตรงเอวออก อันหลิงหยุนกัดริมฝีปากแน่น ในสมองยุ่งเหยิงวุ่นวายไปหมด ดูท่าไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแล้ว

“ท่านอ๋อง.........อุบ........”

อันหลิงหยุนกำลังจะเปิดปาก ก็ถูกอุดปากเอาไว้

อันหลิงหยุนเบิ่งตาโต กงชิงวี่จูบปากนางไว้ แล้วถอดเสื้อผ้าของนางออกทีละชิ้น

ตอนแรกอันหลิงหยุนยังนึกกังวลอยู่ ยังอันใดก็ยังกลางวันแสกๆอยู่ ผ่านไปสักพักก็ยอมแพ้ปล่อยมันผ่านไป

“หลังจากนี้ไป นอกจากข้าแล้ว ผู้ชายด้านนอกไม่ว่าหน้าตาจะเป็นแตงโมเบี้ยวพุทราแตก(น่าเกลียด)ยังอันใด ก็ห้ามมองเจ้าซ้ำ”

อันหลิงหยุนถูกจูบจนรู้สึกเนื้อสัตว์เจ็ดอย่างผักแปดอย่าง(อธิบายถึงความสับสน) นอนหายใจแรงบนตัวกงชิงวี่

“ข้าไม่ใช่คนตาบอดนะ มันจะเป็นไปได้อย่างไร?” อันหลิงหยุนไม่พอใจ ที่ไหนมีคนหน้าตาแตงโมเบี้ยวพุทราแตก

กงชิงวี่ไม่สบอารมณ์ จับหน้าอันหลิงหยุนเอาไว้ “เถียงหรือ?”

อันหลิงหยุนกรอกตามอง “ท่านอ๋อง หากท่านจะกำหนดข้อตกลงสามข้อขึ้นมา ก็ได้อย่างนั้นเรามากำหนดคนละสามข้อ หากว่าท่านไม่ละเมิดข้าก็จะไม่ละเมิด แต่หากท่านควบคุมตัวเองไม่ได้ อย่างนั้นก็อย่ามาควบคุมข้า”

“ตกลง” กงชิงวี่ปล่อยอันหลิงหยุนหันหลังไปหากระดาษพู่กัน

อันหลิงหยุนกล่าวว่า “ไม่ต้องแล้ว แตะมือเถอะ”

กงชิงวี่หันกลับมา อันหลิงหยุนยกมือขึ้นมา กงชิงวี่หน้าเครียด “หยุนหยุนทำไมพูดง่ายจัง?”

“ท่านอ๋อง นี่เป็นรับประกัน เป็นการดีต่อกับข้า ต่อไปในอนาคตหากท่านอ๋องจะแต่งพระชายารอง ไปถูกใจสาวน้อยบ้านไหน ก็อย่ามาโทษข้าละกัน”

กงชิงวี่หน้าขรึม “ข้าไม่ทำแน่”

อันหลิงหยุนไม่สนใจหรอก จับมือของเข้าหันเข้าหามือตัวเองแล้วตบไปหนึ่งที

เสียงดังเพี้ยะ กงชิงวี่ใจสั่นไหว

รู้สึกเหมือนยกหินมาทุบเท้าตัวเอง

“ท่านอ๋องอย่าลืมซะล่ะ หากท่านอ๋องตระบัดสัตย์คืนคำ ลืมเรื่องที่ให้สัญญาในวันนี้ อย่างนั้นข้าก็ยอมโดดหน้าผาให้ร่างกายแหลกละเอียดตายดีกว่า”

“เจ้า.......”

กงชิงวี่โมโหจนหน้าซีดเผือก

อันหลิงหยุนแตะที่ปากตัวเอง นี่ไม่ใช่สิ่งที่นางจะพูด ทำไมถึงพูดออกไปได้

มองอันหลิงหยุนที่แตะปากตัวเอง กงชิงวี่ดึงมืออันหลิงหยุน “ให้เจ้าพูดเรื่องไร้สาระ”

อันหลิงหยุนเงยหน้า รู้สึกมึนงง “ท่านอ๋อง ที่ข้าจะพูดเมื่อกี้คือ หากว่าท่านตระบัดสัตย์คืนคำ สัญญาไม่เป็นสัญญา ข้าจะจากท่านไป ให้ท่านไม่ได้พบกับข้าอีกเลย แต่ปากของข้าเหมือนเป็นของคนอื่น กล่าวคำสาบานที่น่ากลัวเช่นนั้นมาได้”

“........เป็นไปได้ยังอันใด? ห้ามหลอกข้านะ”

อารมณ์กงชิงวี่ยิ่งไม่สบายใจมากขึ้น อันหลิงหยุนกอดกงชิงวี่ไว้ ไม่รู้ทำไมถึงกังวลในใจ

“ท่านอ๋อง ดาบจุนปรากฏขึ้นเพราะเฉิงเสี้ยนฮูหยิงต้องการดาบเล่มนั้น อย่างนั้นสิ่งที่ข้าพูดออกไป.....”

