ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 231

บทที่ 231 กฎระเบียบในบ้าน

กงชิงวี่ก้าวเท้าขึ้นบนรถม้า หันหลังกลับไปมองเสินหยุนเจ๋ ใบหน้าเย็นชาอย่างเห็นได้ชัด อันหลิงหยุนกุมมือของเขาวางไว้ด้านหลัง ขอไม่ให้เขาโกรธ

แต่เขาก็ยังคงเย็นชา

เสินหยุนเจ๋กล่าวว่า “ท่านแม่ข้าต้องฉีดยาวันละครั้งทุกวัน ท่านจะมาทุกวันใช่หรือไม่?”

ถึงแม้เสินหยุนเจ๋จะเป็นคนที่ดูถูกเหยียดหยามชาวโลกไม่มีความเคารพผู้ใด ไม่เห็นใครอยู่ในสายตา แต่เขากลับเป็นคนกตัญญูมาก

อันหลิงหยุนก็นึกไม่ถึงว่าเสินหยุนเจ๋จะทำเพราะเรื่องนี้

“ท่านวางใจเถอะ ในเมื่อข้ารับปากแล้วว่าจะช่วยรักษาเฉิงเสี้ยงฮูหยิง ข้าก็จะไม่ปล่อยปละละเลย ครึ่งเดือนต่อจากนี้ข้าจะมาที่จวนเฉิงเสี้ยงทุกวัน ส่วนเรื่องสุขภาพของเฉิงเสี้ยงฮูหยิง หากนางยอมให้ความร่วมมือ เชื่อว่าจะไม่เป็นอะไร”

“ขอบคุณมาก” เสินหยุนเจ๋โค้งคำนับแสดงความขอบคุณ

อันหลิงหยุนรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย “แม่ทัพน้อยไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ ครั้งที่แล้วเรื่องของฉาวเหม่ยเหรินข้าก็หลอกใช้แม่ทัพน้อย แม่ทัพน้อยก็ไม่ถือสาหาความข้า เวลานี้ข้าแค่ทำตามหน้าที่ของหมอคนหนึ่ง ท่านกับข้าก็ถือว่าเป็นการช่วยเหลือซึ่งกันและกัน”

กงชิงวี่จับมือแน่น อันหลิงหยุนรู้สึกเจ็บ

“แม่ทัพน้อย เราสองผัวเมียต้องขอตัวกลับก่อน” อันหลิงหยุนรีบดึงกงชิงวี่เข้าไปในรถม้า อาหยู่เหลือบตาไปมองแวบหนึ่ง ก่อนจะเร่งรถม้ากลับจวนอ๋องเสียนไป

เสินหยุนเจ๋มองจนรถม้าจากไปไกลแล้ว จึงหันหลังกลับเข้าจวนเฉิงเสี้ยง

ในรถม้าอันหลิงหยุนเจอกับความโชคร้ายแล้ว กงชิงวี่กอดนางไว้แน่น โกรธจนหน้าเขียว

“ฮึ!” กงชิงวี่ไม่อยากพูด เพียงแค่กอดอันหลิงหยุนไว้อย่างนั้น

อันหลิงหยุนไม่สามารถขยับตัวได้ ขยับตัวนิดเดียว เขาก็จะเอาตัวอันหลิงหยุนกลับไป กัดไปที่คอนางหนึ่งที

ฟ้ารู้ว่าส่วนที่อันหลิงหยุนมีปฏิกิริยาที่สุดก็คือคอ นางตกใจจนหดตัวลงตลอด

ฝืนมาจนถึงจวนอ๋องเสียน อันหลิงหยุนอยากจะลุกขึ้นกงชิงวี่ถึงยอมปล่อยนาง

แต่พอเข้าจวนอ๋องอันหลิงหยุนก็ถูกพาไปที่ลานโอวหลานอีก

กลับเข้าไปในเรือนอันหลิงหยุนรู้สึกเขินอาย หลบอยู่ด้านในกล่าวถาม “ท่านอ๋องนี่หมายความว่ายังอันใด?”

กงชิงวี่ปิดประตูลง ถอดเข็มขัดหยกที่เอวออก โยนไปยังด้านหนึ่ง ยกมือปลดกระดุมเสื้อ

อันหลิงหยุนเขินอาย “กลางวันแสกๆท่านเป็นบ้ากระไร?”

“ระหว่างทางกลับมาข้าคิดตลอดทาง ปกติข้าดีกับพระชายาเกินไปใช่หรือไม่ ไม่เชื่อฟังกันเลยก็ช่างเถอะ นี่ยังจะไปดึงดูดผึ้งกับผีเสื้อข้างนอกอีก” กงชิงวี่กล่าวอย่างเย็นชา ถอดเสื้อผ้าบนตัวโยนทิ้งไปด้านหนึ่ง

อันหลิงหยุนมองไปที่เสื้อผ้าบนพื้นครู่หนึ่ง “ท่านอ๋อง ท่านทำเสื้อผ้าเปื้อนหมดแล้ว”

“ข้าพอใจ” กงชิงวี่มืดมนและเย็นชา เดินตรงไปยังหน้าอันหลิงหยุนขณะถอดเสื้อผ้า

หน้าของเขาเย็นชา อยากจะกัดอันหลิงหยุนให้ตายนัก

“ท่านอ๋อง ท่านอยากลองความสุขบนเตียงแบบใหม่หรือไม่?” อันหลิงหยุนใจเต้นแรงตึกตัก นางตกใจจะตายอยู่แล้ว

ชายคนนี้ทำไมถึงได้ดุนัก?

ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรมากมาย อุ้มโถน้ำส้มสายชู(หึงหวง)เอาไว้มีความหมายอะไรหรือไม่?

“ลองต้องลองอยู่แล้ว ข้าจะพูดเรื่องกฏระเบียบในบ้านหน่อย” กงชิงวี่ยื่นมือไปที่เอวอันหลิงหยุน ปลดเข็มขัดที่อยู่ตรงเอวออก อันหลิงหยุนกัดริมฝีปากแน่น ในสมองยุ่งเหยิงวุ่นวายไปหมด ดูท่าไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแล้ว

“ท่านอ๋อง.........อุบ........”

อันหลิงหยุนกำลังจะเปิดปาก ก็ถูกอุดปากเอาไว้

อันหลิงหยุนเบิ่งตาโต กงชิงวี่จูบปากนางไว้ แล้วถอดเสื้อผ้าของนางออกทีละชิ้น

ตอนแรกอันหลิงหยุนยังนึกกังวลอยู่ ยังอันใดก็ยังกลางวันแสกๆอยู่ ผ่านไปสักพักก็ยอมแพ้ปล่อยมันผ่านไป

“หลังจากนี้ไป นอกจากข้าแล้ว ผู้ชายด้านนอกไม่ว่าหน้าตาจะเป็นแตงโมเบี้ยวพุทราแตก(น่าเกลียด)ยังอันใด ก็ห้ามมองเจ้าซ้ำ”

อันหลิงหยุนถูกจูบจนรู้สึกเนื้อสัตว์เจ็ดอย่างผักแปดอย่าง(อธิบายถึงความสับสน) นอนหายใจแรงบนตัวกงชิงวี่

“ข้าไม่ใช่คนตาบอดนะ มันจะเป็นไปได้อย่างไร?” อันหลิงหยุนไม่พอใจ ที่ไหนมีคนหน้าตาแตงโมเบี้ยวพุทราแตก

กงชิงวี่ไม่สบอารมณ์ จับหน้าอันหลิงหยุนเอาไว้ “เถียงหรือ?”