ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 232

บทที่ 232 อ๋องตวนมาแล้ว

“อย่างนั้นข้อแรกถือว่าผ่านแล้ว นอกจากไม่ไปชอบคนอื่น ท่านอ๋อง ข้อที่สองของท่านคืออะไร?”

กงชิงวี่อึ้งไปสักครู่ คิดไม่ถึงว่าจะให้เขาพูดข้อที่สอง เขาก็ไม่เกรงใจ “ข้อที่สองห้ามปิดบังเรื่องใดๆกับข้า หากข้าไม่รู้หยุนหยุนต้องบอก”

“อืม ข้อนี้ก็ได้” อันหลิงหยุนตอบตกลงแล้ว อันหลิงหยุนเลิกคิ้วกล่าวถาม “อย่างนั้นข้อที่สามล่ะ”

กงชิงวี่ลังเล “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ห้ามจากไปโดยไม่กล่าวคำลา”

อันหลิงหยุนนึกขำ “ข้าก็นึกว่าท่านอ๋องจะบอกว่า ห้ามจากข้าไปซะอีก”

“ข้ากลัวการเข้าใจผิดมากกว่า” กงชิงวี่เข้าใจได้ดี เรื่องบางเรื่องก็หลีกเลี่ยงไม่ได้

โลกในตอนนี้ไม่ดี มีคนมากมายที่คอยจะคิดถึงพวกเขาอยู่ ไม่ระวังไว้ไม่ได้

อันหลิงหยุนพยักหน้า “ข้ารับปากท่านอ๋องแล้ว”

“อืม”

กงชิงวี่เตรียมตัวจะไปมีความสุข ถูกอันหลิวหยุนหยุดเอาไว้ “ท่านอ๋อง ข้อตกลงของท่านกำหนดแล้ว ยังมีของข้าล่ะ”

กงชิงวี่ไม่สบอารมณ์ “ข้าตกลงเห็นด้วยทุกอย่าง”

“แบบนั้นไม่ได้หรอก ต้องพูดออกมาถึงจะได้” อันหลิงหยุนไม่ได้เลอะเลือนขนาดนั้น ที่จะยอมปล่อยให้เขาหลอกผ่านไปได้ง่ายๆ

กงชิงวี่ไม่อาจหลบเลี่ยงไปได้ เลยกล่าวว่า “หยุนหยุนพูดมาเถอะ แค่สามข้อเท่านั้น”

อันหลิงหยุนยิ้มออกมา “ข้อที่หนึ่ง ห้ามแต่งพระชายารอง”

“ไม่แต่ง”

“ข้อที่สอง ห้ามแต่งพระชายารอง”

ตัวกงชิงวี่นิ่งไปครู่หนึ่ง สายตาจับจ้อง “ข้อที่สาม”

“ห้ามแต่งพระชายารอง”

ข้อตกลงสามข้อของอันหลิงหยุนพูดจบ กงชิงวี่กล่าวตอบว่า “ข้ารับปาก”

อันหลิงหยุนถอนหายใจ หรือนี่จะเป็นความหมายคำพูดในตำนานคนไม่ทำสิ่งที่เกินตัวก็จะไม่ตาย?

กงชิงวี่หยิกหน้าอันหลิงหยุน “ข้ารับปากทุกอย่าง ข้ารับปากนอกจากหยุนหยุนแล้ว ข้าจะไม่แต่งกับใครอีก”

“ถ้าอย่างอย่างนั้นท่านอ๋องต้องไม่ลืมนะ”

กงชิงวี่กอดอันหลิงหยุนไว้ “ข้าจะไม่ลืมเลย”

“อืม”

กอดกันไปสักพักอันหลิงหยุนเริ่มรู้สึกร้อนขึ้นมา ผละออกจากกงชิงวี่ “ท่านอ๋องไปอาบน้ำเถอะ”

“อืม”

กงชิงวี่ตามไปที่สระหลิวหวง(กำมะถัน)เข้าไปถอดเสื้อผ้าด้านใน ไปหาอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนนอนอยู่ตรงนั้น กงชิงวี่เดินถึงด้านหลังนางกล่าวถามว่า “อะไรคือความสุขบนเตียงแบบใหม่?”

อันหลิงหยุนนึกขำ “ในสมองของท่านอ๋องมีแต่เรื่องพวกนี้ใช่หรือไม่?”