“ห้ามพูดจาเหลวไหล” กงชิงวี่พลักอันหลิงหยุนออก เห็นหน้านางซีดเผือก ก็กอดกลับไปอีก

“ต่อไปข้าจะไม่ก่อความวุ่นวายอีกแล้ว” กงชิงวี่เป็นกังกลเล็กน้อย

อันหลิงหยุนผละตัวออกเล็กน้อย “ท่านอ๋อง ข้อตกลงสามข้อของท่านคืออะไร?”

ในเมื่อมาถึงตรงนี้แล้ว ก็พูดออกมาเถอะ วันหลังจะได้ไม่ต้องอุ้มโถน้ำส้มสายชูเอาไว้ไม่ปล่อย

กงชิงวี่กล่าวว่า “ข้ารู้สึกเสียใจแล้ว ไม่ต้องพูดถึงมันอีกดีกว่า”

“ท่านอ๋องก็พูดออกมาเถอะ วันหน้าถ้าข้าออกไป จะได้ทำตามกฎระเบียบของท่านอ๋องได้”

“หากว่าในใจเจ้ามีข้า ก็มองคนอื่นให้น้อยลงหน่อย ข้ายอมรับว่าตัวเองค่อนข้างจะหน้าตาดีอยู่บ้าง” สีหน้ากงชิงวี่ไม่สดใส นึกหาคำอื่นมาเปรียบเปรยหน้าตาเขาตอนนี้ไม่ได้จริงๆ

ที่แล้วมา เขาไม่ใช่คนประเภทที่ให้ความสำคัญเรื่องหน้าตาของคน คนข้างนอกต่างชื่นชมถึงความหล่อเหลาของเขา แต่เขาก็ไม่เคยเอามันมาเป็นความภาคภูมิใจเลย

รู้ตัวเองว่าผู้ชายหนึ่งคน มีความสามารถก็พอ ใช้หน้าตาไม่ได้

แต่ตอนนี้ดูท่าทางที่ผู้หญิงคนนี้หลงใหลได้ปลื้ม นางก็ไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงคนอื่นๆ ที่ตัดสินคนจากรูปลักษณ์ภายนอก

ตอนแรกเขาก็ไม่คิดจะสนใจ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะไม่สนใจ

แล้วก็ไม่อยากถูกคนเปรียบเทียบลงไปด้วย

ไม่เห็นหน้าเสินหยุนเจ๋ เขาก็ไม่เห็นใครในสายตา แต่หน้าตาของเสินหยุนเจ๋ เขาจะไม่สนใจละเลยไปไม่ได้จริงๆ

“ไม่ให้มองข้าไม่มองก็ได้ แต่การไม่มองหน้าคนอื่นโดยตรง ที่ๆข้าจากมาถือเป็นเรื่องไร้มารยาท ธรรมเนียมปฏิบัติของเราต่างกัน สิ่งที่ทำก็แตกต่างกัน เรื่องนี้ท่านอ๋องก็รู้ดี

ข้ารับปากท่านอ๋อง ตราบใดที่ท่านอ๋องไม่ทอดทิ้งข้า ข้าก็จะไม่มองชายใดนอกจากท่านอ๋อง

ถึงแม้ข้าจะมาจากโลกอนาคต ตามธรรมเนียมปฏิบัติของข้าก็บอกกับข้า สำหรับผู้หญิงคนหนึ่ง การรักใครสักคนคือการนับจากหนึ่งไปจนถึงจุดจบของชีวิต ในเมื่อข้าแต่งงานกับท่านอ๋องแล้ว ถึงแม้จะเกิดเรื่องที่ไม่มีความสุขมากมาย แต่ข้ากับท่านอ๋องตอนนี้เราก็ชอบพอกัน

ในเมื่อรักชอบแล้ว ก็ไปชอบคนอื่นไม่ได้

เพราะฉะนั้นข้ารับปากท่านอ๋อง ตราบใดที่ท่านอ๋องไม่ทอดทิ้งข้า ข้าก็ไม่ไปชอบคนอื่นเช่นกัน

กงชิงวี่กล่าวว่า “ข้าไม่ทอดทิ้งหยุนหยุนหรอก”