ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 235
บทที่ 235 ใช้แรงทั้งหมดที่มี
กงชิงวี่เตะหมอจวนโจวออกไป เดินไปข้างตัวอันหลิงหยุนกุมมือที่เย็นเฉียบของอันหลิงหยุนเอาไว้ “หยุนหยุน ข้ากลับมาช้าไป?”
“ไม่ช้าหรอก ท่านอ๋องกลับมาได้เวลาพอดี” อันหลิงหยุนฝืนยิ้มสักครู่ “ท่านอ๋อง.....”
“ข้าอยู่ที่นี่แล้ว”
“มันเจ็บมาก!”
กงชิงวี่ตาแดงก่ำ “ข้ารู้”
อันหลิงหยุนสีหน้าซีดเผือด “ใครอยู่ตรงนั้น”
“หม่อมฉันอยู่พ่ะย่ะค่ะ” ปู้เหวินคุกเข่าอยู่หน้าประตู
“จับขอทานทุกคนที่อยู่ทั้งในและนอกเมืองหลวงมาให้หมด หากว่าพระชายาเป็นอะไรไป ฆ่าทิ้งให้หมด”
อันหลิงหยุนดึงกงชิงวี่ไว้ “ท่านอ๋องข้าเหนื่อยแล้ว ท่านอย่าฆ่าคนไปเรื่อย ท่านต้องอยู่กับข้า”
กงชิงวี่มองไปที่หน้าประตู “เจ้าไปก่อนเถอะ”
ปู้เหวินลุกขึ้น อันหลิงหยุนมองไปที่หมอจวนโจว “หมอจวนโจว ท่านไม่ต้องเป็นห่วง ออกไปเถอะ”
หมอจวนโจวไม่กล้าขยับ กงชิงวี่จึงกล่าวว่า “ไปเถอะ”
หมอจวนโจวเช็ดเหงื่อออก จากนั้นจึงออกจากประตูไป
ประตูปิดลงปากของอันหลิงหยุนซีดจนขาว “ท่านอ๋อง ข้ารู้สึกหนาว ท่านขึ้นมากอดข้าหน่อย”
กงชิงวี่รีบขึ้นไปบนเตียงกอดอันหลิงหยุนเอาไว้ กงชิงวี่เห็นเลือดบนเตียงเหมือนกับโดนมีดฟันมา
“หยุนหยุน” กงชิงวี่กอดอันหลิงหยุนด้วยสองมือ หยิบผ้าห่มมาห่มให้
อันหลิงหยุนสูดลมหายใจเข้า “ท่านอ๋อง เสินหยุนเอ๋อเป็นคนทำ”
กงชิงวี่กระชับแขนแน่น สูดลมหายใจเข้าอย่างแรง
เสียงของอันหลิงหยุนยิ่งอยู่ยิ่งแผ่วเบา สุดท้ายเสียงก็ขาดหายไป
กงชิงวี่มองไปที่ประตูครู่หนึ่ง กอดอันหลิงหยุนไว้จนนางไม่มีการตอบสนองใดๆ
ตรวจสอบลมหายใจของอันหลิงหยุน ถึงแม้ลมหายใจจะแผ่วเบา แต่ยังน้อยก็ยังหายใจอยู่
กงชิงวี่ปล่อยมือออกไป อยู่กับอันหลิงหยุนตลอดเวลา
ระบบร่างกายของอันหลิงหยุนมีความพิเศษ เริ่มแรกค่อยๆเย็นลง จากนั้นค่อยๆอุ่นขึ้นมา กงชิงวี่รู้สึกเหมือนประสบกับหายนะ มีคนลงโทษประหารเขาโดยการแยกชิ้นส่วนของร่างกาย
อันหลิงหยุนนอนหลับไปสามชั่วยามก่อนจะตื่นขึ้นมา เลือดในเรือนยังคงไหลไปเรื่อยๆ เช่นเดียวกับกงชิงวี่ที่ทวีความโกรธเพิ่มขึ้นไปอีก
อันหลิงหยุนขยับตัว กงชิงวี่รีบไปดูนาง
ลืมตาขึ้นมา อันหลิงหยุนมองไปภายในเรือน เอื้อมมือไปจับที่ท้อง ลูกไม่อยู่แล้ว!