“ถ้าอย่างนั้นหยุนหยุนเจ้าไม่อยากหรือ”

“อยากแต่ก็ไม่ได้ขนาดนี้”

อันหลิงหยุนยื่นเท้าออกไป ยั่วยวนเขา

หงเถารายงานอยู่ด้านนอก “ท่านอ๋อง อ๋องตวนมาเพคะ”

กงชิงวี่ถึงตื่นขึ้นมา ตอนแรกอันหลิงหยุนไม่อยากจะออกไป แต่เมื่อนึกถึงว่าอยู่ๆอ๋องตวนก็มาที่จวนอ๋องเสียน ต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ จึงลุกออกไปดู

ในเวลานี้อ๋องตวนกำลังยืนอยู่หน้าประตูจู๋หยุนไจ๋ กำลังจะเข้าไป

หยุนโล๋ชวนกำลังอ่านตำราพิชัยสงครามในลานบ้าน เทียบกับงานเย็บปักถักร้อยหรืองานอื่นๆของผู้หญิงหยุนโล๋ชวนชอบแบบนี้มากกว่า

ตงเอ๋อยืนอยู่ข้างๆ มองเห็นอ๋องตวนตงเอ๋อกรอกตาใส่อ๋องตวน ไม่เห็นอ๋องตวนอยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย

ไม่มีใครเตือนหยุนโล๋ชวน นางเอาแต่ดูตำราพิชัยสงคราม

นึกอะไรขึ้นมาได้หยุนโล๋ชวนกล่าวว่า “ตงเอ๋อ พรุ่งนี้อ๋องชินจงก็จะถูกปล่อยตัวออกมาแล้ว ข้าอยากไปรับเขา เจ้าว่าดีหรือไม่?”

ตงเอ๋อมองไปทางอ๋องตวน ใบหน้าอ๋องตวนแต่เดิมที่เรียบเฉย แสดงความเย็นชาออกมา

ไม่รอให้ตงเอ๋อตอบนาง หยุนโล๋ชวนพูดเองเออเอง “เป็นเพราะข้าแท้ๆ อ๋องชินจงเขาไม่ได้เป็นคนที่มีเล่ห์เหลี่ยมอะไรมากนัก ถ้าไม่ใช่เพราะข้า เขาก็ไม่มาติดร่างแหไปด้วย ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาเป็นอย่างไรบ้าง”

หยุนโล๋ชวนหันกลับไปมองตงเอ๋อด้วยความกังวลใจ เด็กสาวคนนี้ทำไมไม่พูดไม่จา?

หยุนโล๋ชวนหน้าตึงโดยไม่ตั้งใจ

อ๋องตวนยืนอยู่หน้าประตูมองดูหยุนโล๋ชวน สีหน้าเย็นชาเหมือนหลุมน้ำแข็ง

หยุนโล๋ชวนปิดตำราลง ลุกขึ้นคำนับ “ท่านอ๋อง”

ไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไรความผิดปกติ แต่ทำไมสีหน้าอ๋องตวนทำไมเย็นชานัก

“ถ้าข้ามาไม่ได้ยินกับหูตัวเอง ยังไม่กล้าที่จะเชื่อเลย นี่เจ้าโทษข้าหรือ?” อ๋องตวนทำตัวแปลกคาดเดาไม่ได้เลย หยุนโล๋ชวนไม่เข้าใจ หันกลับไปเหลือบมองตงเอ๋อครู่หนึ่ง

ตงเอ๋อดูหยิ่งผยองหยั่งกับอะไร ดูสง่าผ่าเผยยิ่งกว่านางที่เป็นเจ้านาย

หยุนโล๋ชวนคิดว่าต้องเป็นเพราะตงเอ๋อแสดงอาการดูหมิ่นทำให้อ๋องตวนไม่พอใจแน่ๆ นางจึงไม่ได้อธิบายอะไรมากนัก

อ๋องตวนไม่มีท่าทางของเจ้านาย คนข้างล่างก็ไมจำเป็นต้องมีท่าทางของคนด้านล่าง

ตำราพิชัยสงครามในมือโยนไปด้านหลัง ตงเอ๋อรับไว้ในมือ

หยุนโล๋ชวนกล่าวถาม “ท่านอ๋องวันนี้ทำไมถึงมีเวลามาได้?”

“.........” อ๋องตวนโกรธ นี่มันเป็นท่าทีอะไรกัน?

อ๋องตวนไม่ได้กล่าวอะไรหยุนโล๋ชวนก็หมดความอดทน หันหลังกะว่าจะเข้าไป อ๋องตวนกล่าวอย่างโมโหว่า “หยุดนะ”

หยุนโล๋ชวนหันหน้ากลับไป อ๋องตวนถาม “ พรุ่งนี้เจ้ามีธุระหรือไม่?”

หยุนโล๋ชวนส่ายหน้า “ไม่มี”

“พรุ่งนี้ข้าจะออกไปเที่ยว ในเมื่อเจ้าไม่มีธุระอะไรก็ไปกับข้าเถอะ” อ๋องตวนมองเข้าไปรอบๆลานแล้วเดินตรงเข้าไปข้างใน

หยุนโล๋ชวนแปลกใจ หันไปมองอ๋องตวน ทำไมเขาถึงเข้าไปล่ะ?

