ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 234

บทที่ 234 ถูกหลอก

อันหลิงหยุนออกมาจากวัง กงชิงวี่เดินอยู่ข้างกาย สองผัวเมียเข้าใจซึ่งกันและกันได้อย่างดี

สวีกงกงเดินตามข้างกายอย่างไม่รีบร้อน เห็นอันหลิงหยุนกำลังจะจากไป สวีกงกงจึงกล่าวว่า “พระชายาเสียน ครั้งที่แล้วข้าน้อยได้ขอให้พระชายาเสียนช่วยตรวจสุขภาพ พระชายาเสียนยังจำได้หรือไม่!”

“จำได้ ข้าจะตรวจให้กงกงอีกครั้งหนึ่ง” สวีกงกงรีบยื่นมือมาให้อันหลิงหยุน อันหลิงหยุนตรวจเสร็จพูดไปสองสามประโยค ก็จากไปพร้อมกงชิงวี่

ทั้งสองคนออกจากวังก็เข้าไปในรถม้า อันหลิงหยุนก็หยิบเอากระดาษในมือที่สวีกงกงยัดให้มาเปิดดู

ดูจบส่งให้กงชิงวี่ กงชิงวี่ดูไปสักครู่ “ไม่พบอะไรเลย?”

“อืม” อันหลิงหยุนก็รู้สึกแปลกใจ ผู้ใดเป็นคนวางยากันแน่?

“ท่านอ๋อง ก่อนหน้านั้นสงสัยว่าเป็นฮองเฮาตลอด แต่มีเรื่องหนึ่งที่แปลกมาก ตอนที่ท่ายอ๋องไปควบคุมการประหารข้ากับฝ่าบาท อ๋องตวน สวีกงกงสี่คนอยู่ในพระตำหนักจรุงจิต มีแค่เราสี่คน อาหารน้ำดื่มทุกอย่างข้าตรวจดูหมด ไม่มีพิษเลย

แต่ก่อนท่านอ๋องจะกลับมา ข้าตรวจอาการฝ่าบาท พิษของเขาเพิ่มมากขึ้น”

อันหลิงหยุนพูดถึงเรื่องนี้ กงชิงวี่มองไป แววตาสงสัยมาก “หรือว่าสวีกงกงจะเป็นคนวางยาพิษ?”

อันหลิงหยุนอึ้งไป “สวีกงกง?”

กงชิงวี่หันหน้าออกไป “หากไม่ใช่สวีกงกง ก็คงจะมีคนอยากใส่ร้ายสวีกงกง”

“ท่านอ๋อง ท่านไม่สงสัยข้ากับอ๋องตวนหรือ?” อันหลิงหยุนแปลกใจ

“อ๋องตวนไม่ทำแน่ เจ้าก็ไม่ทำ”

อันหลิงหยุนฟังออกว่ามีความนัยแอบแฝงอยู่ “ถ้าอย่างนั้นตัวฝ่าบาทเองหรือ”

“หากหาไม่เจอว่าผู้ใดเป็นคนวางยาพิษ มันก็ไม่แน่ คงไม่ใช่ว่าสวรรค์เป็นผู้วางยา” กงชิงวี่กล่าวอันหลิงหยุนเกือบกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่

รถม้ากลับมาถึงจวนอ๋องเสียนอันหลิงหยุนลงมาจากรถม้า กงชิงวี่ไปตรวจสอบความเรียบร้อยของการเก็บงานเขื่อนตูฟางจู้น

อันหลิงหยุนตั้งใจจะกลับเข้าไป มีคนร้องเรียก “พระชายาเสียนช้าก่อน”

อันหลิงหยุนหันกลับไปมองคนที่มา เป็นชายที่ค่อนข้างมีอายุ ห้าหกสิบได้ วิ่งมาจนเหนื่อยหอบ มาถึงตรงหน้าก็คุกเข่าลง

ไม่รอให้อันหลิงหยุนตอบสนองกลับมา อีกฝ่ายคุกเข่าบนพื้นแล้วก็เริ่มร้องไห้ออกมา

“พระชายาเสียนเป็นพระโพธิสัตว์ที่มีชีวิตอยู่ ได้โปรดช่วยเจ้านายบ้านเราด้วยเถอะ” ชายผู้นั้นร้องไห้อย่างหนัก อันหลิงหยุนมองอาหยู่สักครู่

