ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 233

บทที่ 233 พบกันทางแคบ

มีเนื้อแล้วหยุนโล๋ชวนก็ไม่เกรงใจอีก กินไปไม่น้อย กินอิ่มก็ลุกขึ้นขอตัวกลับเลย

อันหลิงหยุนก็กินอิ่มแล้ว ลุกขึ้นไปเดินเล่นกับหยุนโล๋ชวน

อ๋องตวนรอให้คนไปแล้วจึงกล่าวว่า “อ๋องเสียน เจ้ากับข้าแต่งงานพร้อมกัน ตอนนี้ข้าแต่งพระชายารองแล้ว ข้าว่าเจ้าก็ควรจะมองหาบ้าง?”

มือที่จับตะเกียบของกงชิงวี่หยุดชะงักไปสักครู่ วางเนื้อไว้ในถ้วยข้าว

โชคร้ายเสียจริง!

“พี่รอง อยู่ดีๆพูดถึงเรื่องนี้ทำไมกัน?” กินเนื้อไป กงชิงวี่ไม่แสดงอาการอะไร

“ข้าเห็นว่าผ่านไปตั้งนานแล้วพวกเจ้าผัวเมีย ก็ยังไม่มีข่าวใดๆเลย” กงชิงหยินทนเห็นอันหลิงหยุนที่ไม่เห็นใครในสายตาไม่ได้

กงชิงวี่กล่าวว่า “เรื่องนี้คงไม่รบกวนพี่รองแล้ว รออีกสักพักหากว่าหยุนหยุนยังไม่มีข่าวดี ข้าจะมองหาเอง”

“อืม ก็ดี หากว่าเจ้ามองหาแล้วไม่พบ ข้าก็สามารถช่วยเจ้าได้ หากว่าข้าช่วยเจ้าไม่ได้ เสด็จแม่ต้องช่วยเจ้าได้อย่างแน่นอน” อ๋องตวนคิดหาทางเอาไว้แล้ว จะต้องหาพระชายารองให้กงชิงวี่ให้ได้

กงชิงวี่ไม่ได้เอ่ยอะไร กินข้าวเสร็จส่งกงชิงหยินออกไปก็ยืนตรงหน้าประตู เพิ่งจะแสดงความไม่พอใจออกมาทางสีหน้า

อันหลิงหยุนกลับมาจากทางหยุนโล๋ชวนได้รู้มาว่า พรุ่งนี้หยุนโล๋ชวนจะไปเที่ยวทะเลสาบกับกงชิงหยิน ไม่ใช่ว่าอ๋องตวนจะมารับนางกลับไป

“ท่านอ๋อง” อันหลิงหยุนไปหากงชิงวี่ กงชิงวี่กุมมือของอันหลิงหยุนจูบไปหนึ่งครั้ง

เห็นว่าบริเวณโดยรอบไม่มีคน อันหลิงหยุนเลยไม่ได้ดึงมือกลับ

ทั้งสองกลับไปอันหลิงหยุนบอกเรื่องของหยุนโล๋ชวน กงชิงวี่จึงกล่าวว่า “ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ใช่เรื่องแปลก พรุ่งนี้อ๋องชินจงออกจากคุก ด้วยนิสัยของพระชายารองแล้ว นางจะต้องไปรับคนแน่”

“ถ้าเป็นอย่างนี้ อ๋องตวนมาเพื่อขัดขวางหรือ?”

“ใช่แล้วกระมั้ง” กงชิงวี่กล่าวเรียบๆ อันหลิงหยุนรู้สึกได้ถึงความไม่พอใจนิดหน่อย

“ท่านอ๋องเป็นอะไรไป”

“ไม่มีอะไรหรอก ค่ำมากแล้ว กลับไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้ข้าต้องไปหารือเรื่องในราชสำนักใหม่อีก ข้าต้องไม่ชอบอยู่แล้ว”

กงชิงวี่ไม่พูด อันหลิงหยุนก็ไม่ได้ถามอีก

กลับไปพักผ่อนที่เรือนหนึ่งคืน อันหลิงหยุนออกไปที่จวนเฉิงเสี้ยงแต่เช้า กงชิงวี่ก็เข้าวังถวายการรับใช้หารือเรื่องในราชสำนัก

อันหลิงหยุนตรวจร่างกายของเฉิงเสี้ยงฮูหยิง “ไม่มีอะไรแล้ว แค่ต้องพักฟื้นต่อ ก็จะไม่เป็นอะไร”

อันหลิงหยุนให้น้ำเกลือกับเฉิงเสี้ยงฮูหยิง เป็นเพราะอุปกรณ์ที่เรียบง่ายและไม่สมบูรณ์ อันหลิงหยุนไม่สามารถห่างออกไปไกลได้ จึงรออยู่ในเรือน

เสินหยุนเจ๋ก็อยู่ด้วย

เมื่อคืนเฉิงเสี้ยงฮูหยิงปวดอยู่ทั้งคืน วันนี้ฉีดไปหนึ่งเข็มถึงได้พักผ่อน ตอนนี้จึงหลับสนิทไป

“ลำบากเจ้าแล้ว” เสินหยุนเจ๋กล่าว

อันหลิงหยุนกำลังจะหลับ กระพริบตา อันหลิงหยุนลืมตาขึ้นมองเสินหยุนเจ๋

“แม่ทัพน้อยเกรงใจไปแล้ว”

“ทำไมเจ้าถึงมีวิชาทางการแพทย์ได้?” เสินหยุนเจ๋ยังไม่อาจจะเชื่ออยู่ดี คนคนนี้ไม่ใช่อันหลิงหยุนแล้ว

“อาจารย์ข้าสอน”

“แต่ว่าเรารู้จักกันมาตั้งหลายปี ไม่เคยได้ยินว่าเจ้าเป็น เจ้าเป็นแต่ไปไหนมาไหนอิสระไม่ถูกจำกัด!”

อันหลิงหยุนพูดอะไรไม่ออก นี่มันหมายความว่าอย่างไร

อะไรคืออิสระไม่ถูกจำกัด

ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้นจริง ก็ไม่ควรพูดต่อหน้า

ตอนนี้นางคือคนที่ช่วยชีวิตเฉิงเสี้ยงฮูหยิง แต่คนเป็นลูกชายกลับพูดแบบนี้?

“แม่ทัพน้อยช่างล้อเล่นเก่งนัก” อันหลิงหยุนไม่อยากพูดกับเขา

“เราคุยกันตอนดื่มสุรา” เสินหยุนเจ๋เตือนความจำ มองดูหน้าอันหลิงหยุนอย่างละเอียด

“ข้าจำไม่ได้แล้ว” อันหลิงหยุนไม่ยอมรับความกรุณาอะไรพวกนี้หรอก

ร่างเดิมคือร่างเดิม นางคือนาง