ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 794

บทที่ 794 ขอร้องกงชิงเซวียนเหอ

“ซู่มู่หรง ข้าเคยช่วยชีวิตเจ้า เจ้าทำกับข้าแบบนี้รึ?”

กงชิงเซวียนเหอไม่คาดคิดว่าซู่มู่หรงก็จะมา

“เจ้าช่วยชีวิตข้าเป็นเพราะมีเป้าหมาย ไม่งั้นเจ้าจะช่วยข้ารึ?” ซู่มู่หรงทำหน้าไม่แยแส อันหลิงหยุนถอนหายใจ นั่นก็เป็นการช่วยชีวิตแล้ว มาที่นี่ได้อย่างไร เปลี่ยนผู้คุมด้วย

“ทำไมไม่ลงมือ?” เฟิงอู๋ฉิงนั่งอยู่บนหลังคา สีหน้าอัปลักษณ์มาก วันนี้ก็คือมาเพื่อฆ่ากงชิงเซวียนเหอ อันหลิงหยุนได้ยินเสียงคนพูดอยู่บนหลังคา อันหลิงหยุนมองไปทันใด อู๋ซานยืนอยู่ข้างหลังของเฟิงอู๋ฉิง เฟิงอู๋ฉิงนั่งอยู่บนหลังคา ในมือถือดาบหนึ่งเล่ม

มองเห็นเฟิงอู๋ฉิง อันหลิงหยุนปาดเหงื่อให้กงชิงเซวียนเหอ คนตั้งมากมายมาเพื่อจับกงชิงเซวียนเหอ ชัดเจนว่าตั้งจุดซุ่มโจมตีอย่างแน่นอน

อันหลิงหยุนหันกลับไปมองข้างหลัง ด้านหลังกลับไม่มีคน อันหลิงหยุนรู้สึกประหลาดใจว่าทุกคนมากันหมดแล้ว ทำไมกงชิงวี่ยังไม่มา?

“เจ้าไปก่อน ข้าจะหยุดพวกเขาไว้” อันหลิงหยุนบอก

กงชิงเซวียนเหอหัวเราะ “ข้าจะไม่ทิ้งเจ้าไว้ พวกเขาก็จะไม่ปล่อยเจ้าไว้เหมือนกัน”

“แค่เฟิงอู๋ฉิงคนเดียวเจ้าก็ไม่อาจต่อกรได้แล้ว”

“นั่นเป็นเรื่องของข้า เจ้าแต่ไปกับข้าก็พอแล้ว”

กงชิงเซวียนเหอชักดาบอ่อนออกมา อันหลิงหยุนก็ตะลึงอย่างคาดไม่ถึง ดาบอ่อนไม่เหมือนกับของกงชิงวี่อย่างไร?

กงชิงเซวียนเหอลากอันหลิงหยุนไว้ข้างหนึ่ง อันหลิงหยุนถูกเขาลากไปข้างหน้า อันหลิงหยุนพูดว่า “เจ้าคิดว่าสามารถฆ่าฝ่าวงล้อมอันหนาแน่นไปได้ ก็ไม่จำเป็นต้องพาข้าไปด้วย ทำไมเจ้า......”

“ในเมื่อพาเจ้าออกมา ข้าก็ต้องพากลับไป เมื่อก่อนข้าได้สูญเสีนชุนเอ๋อไปแล้ว ข้าไม่อยากสูญเสียเจ้าไป ข้าปล่อยเจ้าไปกับพวกเขาฉกเจ้าไป นั่นไม่เหมือนกัน”

อันหลิงหยุนยังสามารถพูดอะไรได้ ได้แต่ทำตาม

กงชิงเซวียนเหอฆ่าอย่างดุเดือด อันหลิงหยุนคือหญิงที่แต่ตัวเป็นชาย แต่ก็ไม่สามารถอยู่เฉยๆได้ จึงชักดาบออกมา ก็ฆ่าไปพร้อมๆกับกงชิงเซวียนเหอ ทั้งหมดนางใช้คือสิ่งที่เพิ่งเรียนไป ไม่งั้นใช้วิชากังฟูที่เคยเป็นในอดีตจะถูกซู่มู่หรงจับได้ ใช้เพลงกระบี่ไร้ใจก็จะถูกเฟิงอู๋ฉิงจับได้ แค่สามารถปกป้องตัวเองได้ก็พอ