อันหลิงหยุนหดมือกลับ ถูกกงชิงวี่จับเอาไว้
เสียงของเขาแหบเล็กน้อย แห้งจนทำให้คนตกใจ “พวกเราอายุยังน้อย ยังมีได้อีก”
อันหลิงหยุนหันมามองกงชิงวี่ที่กำลังพูดอยู่ ทนไม่ไหวเม้มปากเอาไว้ แต่น้ำตาก็ไหลออกอย่างไม่เอาไหน
นางอยากจะบอกว่าอย่างนั้นก็ไม่ใช่คนนี้แล้ว
สูดลมหายใจเข้าจมูก อันหลิงหยุนกอดกงชิงวี่เอาไว้ “ท่านอ๋อง”
กงชิงวี่เจ็บเหมือนโดนควักหัวใจ กอดอันหลิงหยุนไว้คอยลูบหลังให้นาง “ข้ารับปากหยุนหยุน รอให้ร่างกายหยุนหยุนหายดีแล้ว ต้องให้ลูกกับหยุนหยุนแน่”
“อืม” อันหลิงหยุนอารมณ์ไม่ดี
ระมัดระวังตัวมาตั้งนาน คิดไม่ถึงว่าลูกจะหายไปแบบนี้
กอดไว้สักพัก กงชิงวี่ลงมาจากเตียง อุ้มอันหลิงหยุนออกจากประตูไป ที่นี่ไม่ใช่ห้องของเขากับอันหลิงหยุน ปู้เหวินใจร้อนก็เข้ามาเลย
อันหลิงหยุนถูกอุ้มกลับไป บนกระโปรงมีแต่เลือด
คนในลานต่างพากันตกใจ เพิ่งจะเข้าใจว่าพระชายาแท้งลูกแล้ว
หงเถาลุ่ยหลิวคุกเข่าลงกะทันหัน
อาหยู่เข้าประตูจากด้านนอก เห็นร่างกายส่วนล่างของอันหลิงหยุนเต็มไปด้วยเลือด ถูกอุ้มกลับไป
เข้าประตูไปกงชิงวี่ถอดเสื้อผ้าของอันหลิงหยุนออก อุ้มนางไว้ทั้งสองไปอาบน้ำที่สระหลิวหวง(กำมะถัน)
อันหลิงหยุนพิงอยู่ที่นั่น ไม่อยากพูดจา รู้สึกว่าร่างกายหนักไปหมด
กงชิงวี่เช็ดเหงื่อให้นาง “เหงื่อออกแล้ว?”
“อืม” อันหลิงหยุนไม่พูดไม่จา
กงชิงวี่อาบน้ำให้นางเสร็จ จึงอุ้มอันหลิงหยุนออกไป
อากาศเริ่มอุ่น ภายในเรือนกลับร้อนมาก อย่าว่าแต่ใส่เสื้อผ้าเลย ถึงแม้จะไม่ใส่อะไรก็ไม่หนาว
อันหลิงหยุนนอนลง ห่มผ้าไว้อย่างดี
กงชิงวี่นั่งลง “เป็นอย่างไรบ้าง? ไม่สบายตรงไหน?”
อันหลิงหยุนส่ายหน้า “ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว”
“ข้าให้หมอจวนโจวมาดูหน่อย แท้งลูกสุขภาพสำคัญกว่า ได้ยินว่าถ้าดูแลได้ไม่ดี อีกหน่อยร่างกายจะอ่อนแอ”
“อืม”
อันหลิงหยุนรับปากทุกอย่าง กงชิงวี่เรียกหมอจวนโจวเข้ามา
หมอจวนโจวเตรียมการไว้ล่วงหน้าแล้ว ถือกล่องยาเข้าประตูไปแล้วคุกเข่าลง
อันหลิงหยุนยื่นมือไปให้เขา เขาจับชีพจร
ตะลึงไปทันที
กงชิงวี่กล่าวถาม “เป็นอะไรไป?”
หมอจวนมองกงชิงวี่ “ท่านอ๋อง ข้าน้อยยังต้องตรวจดูอีกหน่อย”
กงชิงวี่ไม่ได้ตอบกลับอะไร หมอจวนโจวเดินหน้ามาตรวจให้อันหลิงหยุนอย่างละเอียด ตรวจดูไปสักพักหมอจวนโจวก็ยังไม่แน่ใจ
“ท่านอ๋อง ข้าน้อยไม่กล้ายืนยัน ไม่ทราบว่าพระชายาจะสามารถตรวจเองได้หรือไม่?” หมอจวนโจวรู้สึกว่าเรื่องนี้ใหญ่หลวงนัก
กงชิงวี่ไม่เข้าใจ “ตกลงมันเรื่องอะไรกันแน่?”