“เจ้าเป็นใครกัน?” อาหยู่ถามอีกฝ่าย

“ข้าคือพ่อบ้านตระกูลหลี่ที่อยู่นอกเมือง เจ้านายของข้าเป็นพ่อค้า เดิมทีสุขภาพร่างกายเขาแข็งแรง แต่นับตั้งแต่ฮูหลิงของเราจากไป เขาก็ซึมเศร้าลงไปทุกวัน วันนี้เขากินยาพิษเข้าไป จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้สติ หาหมอมาหลายคนแล้ว พวกเขาล้วนบอกว่ามีแค่พระชายาเสียนเท่านั้นที่จะช่วยชีวิตเขาได้ ข้ารอพระชายาเสียนอยู่ตรงนี้สักพักหนึ่งแล้ว พ่อบ้านบอกข้าว่า พระชายาเสียนเข้าวังไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ ข้าขอร้องพระชายาเสียน ขอแค่ท่านช่วยเจ้านายของข้าให้รอดชีวิตได้ ข้ายินดีจะเป็นวัวเป็นควายเพื่อพระชายาเสียน”

“อาหยู่ เตรียมรถ เอากล่องยาของข้ามาด้วย”

“ขอรับ”

อันหลิงหยุนสั่งอาหยู่รีบหันกลับไปเตรียมตัว อันหลิงหยุนให้คนลุกขึ้นยืนก่อน อีกฝ่ายเอาแต่ร้องไห้

“เจ้าไม่ต้องร้องไห้แล้ว ข้าจะไปดูให้”

อันหลิงหยุนรอจนรถม้ามาถึง ก็ขึ้นรถม้าไป อาหยู่บังคับรถม้า อีกฝ่ายนั่งอยู่ด้านข้างอาหยู่ ทั้งสามออกนอกเมืองไป

ออกจากเมืองหลวงสิบกว่าลี้ อันหลิงหยุนรู้สึกว่ารถม้าส่ายง่อนแง่นไปมาครั้งหนึ่งแล้วก็จอดลง

ด้านนอกรถม้าไม่มีเสียงใดๆ อันหลิงหยุนกล่าวถาม “อาหยู่?”

อาหยู่ไม่มีการตอบรับ อันหลิงหยุนเปิดผ้าม่านรถม้าแล้วชำเลืองมอง ด้านนอกรถม้าไม่มีคนเลย ไม่เห็นอาหยู่ คนที่เรียกนางมาก็ไม่เห็นเช่นกัน

แล้วข้างนอกก็ไม่มีหมู่บ้านอะไรด้วย อันหลิงหยุนลงมาจากรถม้า มองไปยังรอบๆ

นางถือเข็มเงินไว้ในมือ มองสำรวจไปรอบๆ

บริเวณรอบๆเงียบสงัดมาก อันหลิงหยุนถาม “อาหยู่”

อาหยู่ไม่ตอบรับ ตรงกันข้ามมีคนอื่นเดินมาทางด้านนี้ ตอนที่อันหลิงหยุนเห็นเข้า คนก็มาถึงตรงหน้านางแล้ว มีหกเจ็ดคนได้ ดูพวกเขาเหมือนขอทานหรือว่าเป็นใครกัน เสื้อผ้าที่ใส่ก็ขาดรุ่งริ่ง ดูไม่เหมือนคนดี

อันหลิงหยุนถาม “พวกเจ้าเป็นใครกัน?”

“เหอะๆ..........เราได้ยินว่าที่นี่มีสาวงาม นึกไม่ถึงว่าจะมีจริงๆ”

มีคนหนึ่งหัวเราะเหอะๆออกมา อันหลิงหยุนมองไปที่คนพวกนั้น “ใครใช้ให้พวกเจ้ามา เจ้าไม่รู้ฐานะของข้าหรือ?”

“รู้แล้วยังอันใดไม่รู้แล้วยังอันใด พวกเราเป็นขอทานข้างถนนยากจน ไม่มีอาหารให้กินจนอิ่มเสื้อผ้าก็ใส่ไม่อุ่น พรุ่งนี้อาจจะถูกคนทุบตีจนตายก็ได้”

อันหลิงหยุนเริ่มเข้าใจแล้ว คนพวกนี้เป็นพวกเลวทรามต่ำช้า

“พวกเจ้าฆ่าข้าแล้ว พวกเจ้าก็ต้องตาย”

“ตายพวกข้าก็ยอมรับ สาวงามเช่นเจ้า แค่เห็นก็มีความสุขแล้ว”

อันหลิงหยุนหน้าเครียด มองไปรอบๆ นางอยากจะหาร่องรอยอาหยู่ แต่ว่าอาหยู่ไปไหนแล้ว

หกเจ็ดคนเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว อันหลิงหยุนไม่กลัวพวกเขา ขอทานหกเจ็ดคนนางไม่เห็นอยู่ในสายตาหรอก แต่ว่านางกำลังตั้งครรภ์

อันหลิงหยุนเห็นคนเข้ามาใกล้ จับข้อมือคนมาหนึ่งคน ดึงมาแล้วโยนขึ้นไปบนรถม้า เข็มเงินในมือแทงลงไป อีกฝ่ายตะโกนกรีดร้อง