เฟิงอู๋ฉิงและคนอื่นชมการต่อสู้ แต่ทักษะของกงชิงเซวียนเหอนั้นยอดเยี่ยมมาก

บนตัวของอันหลิงหยุนเต็มไปด้วยเลือด คนห้าสิบกว่าคนล้มลงกับพื่นในพริบตา

อันหลิงหยุนตกใจกลัวด้วยสีหน้าที่น่ากลัว นี่ใช่คนหรือไม่?

เฟิงอู๋ฉิงขมวดคิ้ว “อู๋ซาน เจ้าไป”

ช่วงเวลาที่อู๋ซานเหาะลงไป ยืนอยู่ต่อหน้ากงชิงเซวียนเหอ

กงชิงเซวียนเหอได้ปล่อยอันหลิงหยุนไป “อย่าไป”

“อย่าฆ่าเขา” อันหลิงหยุนพูดเบาๆ กงชิงเซวียนเหอมองอันหลิงหยุน หันหลับไปมองอู๋ซาน ช่วงเวลานั้นรีบวิ่งไปทันที อู๋ซานตอบสนองต่อศัตรูในทันที เฟิงอู๋ฉิงยืนขึ้นจากบนหลังคา มุ่งไปทางด้านหลังของกงชิงเซวียนเหอ อู๋ซานต้านไม่ไหว ร่างก็ถูกกระเด็นลอยออกไป ร่วงลงกระอักเลือด

เฟิงอู๋ฉิงกระโจนไปทางอันหลิงหยุน กงชิงเซวียนเหอหันตัวจ่อดาบกลับออกไป เฟิงอู๋ฉิงพลิกตัวหลบอย่างไว หยุดลงเหลือบไปมองที่แขน บนแขนมีเลือดไหล

ซู่มู่หรงที่อยู่อีกด้านหนึ่งรีบเข้าสู่สงครามในทันที ขวางกงชิงเซวียนเหอ “ลุงสาม”

“ข้าไม่เป็นไร”

เฟิงอู๋ฉิงมองไปทางอันหลิงหยุน “ยังไม่มาอีก?”

จุนโม่ซ่างเข้ามาอย่างอีกด้านอย่างรวดเร็ว คลี่พัดพับในมือ เตรียมไปจับกงชิงเซวียนเหอคู่กับซู่มู่หรง

อันหลิงหยุนเหลือบมองเฟิงอู๋ฉิง มองไปทางกงชิงเซวียนเหอ “พวกเจ้าปล่อยเขาไป คนของข้าอยู่ในมือของเขา”

“มากับข้า” เฟิงอู๋ฉฉิงเกลียดการบาดเจ็บ ข้าไม่ชอบแผลเป็น อันหลิงหยุนยังพูดแบบนั้นออกมาได้

อันหลิงหยุนไม่ได้ไปหาเฟิงอู๋ฉิง หยิบดาบของกงชิงเซวียนเหอขึ้นมา กลับวิ่งไปหากงชิงเซวียนเหอแทน นางวิ่งออกไปจากตรงกลางระหว่างซู่มู่หรงและจุนโม่ซ่าง จุนโม่ซ่างยื่นมือจะไปคว้าอันหลิงหยุน ถูกอันหลิงหยุนตะโกนใส่ “อย่าแตะต้องข้า บนตัวข้ามีพิษ ระวังมือของเจ้า”

“......”จุนโม่ซ่างหดมือกลับไป อันหลิงหยุนวิ่งไปถึงข้างกายของกงชิงเซวียนเหอ เอาดาบพาดไปที่คอ “ถอยไปซะ”

อันหลิงหยุนคว้าข้อมืองกงชิงเซวียนเหอไว้ “พวกเรากลับ”