ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 232

บทที่ 232 อ๋องตวนมาแล้ว

“อย่างนั้นข้อแรกถือว่าผ่านแล้ว นอกจากไม่ไปชอบคนอื่น ท่านอ๋อง ข้อที่สองของท่านคืออะไร?”

กงชิงวี่อึ้งไปสักครู่ คิดไม่ถึงว่าจะให้เขาพูดข้อที่สอง เขาก็ไม่เกรงใจ “ข้อที่สองห้ามปิดบังเรื่องใดๆกับข้า หากข้าไม่รู้หยุนหยุนต้องบอก”

“อืม ข้อนี้ก็ได้” อันหลิงหยุนตอบตกลงแล้ว อันหลิงหยุนเลิกคิ้วกล่าวถาม “อย่างนั้นข้อที่สามล่ะ”

กงชิงวี่ลังเล “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ห้ามจากไปโดยไม่กล่าวคำลา”

อันหลิงหยุนนึกขำ “ข้าก็นึกว่าท่านอ๋องจะบอกว่า ห้ามจากข้าไปซะอีก”

“ข้ากลัวการเข้าใจผิดมากกว่า” กงชิงวี่เข้าใจได้ดี เรื่องบางเรื่องก็หลีกเลี่ยงไม่ได้

โลกในตอนนี้ไม่ดี มีคนมากมายที่คอยจะคิดถึงพวกเขาอยู่ ไม่ระวังไว้ไม่ได้

อันหลิงหยุนพยักหน้า “ข้ารับปากท่านอ๋องแล้ว”

“อืม”

กงชิงวี่เตรียมตัวจะไปมีความสุข ถูกอันหลิวหยุนหยุดเอาไว้ “ท่านอ๋อง ข้อตกลงของท่านกำหนดแล้ว ยังมีของข้าล่ะ”

กงชิงวี่ไม่สบอารมณ์ “ข้าตกลงเห็นด้วยทุกอย่าง”

“แบบนั้นไม่ได้หรอก ต้องพูดออกมาถึงจะได้” อันหลิงหยุนไม่ได้เลอะเลือนขนาดนั้น ที่จะยอมปล่อยให้เขาหลอกผ่านไปได้ง่ายๆ

กงชิงวี่ไม่อาจหลบเลี่ยงไปได้ เลยกล่าวว่า “หยุนหยุนพูดมาเถอะ แค่สามข้อเท่านั้น”

อันหลิงหยุนยิ้มออกมา “ข้อที่หนึ่ง ห้ามแต่งพระชายารอง”

“ไม่แต่ง”

“ข้อที่สอง ห้ามแต่งพระชายารอง”

ตัวกงชิงวี่นิ่งไปครู่หนึ่ง สายตาจับจ้อง “ข้อที่สาม”

“ห้ามแต่งพระชายารอง”

ข้อตกลงสามข้อของอันหลิงหยุนพูดจบ กงชิงวี่กล่าวตอบว่า “ข้ารับปาก”

อันหลิงหยุนถอนหายใจ หรือนี่จะเป็นความหมายคำพูดในตำนานคนไม่ทำสิ่งที่เกินตัวก็จะไม่ตาย?

กงชิงวี่หยิกหน้าอันหลิงหยุน “ข้ารับปากทุกอย่าง ข้ารับปากนอกจากหยุนหยุนแล้ว ข้าจะไม่แต่งกับใครอีก”

“ถ้าอย่างอย่างนั้นท่านอ๋องต้องไม่ลืมนะ”

กงชิงวี่กอดอันหลิงหยุนไว้ “ข้าจะไม่ลืมเลย”

“อืม”

กอดกันไปสักพักอันหลิงหยุนเริ่มรู้สึกร้อนขึ้นมา ผละออกจากกงชิงวี่ “ท่านอ๋องไปอาบน้ำเถอะ”

“อืม”

กงชิงวี่ตามไปที่สระหลิวหวง(กำมะถัน)เข้าไปถอดเสื้อผ้าด้านใน ไปหาอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนนอนอยู่ตรงนั้น กงชิงวี่เดินถึงด้านหลังนางกล่าวถามว่า “อะไรคือความสุขบนเตียงแบบใหม่?”

อันหลิงหยุนนึกขำ “ในสมองของท่านอ๋องมีแต่เรื่องพวกนี้ใช่หรือไม่?”

“ถ้าอย่างนั้นหยุนหยุนเจ้าไม่อยากหรือ”

“อยากแต่ก็ไม่ได้ขนาดนี้”

อันหลิงหยุนยื่นเท้าออกไป ยั่วยวนเขา

หงเถารายงานอยู่ด้านนอก “ท่านอ๋อง อ๋องตวนมาเพคะ”

กงชิงวี่ถึงตื่นขึ้นมา ตอนแรกอันหลิงหยุนไม่อยากจะออกไป แต่เมื่อนึกถึงว่าอยู่ๆอ๋องตวนก็มาที่จวนอ๋องเสียน ต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ จึงลุกออกไปดู

ในเวลานี้อ๋องตวนกำลังยืนอยู่หน้าประตูจู๋หยุนไจ๋ กำลังจะเข้าไป

หยุนโล๋ชวนกำลังอ่านตำราพิชัยสงครามในลานบ้าน เทียบกับงานเย็บปักถักร้อยหรืองานอื่นๆของผู้หญิงหยุนโล๋ชวนชอบแบบนี้มากกว่า

ตงเอ๋อยืนอยู่ข้างๆ มองเห็นอ๋องตวนตงเอ๋อกรอกตาใส่อ๋องตวน ไม่เห็นอ๋องตวนอยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย

ไม่มีใครเตือนหยุนโล๋ชวน นางเอาแต่ดูตำราพิชัยสงคราม

นึกอะไรขึ้นมาได้หยุนโล๋ชวนกล่าวว่า “ตงเอ๋อ พรุ่งนี้อ๋องชินจงก็จะถูกปล่อยตัวออกมาแล้ว ข้าอยากไปรับเขา เจ้าว่าดีหรือไม่?”

ตงเอ๋อมองไปทางอ๋องตวน ใบหน้าอ๋องตวนแต่เดิมที่เรียบเฉย แสดงความเย็นชาออกมา