คนที่อยู่ด้านหลังจับไหล่อันหลิงหยุน ฉีกเสื้อผ้าของนาง สีหน้าอันหลิงหยุนขรึมลง หันกลับไปต่อยอีกฝ่าย เข็มเงินแทงเข้าไปที่ดวงตา อีกฝ่ายตะโกนกรีดร้องหลบออกไป

คนที่เหลือเห็นเรื่องยุ่งยากแล้ว ก็กรูเข้ามาพร้อมกัน บางคนกอดขาอันหลิงหยุนไว้ บางคนกอดเอวอันหลิงหยุนไว้ อันหลิงหยุนขยับไม่ได้เลย ใช้แรงสะบัดไปมา ก็ยังขยับไม่ได้อยู่ดี

มีคนหนึ่งกระโจนเข้ามาฉีกเสื้อผ้าของอันหลิงหยุน เสียงฉีกดังขึ้นเสื้อผ้าของนางก็ถูกฉีกออก

อันหลิงหยุนตกใจมาก ยกมือตบไปที่หน้าอีกฝ่าย เตะลอยไปอีกคน กำลังจะตามไปบิดหัวอีกฝ่าย คนบางกลุ่มก็มาถึงหน้าอย่างรวดเร็ว ไม่รอให้อันหลิงหยุนมองให้ชัดเจน คนที่อยู่บนพื้นก็ถูกฆ่าตายในกระบี่เดียว ไม่มีแม้แต่โอกาสจะส่งเสียงร้องออกมา

อันหลิงหยุนถอยหลังไปมองคนที่อยู่ตรงหน้า ปู้เหวินกับพวกนี่เอง

“เก็บชีวิตมันไว้” อันหลิงหยุนร้องบอกพวกเขา ปู้เหวินเตะล้มไปหนึ่งคน

อันหลิงหยุนจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย กุมท้องเอาไว้พิงอยู่บนรถม้า “อาหยู่หายไป ไปหาเร็ว”

ปู้เหวินผละออกไปให้คนออกไปตามหา อันหลิงหยุนรีบหยิบเอายาเม็ดหนึ่งกลืนเข้าปากไป

ปู้เหวินถอดเสื้อคลุมมาคลุมให้อันหลิงหยุน “พระชายา ท่านเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ไปแจ้งต่อท่านอ๋อง บอกว่าอาการข้าไม่ดี” อันหลิงหยุนรู้สึกปวดท้องมาก จะทนไม่ได้อยู่แล้ว

ปู้เหวินรีบให้คนไปแจ้งข่าว อุ้มอันหลิงหยุนขึ้นรถม้า

อันหลิงหยุนนอนลง สีหน้าดูซีดเล็กน้อย

ปู้เหวินลงจากรถ ชี้ไปยังขอทานคนหนึ่งถามว่า “ใครใช้ให้เจ้ามา?”

ขอทานไม่พูด ส่ายหัวตลอด ปู้เหวินฟันกระบี่ลงไปหนึ่งที ขอทานเหลือหูแค่ข้างเดียว

ขอทานกุมหูที่มีเลือดออกไว้ตะโกนกรีดร้อง

ปู้เหวินถาม “ใครใช้ให้เจ้ามา?”

ขอทานตัวสั่น “ผู้ชายคนหนึ่งจ้างข้ามา แต่เขามากับผู้หญิงคนหนึ่ง......ผู้หญิงเป็นคนพูด”

“ผู้หญิงแบบไหน?”

“ผู้หญิงที่สวยมาก สวมเสื้อผ้า....สีเขียวอ่อน”

ปู้เหวินฟันกระบี่ไปที่มือข้างที่ขอทานกุมหูเอาไว้ ขอทานตัวสั่นเทา “อ๊ะ!”

“พูดให้ละเอียดหน่อย”

ขอทานลงไปนอนกลิ้งบนพื้น หลายคนล้อมตัวเขาไว้

ขอทานรู้สึกมีชีวิตอยู่ต่อก็ไร้ความหมาย ขอแค่ให้ได้ตายเร็วๆ “เป็นผู้หญิงที่ถูกตัดผมจนแหว่ง”

ปู้เหวินหันหลังกลับเข้าไปในรถม้า อันหลิงหยุนกล่าวว่า “ข้ารู้ว่าเป็นใคร เสินหยุนเอ๋อ”

ปู้เหวินรีบพาอันหลิงหยุนกลับไป กงชิงวี่ได้รับข่าวกลับถึงจวนอ๋อง อันหลิงหยุนนอนเหงื่อแตกอยู่บนเตียง

หมอจวนโจวรีบร้อนจัดการทุกอย่างในเรือน ให้ยาอันหลิงหยุนกินไปจำนวนมากเพื่อปกป้องทารกในครรภ์ไม่ให้แท้ง

กงชิงวี่เข้าประตูมาหมอจวนโจวรีบคุกเข่าลง

“ท่านอ๋อง ข้าน้อยสมควรตาย ข้าน้อยไร้ความสามารถ ลูก......”