อันหลิงหยุนกล่าวถาม “หมอจวนโจว มีเรื่องอะไรท่านพูดมาตามตรงเถอะ”
“พระชายา เท่าที่ข้าน้อยดู เด็กยังอยู่”
อันหลิงหยุนตะลึงไป “เจ้าว่าอะไรนะ?”
หมอจวนโจวถอยหลังไปคุกเข่า “ข้าน้อยทราบว่าพูดออกมาแล้วจะเป็นการให้ความหวังแก่ท่านอ๋องและพระชายา แต่ก่อนหน้านั้นตอนที่ข้าน้อยตรวจดู เลือดเยอะขนาดนั้น ชีพจรเต้นอ่อนขนาดนั้น เห็นได้ชัดว่าไม่อยู่แน่
แต่ตอนนี้ชีพจรหัวใจเต้นแรงและมั่นคง และก็ดูเหมือนเด็กผู้ชายมากกว่า!”
กงชิงวี่ตะลึงไปพักใหญ่ มองไปทางอันหลิงหยุน “หยุนหยุน”
อันหลิงหยุนยกมือขึ้นมา รวบรวมสมาธิ จับชีพจรตัวเองเอาไว้ ผ่านไปสักครู่ก็ตะลึงไป “ยังอยู่!”
กงชิงวี่เหมือนถูกฟ้าผ่าไปทั้งตัวกลายเป็นหิน
แต่อันหลิงหยุนก็ไม่กล้ายืนยัน กล่าวว่า “หมอจวนโจว ท่านมีคนที่พอจะเชื่อถือได้หรือไม่?”
“พระชายา ที่จริงแล้วเรื่องนี้ไม่ต้องรีบร้อนไป พระชายารอให้ผ่านไปหนึ่งเดือนก่อน หากว่าไม่มีประจำเดือน เราก็จะสามารถแน่ใจว่าเด็กยังอยู่”
อันหลิงหยุนนอนกลับไป ที่จริงนางสแกนดูแล้ว เด็กยังอยู่
“เขายังอยู่ ข้ารู้สึกได้”อันหลิงหยุนมองไปที่กงชิงวี่ กงชิงวี่ก็กังวลมากเช่นกัน
หมอจวนโจวรีบคารวะ “ขอแสดงความยินดีกับท่านอ๋อง พระชายา”
“หมอจวนโจว ดีที่ท่านให้ข้ากินยาบำรุงครรภ์ไปจำนวนมาก ไม่อย่างนั้นต้องแย่แน่เลย” อันหลิงหยุนอดพูดไม่ได้ หมอจวนโจวเช็ดเหงื่อออก
“ท่านอ๋องกับพระชายาวาสนาดีต่างหาก” หมอจวนโจวเหมือนยกภูเขาออกจากอก รู้สึกโล่งอกไปเปราะหนึ่ง
“ลุกขึ้นเถอะ เรื่องนี้ต้องเก็บเป็นความลับต่อไป”
“ขอรับ”
หมอจวนโจวกล่าวขึ้นมา “ท่านอ๋อง เพื่อเป็นการป้องกันเอาไว้ ควรให้พระชายาอยู่แต่ในจะห้องดีกว่า”
“อืม ข้าก็คิดเช่นนี้ เจ้าไปจัดการเถอะ เรื่องอาหารการกินต้องระวังให้ดี”
“ขอรับ”
หมอจวนโจวจากไป กงชิงวี่ก็กุมมือของอันหลิงหยุนเอาไว้ “หยุนหยุน เจ้าแน่ใจหรือ?”
อันหลิงหยุนเอามือมาวางไว้ที่ท้อง มองกงชิงวี่“ที่จริงเด็กมีชีพจรอยู่ อยู่ในท้องก็สามารถจับเจอ”
แต่ก่อนหน้านั้นตอนที่เราอยู่ที่เรือนด้านโน้น จับชีพจรแล้วมันหยุดเต้นไปจริงๆ แต่พอจับตอนนี้กลับมีแล้ว ท่านอ๋องท่านลองจับดู”
อันหลิงหยุนพูดกงชิงวี่รีบยื่นมือออกไปวางไว้ที่ท้องของอันหลิงหยุนมือของกงชิงวี่ขยับนิดหน่อย รู้สึกถึงการเต้นที่เบามากๆ ถึงแม้จะไม่ได้เต้นแรงมาก แต่ว่าสามารถรู้สึกได้
มือของกงชิงวี่หดกลับ แล้วก็วางกลับไป “ข้าจำได้ว่าไม่มี?”