ตงเอ๋อมองอ๋องตวนด้วยสายตาดูถูก ได้ยินว่าพรุ่งนี้จวิ้นจู้จะไปรับอ๋องชินจง ก็คิดจะมาขัดขวาง

อันหลิงหยุนรออยู่มี่ห้องโถงด้านหน้าสักพัก ไม่เห็นอ๋องตวนมาเลยกล่าวถามกงชิงวี่ว่า “อ๋องตวนมารับพระชายารองหยุนหรือ?

“ใช่มั้ง” กงชิงวี่กลับไม่คิดอย่างนั้น

ยิ่งไปกว่านั้นการจะรับพระชายารองกลับ เรื่องนี้กลัวว่าต้องให้พระชายาเอกมารับถึงจะถูก

“พระชายา รับประทานอาหารหรือไม่?”

พ่อบ้านได้จัดเตรียมอาหารไว้เสร็จแล้ว รอแค่ให้อันหลิงหยุนไปกินข้าว

“ทานเลยเถอะ ไปถามอ๋องตวนดู ทานพร้อมกันเถอะ” อันหลิงหยุนมองแวบเดียวไปที่กงชิงวี่ก็ไปที่ห้องรับประทานอาหารเลย

พ่อบ้านให้คนไปดูกงชิงหยิน กงชิงหยินจึงมาพร้อมกันกับหยุนโล๋ชวน

ตอนแรกหยุนโล๋ชวนไม่อยากทานอาหารพร้อมกัน แต่กงชิงหยินจะทานพร้อมกันให้ได้ หยุนโล๋ชวนว่างๆไม่มีอะไรทำเลยตามมาด้วย

มองไปที่โต๊ะอาหารแวบหนึ่ง วันนี้อาหารชั้นเลิศกว่าเมื่อวานอีก

ต้องมีความคาดหวังเป็นธรรมดาอยู่แล้ว สายตาย้อมไปด้วยความสุข

อ๋องตวนขมวดคิ้ว ดูท่าตอนที่เขามาเท่านั้นจวนอ๋องเสียนถึงจะให้การดูแลพระชายารองของเขาอย่างดี ปกติคงจะไม่ได้กินอะไรดีๆแน่

กงชิงวี่นั่งลงก่อน จัดเตรียมข้าวไว้ให้ก่อน

อ๋องตวนก็นั่งลง อันหลิงหยุนจึงเชิญหยุนโล๋ชวนนั่งลง ทั้งสองต่างนั่งข้างกงชิงวี่กับกงชิงหยิน

กงชิงวี่หยิบตะเกียบขึ้นมาแล้วเริ่มกินข้าวก่อน อันหลิงหยุนมองไปที่เขาครู่หนึ่ง รู้สึกว่าคนคนนี้จริงๆเลย ที่บ้านมีแขกอยู่ทำเหมือนกับว่าไม่เห็น ไม่มีมารยาทสักนิดเดียว

หยุนโล๋ชวนยกถ้วยเล็กๆขึ้นมา มองไปทางเนื้อตงโพที่อยู่ตรงหน้าอันหลิงหยุน อยากกินแต่ก็รู้สึกว่าอยู่ไกลไป ร่างกายนางยังเจริญเติบโตไม่เท่าผู้ใหญ่ แขนจึงสั้นไปนิดหนึ่ง เอื้อมมือไปก็คงไม่ดีเท่าไหร่ ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง กินอย่างอื่นแทนก็ได้

อ๋องตวนรู้สึกขุ่นเคืองในใจ อยู่ในจวนอ๋องเสียนกินเนื้อยังต้องดูสีหน้าคนหรือ?

กงชิงวี่คีบเนื้อตงโพให้อันหลิงหยุนชิ้นหนึ่ง “กินเยอะๆหน่อย”

หน้าของอ๋องตวน เหมือนกับทะเลสาบในฤดูหนาว เขียวไม่ใช่ว่าจะเขียวแต่มีไอความเย็นออกมาต่างหาก

อันหลิงหยุนยิ่งมองยิ่งรู้สึกแปลกใจ ไม่ใช่ว่าวันนี้ตั้งใจมาหาเรื่องนะ?

ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาหาผิดที่แล้ว ถ้าเขากล้าบังอาจ นางก็กล้าที่จะไม่ไว้หน้า!

อันหลิงหยุนคีบเนื้อตงโพเข้าปากชิ้นหนึ่ง รู้สึกว่าอร่อยดี จึงยกจานเนื้อตงโพยื่นไปให้กับหยุนโล๋ชวน รู้ว่านางชอบกิน

ก่อนหน้านั้นเพราะเรื่องของฉายฝูทำให้กินได้ไม่เยอะ ตอนนี้ความอยากอาหารเพิ่มขึ้นมาหน่อย ตั้งใจยกไปให้นาง

หยุนโล๋ชวนรีบกล่าวทันที “ข้ามาเองเถอะ”

“เจ้าลองชิมดู อร่อยดีนะ” อันหลิงหยุนแนะนำอย่างจริงใจ แต่ในสายตาอ๋องตวน นั่นคือของที่กินเหลือถึงให้หยุนโล๋ชวน