ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 793

บทที่ 793 ซุ่มโจมตี

ตอนกงชิงเซวียนเหอออกไปได้หันกลับมามองอันหลิงหยุน “เจ้าจะไม่มาเสียใจทีหลัง?”

“ข้ากลับอยากรู้ เจ้าจะเอาเรื่องนี้พูดออกไปหรือไม่” อันหลิงหยุนไปเอนตัวลงนอน นางเหนื่อยมากจริงๆ วันที่ประจำเดือนมาอย่างนั้น นางไม่กล้าแม้แต่จะนั่ง แม้ว่ามันจะรู้สึกไม่สบายตัว ตอนนี้สามารถนอนหลับได้อย่างสนิท สำหรับนางแล้วไม่มีอะไรดีไปกว่านี้แล้ว

กงชิงเซวียนเหอออกจากเต็นท์ไปพักผ่อน เองตัวลงนอนและมองไปยังเหรียญทองแดงที่อันหลิงหยุนให้อยู่อย่างนั้น ก็ตลกออกมาเล็กน้อย

เฟยยิงรู้สึกแปลกใจ “เจ้าขำอะไร?”

“เหรียญเงินเปล่าๆ ไม่ตลกหรอ?”

อะเสี้ยวทำหน้างง เจ้านายให้ความสำคัญกับเหรียญทองแดงเพียงเหรียญเดียว

หลังจากนั้นไม่กี่วันอันหลิงหยุนไม่ออกไปไหน บางครั้งออกมาเดินแถวๆนั้นแต่ก็ไม่เดินไปไหนไกล บางทีก็ง่วงนอน ก็ยืนอยู่บนเขามองลงไปข้างล่าง คิดถึงกงชิงวี่ทำไมยังไม่มา

หน้าไม้ยิงธนูเหล็กออกมามากขึ้นเรื่อยๆ กงชิงเซวียนเหอกลับไม่สนใจคนพวกนั้นเลย

ตีนเขามีคนมามากขึ้น บนยอดเขาเริ่มสร้างบ้านเรือน

“เฟยยิงกับอะเสี้ยวอยู่ที่นี่ ข้าต้องออกไปข้างนอก” กงชิงเซวียนเหอออกมาอย่างง่ายดายในตอนเช้า จริงๆแล้วหน้าของเขาไม่ได้ใส่หน้ากาก ซึ่งก็คือใช้หน้าของคนอื่น หน้าที่แท้จริงนั้น มีแค่อะเสี้ยวเฟยยิงไม่กี่คนที่เคยเห็น

“ข้าจะไปกับพระชายา” เฟยยิงไม่มั่นใจที่จะให้อันหลิงหยุนไปกับกงชิงเซวียนเหอ

กงชิงเซวียนเหอหันกลับมา “ถ้าเจ้าสามารถรับผิดชอบได้ เจ้าก็คงไปนานแล้ว ข้าสามารถรับประกันกับเจ้าได้ว่านางจะไม่เป็นอะไร ทางที่ดีเจ้าอย่ามากวนข้า”

“เจ้าคิดว่าข้ากลัวเจ้าหรือ?”เฟยยิงสีหน้าไม่พอใจ พยายามเข้าใกล้

กงชิงเซวียนเหอสีหน้าเงียบขรึมลง “เจ้าถอยไปซะดีกว่า”

อันหลิงหยุนมองไปที่เฟยยิง “เจ้าอยู่ที่นี่แหละ”

อันหลิงหยุนกำลังจะเตรียมตัวออกไป เฟยยิงก็ขึ้นมาด้วย กงชิงเซวียนเหอเหลือบไปมองขาของเฟยยิง “บาดแผลของเจ้า เจ้าลงไปได้หรือ?”

“......”เฟยยิงก้มลงไปมอง อย่างไม่เต็มใจ แต่กลับลงไปไม่ได้

อันหลิงหยุนถึงได้บอกว่า “เจ้าอยู่ที่นี่เถอะ”

อันหลิงหยุนหันตัวกลับไปลงเขาไปพร้อมกันกงชิงเซวียนเหอ

หนทางบนเขายากลำบาก อีกทั้งฝนตกตลอดเดินไม่สะดวก คนบนเขาก็ไม่เคยลงมา ก็ยิ่งเดินลำบากมากขึ้นไปอีก

สองคนเดินลงเขามาเป็นเวลาสองชั่วยามถึงจะลงถึงตีนเขา สุขภาพร่างกายของอันหลิงหยุนในตอนนี้นับว่าใช้ได้ นางเคยผ่านการฝึกภาคสนาม การลงเขาจึงไม่ใช่เรื่องยากอะไร

ถึงตีนเขาอันหลิงหยุนก็เข้าไปในหมู่บ้าน กงชิงเซวียนเหอแหย่เล่น “ดูไม่ออก ว่าเจ้ายังมีสองทักษะนี้ ข้าเคยคิดว่า ต้องแบกเจ้าลงเขา ไม่คาดคิดว่าเจ้าจะลงมาเองได้ ยังเดินได้อยู่ไหม?”

“เจ้าไม่ต้องมาสนใจเรื่องของข้า ถ้าข้ามีเรื่องอะไรข้าจะบอกเจ้าเอง”

กงชิงเซวียนเหอเข้าไปในหมู่บ้าน เข้าไปหาเสื้อผ้ามาเปลี่ยน สองคนเข้าเมืองหวูโยกั๋วอย่างง่ายดาย ที่นี่คือชายแดน ห่างจากเมืองหวูโยกั๋วไกลมาก สองคนหลบหนีไปกับฝูงชน ไปบ้านของกงชิงเซวียนเหอก่อน

เข้าไปในบ้านทั้งสองคนพักผ่อนเป็นเวลาสองชั่วยาม ตกดึกค่อยออกมา

ที่มนเมืองมีร้านอาหารอยู่ร้านหนึ่ง สองคนไปทำธุระที่นั่น

ร้านอาหารจัดเตรียมเสร็จแล้ว ในร้านอาหารมีคนคอยอยู่ อันหลิงหยุนเข้าไปข้างในก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ ที่แท้ก็จุนโม่ซ่าง