อันหลิงหยุนกล่าวว่า “ก่อนหน้านั้นไม่มี สี่สิบกว่าวันก็เริ่มมีแล้ว ที่จริงเขาก็สองเดือนกว่าแล้ว เพียงแต่ช่วงนี้ท่านอ๋องมัวยุ่งอยู่กับเรื่องเขื่อนตูฟางจุ้น ก็เลยละเลยไป”
“มิน่าล่ะ”
กงชิงวี่อารมณ์ดีขึ้น ไม่ได้แย่ขนาดนั้นแล้ว
ดูเหมือนว่าเลือดของนางจะทำประโยชน์ได้มาก แม้แต่ลูกของนางก็ได้รับการสืบทอดไปด้วย
อันหลิงหยุนลูบท้องไปมา ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องที่ดีหรือว่าไม่ดี
“ท่านอ๋อง ข้ายังอยากพักผ่อนอยู่ รู้สึกเหมือนไม่มีแรง” อันหลิงหยุนรู้สึกได้ ครั้งนี้นางบาดเจ็บสาหัส ถึงแม้ว่าจะรักษาชีวิตลูกไว้ได้ แต่ร่างกายของนางก็อ่อนแอเหลือเกิน เหมือนว่าเพื่อปกป้องลูกแล้ว ใช้พลังทั้งหมดที่มีไปจนหมด ถึงได้เป็นแบบนี้
อันหลิงหยุนยังมีอาการเบลอๆเล็กน้อย กงชิงวี่ต้องเป็นห่วงอยู่แล้ว
“หยุนหยุนพักผ่อนก่อน ข้าจะอยู่กับหยุนหยุนเอง”
“อืม”
อันหลิงหยุนหลับตาลง นอนหลับไปอย่างรวดเร็ว
กงชิงวี่โล่งอกไปเปราะหนึ่ง ที่จริงเขาก็เหนื่อยแล้ว
ถอดรองเท้าขึ้นเตียงไป กงชิงวี่นอนด้านนอก ห่มผ้าห่มให้อันหลิงหยุน ทั้งสองห่างกันแค่เสื้อผ้านอนติดอยู่ด้วยกัน อันหลิงหยุนนอนหลับไปเริ่มมีเหงื่อออก แทบจะเหงื่อท่วมตัว กงชิงวี่เพิ่งหลับไปสักครู่ ก็ถูกปลุกด้วยเหงื่อบนตัวของอันหลิงหยุน
ลุกขึ้นลูบไปที่อันหลิงหยุน ตัวนางชุ่มไปด้วยเหงื่อ
ไม่อาจทนปลุกอันหลิงหยุนให้ตื่นได้ กงชิงวี่เริ่มเช็ดเหงื่อให้นาง
อันหลิงหยุนเริ่มพูดละเมอ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหมอยาของอ๋องเสียน
หยุนหยุนคือแบบ เห้อออออ...
เต้คือหงเมียหนักมาก ผิดขนาดไหนก็เข้าข้าง...
ฮองเฮาก็ไม่ได้ท้องจริงๆซะหน่อย คนที่ท้องจริงๆก็มีแค่เซียวผินผู้น่างสารเท่านั้น...
ฮองเฮาเลวทรามเพียงใดทุกคนรู้หมด เต้ก็รู้ดีในใจ แต่ก็บังคับให้ทุกคนต้องตายเพื่อเมียรักตัวเอง ช่างเป็นผัวเมียที่เลวทรามสมกันจริงๆ สงสารหยุนหยุน ทำไมต้องชีวิตมาพัวพันกับคนชั่วพวกนี้ด้วยนะ...
ทุกคนรู้มดว่าฮองเฮาพยายามฆ่าหลิงหยุนาตลอด แต่ทุกคนก็ต้องการให้หลิงหยุนช่วยฮองเฮาและบ้านฮองเฮา ฮ่องเต้ก็นิสัยแย่นะ รักเมียหลงเมียจนปิดหูปิดตาทุกทาง ใจขณะดียวกันก็บังคับห้หิงหยุนสละชีวิตเพื่อตัวเองกับเมียัตวเอง บ้าบอ...
อักลิงหยุนคือใช้เงินมือเติบมากอยู่นะ ขึ้นเงินเดือนให้คนั้งจนตั้งเยอะในคราวเดียว อีกทั้งสร้างหนี้สินพันรอบตัวอีก อย่างไรก็ตามรักษาใครก็ไม่เคยได้เงิน คนในราชวงศ์ขี้เหนียวมาก...
กระยาหารังคืออะไรคะ...