ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 792

บทที่ 792 สร้างความไว้วางใจ

เฟยยิงด้านหลังแบกวงกบอันหนึ่ง เนื้อตัวมีโคลน ขาข้างหนึ่งกะเผลก แต่เขาก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร เพียงแต่ตอนนี้อันหลิงหยุนมองไปยังคนข้างกายของเฟยยิงแล้วก็เงียบลง

อาซิวมองเห็นอันหลิงหยุนปากก็หงายขึ้น หัวเราะอย่างเย้ยหยัน “พระชายาเสียน ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปเลย!”

อันหลิงหยุนไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่มองไปทางเฟยยิง เดินผ่านไป “ทำไมเจ้าถึงลงเขาไป?”

เฟยยิงรู้สึกว่ามีบางสิ่งผิดปกติ มองไปทางอาซิว “ทำไมเจ้าถึงพูดกับพระชายาแบบนี้ละ?”

“ข้าควรพูดกับนางเช่นไรละ นางฆ่าน้องสาวของอาหยู่ ข้าตามหานางเพื่อแก้แค้นแต่หาไม่เจอ ในเมื่อบังเอิญพบแล้ว เฟยยิงข้าควรขอบใจเจ้า ที่ให้ข้าได้มีโอกาสได้พบนาง” อาซิวพูดแล้วก็พลางเข้าไปใกล้อันหลิงหยุน

“หัวหน้า ท่านคงยังไม่รู้ เลือดของผู้หญิงคนนี้ มีความสามารถเยียวยารักษาตนเองได้ “ อาซิวดึงมือข้างหนึ่งของอันหลิงหยุน ลงมีดไปอย่างรวดเร็ว เลือดไหลจากบาดแผลไม่หยุด อันหลิงหยุนขมวดคิ้ว นางดึงมือกลับ อยากจะเอามือมาพันไว้ แต่กงชิงเซียนเหอดึงเอาไว้

กงชิงเซวียนเหอมองไปที่มือที่ได้รับการรักษาแล้วของอันหลิงหยุน ความลนลานและความตกใจกลัวของอันหลิงหยุนเลือนหายไป แต่กลับฟื้นฟูกลัวสู่สภาพปกติได้อย่างรวดเร็ว

“เฟยยิง ฆ่าเขาซะ!”

อันหลิงหยุนไม่ค่อยมีแสดงความร้ายกาจแบบนี้สักเท่าไหร่ ถ้าไม่ใช่เพราะอาซิวทำเกินไป เขาต่อให้ดีหรือเลวก็คือลูกของผู้ดูแลบ้าน แต่มาในวันนี้นางทำได้แค่ฆ่าอาซิว

อาซิวหัวเราะออกมา เอามีดที่ถืออยู่ในมือจ่อไปที่คอของอันหลิงหยุน “หัวหน้ารับรู้การมีตัวตนดำรงอยู่ของข้าแล้ว ข้าก็คือหัวหน้า อายิงเอาชนะข้าไม่ได้ ตอนนี้เขาได้รับบาดเจ็บ อันหลิงหยุน เจ้าเองก็มีวันนี้”

อันหลิงหยุนเอื้อมมือมาคว้าข้อมือของอาซิว อาซิวสั่นเทา อ้าปากค้าง สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เขาลีบตัวลงไม่อยากจะเชื่อ อาซิวรีบถอยกลับอย่างรวดเร็ว ล้มลงบนพื้นและจับคอของตัวเองไว้

อันหลิงหยุนเดินมาที่หน้าของอาซิว “ก็นับว่าเลือดของข้าสามารถรักษาเยียวยาสิ่งใดได้ เจ้าก็ไม่อาจมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ ต่อให้เจ้าจะหลบภัยไปอยู่กับใครก็ตาม เจ้าก็มีเพียงแค่ความตายเป็นทางเดียวของเจ้า

อาซิว ตอนที่อาหยู่คุกเข่าอ้อนวอนเพื่อเจ้า หากไม่ใช่เพราะคำพูดของข้า ที่ช่วยชีวิตเจ้าไว้ มาในวันนี้เจ้าคิดจะทำร้ายข้า ข้าจะให้เจ้ามีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างไรกัน

เจ้ามันก็แค่คนกาก เสียแรงที่อาหยู่ยอมตายเพื่อเจ้า

การตายน้องสาวของอาหยู่ข้าก็เสียใจอย่างสุดซึ้ง แต่จนถึงตอนนี้ข้าก็จำเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นไม่ได้แล้ว เจ้าก็ไม่ปล่อยวางความเกลียดชังเรื่องฆ่าเมียลง ข้าจึงได้แต่ส่งเจ้าไปตาย”

“ช่วย.......ช่วยข้า......”อาซิวลุกขึ้นมาอย่างยากลำบาก ดึงชุดของอันหลิงหยุน อยากให้อันหลิงหยุนช่วย อันหลิงหยุนถีบกลับไปหนึ่งที

เหลือบไปมองเฟยยิงที่กำลังตกใจสุดๆ “พวกเรากลับกันเถอะ”

เฟยยิงมองไปบนพื้นเห็นอาซิงที่กลายเป็นซากศพ มองไปที่กงชิงเซวียนเหอ “เขาไม่สามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้”

“ช่างเขาเถอะ ถือซะว่าคนจากทั่วทุกสารทิศมาเพื่อเอาชีวิตข้า ต้องมีความสามารถนี้ ข้าไม่ตายแม้สักครั้ง ถ้าจะต้องตายคงตายไปนานแล้ว!”

อันหลิงหยุนพูดจบก็หันกลับไปแล้วเดินต่อ เฟยยิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง มองกงชิงเซวียนเหออย่างระมัดระวัง แยกตัวไปกับอันหลิงหยุน

กงชิงเซวียนเหอมองไปที่ศพของอาซิวที่ตายไปแล้ว หันตัวเดินกลับไป

บนเส้นทางอันหลิงหยุนเดินอย่างเชื่องช้า เฟยยิงครู่เดียวก็ตามอันหลิงหยุนมาทัน อันหลิงหยุนเหลือบมองไปที่ตะกร้าที่อยู่ด้านหลังเฟยยิง มันเป็นตะกร้าที่มีฝาปิด และยังมีโล่กันฝนมันเหมือนกับตะกร้ายา เมื่อมองไปที่ตะกร้าที่ดูหนักหนัก อันหลิงหยุนก็รู้ว่ามีอะไรอยู่ข้างใน

อันหลิงหยุนรู้สึกผิด “เฟยยิง ข้าไม่ดีเอง ไม่ควรพูดเรื่องพวกนั้นกับเจ้า ไม่งั้นเจ้าก็คงไม่ลงเขาไป”

“ข้าสามารถลงเขาไปได้” เฟยยิงปากแข็ง แม้ว่าจะอันตราย แต่ก็รู้สึกว่าไม่ได้มีอะไร แต่ในใจของอันหลิงหยุนหลังจากนั้นไม่นานกลับหวาดกลัว

“ต่อไปเจ้าอย่าก่อเรื่องวุ่นวาย” อันหลิงหยุนไม่ได้อบรมเฟยยิงมากนัก เพราะเขาเป็นคนใจดี

สองคนเดินไปข้างหน้า กงชิงเซวียนเหอไม่นานก็ตามมาทัน เฟยยิงได้รับบาดเจ็บ อันหลิงหยุนพยุงเฟยยิง กงชิงเซวียนเหอก็ถามขึ้น “ทำไมเจ้าถึงรักษาเยียวยาตัวเองได้?”

ที่นี่ไม่มีคน อันหลิงหยุนก็ไม่ได้ปิดบัง