ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 235

บทที่ 235 ใช้แรงทั้งหมดที่มี

กงชิงวี่เตะหมอจวนโจวออกไป เดินไปข้างตัวอันหลิงหยุนกุมมือที่เย็นเฉียบของอันหลิงหยุนเอาไว้ “หยุนหยุน ข้ากลับมาช้าไป?”

“ไม่ช้าหรอก ท่านอ๋องกลับมาได้เวลาพอดี” อันหลิงหยุนฝืนยิ้มสักครู่ “ท่านอ๋อง.....”

“ข้าอยู่ที่นี่แล้ว”

“มันเจ็บมาก!”

กงชิงวี่ตาแดงก่ำ “ข้ารู้”

อันหลิงหยุนสีหน้าซีดเผือด “ใครอยู่ตรงนั้น”

“หม่อมฉันอยู่พ่ะย่ะค่ะ” ปู้เหวินคุกเข่าอยู่หน้าประตู

“จับขอทานทุกคนที่อยู่ทั้งในและนอกเมืองหลวงมาให้หมด หากว่าพระชายาเป็นอะไรไป ฆ่าทิ้งให้หมด”

อันหลิงหยุนดึงกงชิงวี่ไว้ “ท่านอ๋องข้าเหนื่อยแล้ว ท่านอย่าฆ่าคนไปเรื่อย ท่านต้องอยู่กับข้า”

กงชิงวี่มองไปที่หน้าประตู “เจ้าไปก่อนเถอะ”

ปู้เหวินลุกขึ้น อันหลิงหยุนมองไปที่หมอจวนโจว “หมอจวนโจว ท่านไม่ต้องเป็นห่วง ออกไปเถอะ”

หมอจวนโจวไม่กล้าขยับ กงชิงวี่จึงกล่าวว่า “ไปเถอะ”

หมอจวนโจวเช็ดเหงื่อออก จากนั้นจึงออกจากประตูไป

ประตูปิดลงปากของอันหลิงหยุนซีดจนขาว “ท่านอ๋อง ข้ารู้สึกหนาว ท่านขึ้นมากอดข้าหน่อย”

กงชิงวี่รีบขึ้นไปบนเตียงกอดอันหลิงหยุนเอาไว้ กงชิงวี่เห็นเลือดบนเตียงเหมือนกับโดนมีดฟันมา

“หยุนหยุน” กงชิงวี่กอดอันหลิงหยุนด้วยสองมือ หยิบผ้าห่มมาห่มให้

อันหลิงหยุนสูดลมหายใจเข้า “ท่านอ๋อง เสินหยุนเอ๋อเป็นคนทำ”

กงชิงวี่กระชับแขนแน่น สูดลมหายใจเข้าอย่างแรง

เสียงของอันหลิงหยุนยิ่งอยู่ยิ่งแผ่วเบา สุดท้ายเสียงก็ขาดหายไป

กงชิงวี่มองไปที่ประตูครู่หนึ่ง กอดอันหลิงหยุนไว้จนนางไม่มีการตอบสนองใดๆ

ตรวจสอบลมหายใจของอันหลิงหยุน ถึงแม้ลมหายใจจะแผ่วเบา แต่ยังน้อยก็ยังหายใจอยู่

กงชิงวี่ปล่อยมือออกไป อยู่กับอันหลิงหยุนตลอดเวลา

ระบบร่างกายของอันหลิงหยุนมีความพิเศษ เริ่มแรกค่อยๆเย็นลง จากนั้นค่อยๆอุ่นขึ้นมา กงชิงวี่รู้สึกเหมือนประสบกับหายนะ มีคนลงโทษประหารเขาโดยการแยกชิ้นส่วนของร่างกาย

อันหลิงหยุนนอนหลับไปสามชั่วยามก่อนจะตื่นขึ้นมา เลือดในเรือนยังคงไหลไปเรื่อยๆ เช่นเดียวกับกงชิงวี่ที่ทวีความโกรธเพิ่มขึ้นไปอีก

อันหลิงหยุนขยับตัว กงชิงวี่รีบไปดูนาง

ลืมตาขึ้นมา อันหลิงหยุนมองไปภายในเรือน เอื้อมมือไปจับที่ท้อง ลูกไม่อยู่แล้ว!

อันหลิงหยุนหดมือกลับ ถูกกงชิงวี่จับเอาไว้

เสียงของเขาแหบเล็กน้อย แห้งจนทำให้คนตกใจ “พวกเราอายุยังน้อย ยังมีได้อีก”

อันหลิงหยุนหันมามองกงชิงวี่ที่กำลังพูดอยู่ ทนไม่ไหวเม้มปากเอาไว้ แต่น้ำตาก็ไหลออกอย่างไม่เอาไหน

นางอยากจะบอกว่าอย่างนั้นก็ไม่ใช่คนนี้แล้ว

สูดลมหายใจเข้าจมูก อันหลิงหยุนกอดกงชิงวี่เอาไว้ “ท่านอ๋อง”

กงชิงวี่เจ็บเหมือนโดนควักหัวใจ กอดอันหลิงหยุนไว้คอยลูบหลังให้นาง “ข้ารับปากหยุนหยุน รอให้ร่างกายหยุนหยุนหายดีแล้ว ต้องให้ลูกกับหยุนหยุนแน่”

“อืม” อันหลิงหยุนอารมณ์ไม่ดี

ระมัดระวังตัวมาตั้งนาน คิดไม่ถึงว่าลูกจะหายไปแบบนี้

กอดไว้สักพัก กงชิงวี่ลงมาจากเตียง อุ้มอันหลิงหยุนออกจากประตูไป ที่นี่ไม่ใช่ห้องของเขากับอันหลิงหยุน ปู้เหวินใจร้อนก็เข้ามาเลย

อันหลิงหยุนถูกอุ้มกลับไป บนกระโปรงมีแต่เลือด

คนในลานต่างพากันตกใจ เพิ่งจะเข้าใจว่าพระชายาแท้งลูกแล้ว

หงเถาลุ่ยหลิวคุกเข่าลงกะทันหัน

อาหยู่เข้าประตูจากด้านนอก เห็นร่างกายส่วนล่างของอันหลิงหยุนเต็มไปด้วยเลือด ถูกอุ้มกลับไป

เข้าประตูไปกงชิงวี่ถอดเสื้อผ้าของอันหลิงหยุนออก อุ้มนางไว้ทั้งสองไปอาบน้ำที่สระหลิวหวง(กำมะถัน)

อันหลิงหยุนพิงอยู่ที่นั่น ไม่อยากพูดจา รู้สึกว่าร่างกายหนักไปหมด

กงชิงวี่เช็ดเหงื่อให้นาง “เหงื่อออกแล้ว?”

“อืม” อันหลิงหยุนไม่พูดไม่จา

กงชิงวี่อาบน้ำให้นางเสร็จ จึงอุ้มอันหลิงหยุนออกไป

อากาศเริ่มอุ่น ภายในเรือนกลับร้อนมาก อย่าว่าแต่ใส่เสื้อผ้าเลย ถึงแม้จะไม่ใส่อะไรก็ไม่หนาว

อันหลิงหยุนนอนลง ห่มผ้าไว้อย่างดี

กงชิงวี่นั่งลง “เป็นอย่างไรบ้าง? ไม่สบายตรงไหน?”

อันหลิงหยุนส่ายหน้า “ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว”