ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 791

บทที่ 791 เฟยยิงกลับมาแล้ว

ฝนเทลงมาอย่างหนัก ภูเขาทั้งลูกก็เปลี่ยนกลับเป็นโลกสีเทาหม่น อันหลิงหยุนและกงชิงเซวียนเหอถูกกักตัวอยู่ที่โรงกลั่น

ทำไมยืนอยู่อย่างนั้น กงชิงเซวียนเหอถาม “เจ้าดูสิว่าข้าดีกับเจ้าขนาดไหน?

“นอกจากชวนเอ๋อแล้ว ล้วนแต่เป็นความจริง!” อันหลิงหยุนก็ไม่ใช่คนซื่อบื้อ กงชิงเซวียนเหอดีกับนางมาก อย่างน้อยก็เริ่มจากคอยปกป้องนาง รับประกันสถานภาพให้นางได้ แม้กระทั่ง ไม่กลัวว่าจะทำให้ลูกน้องของเขานั้นขุ่นเคืองใจ

“ในใจของข้า ไม่มีความสำคัญอะไรไปมากกว่าชวนเอ๋อ ข้าจะไม่โบกมือแล้วลาจากไป แล้วก็เป็นเพราะ ข้าต้องการทวงชวนเอ๋อคืน เช้าวันหนึ่ง ข้าอยากจะจูงมือชุนเอ๋อเพื่อเย้ยหยัย” กงชิงเซวียนเหอทางนั้นพูดอันหลิงหยุนได้แต่มองภูเขาอันมากมายอย่างเงียบๆไม่พูดอะไร

“ทำไมไม่พูดอะไรเลย ผิดหวังหรอ?”

“ไม่ใช่ผิดหวัง ข้าแค่รู้สึกว่าเจ้าไม่เข้าใจชุนเอ๋อ กำลังทำในเรื่องที่ไปตรงกันข้ามกัน”

“พูดยังไงดีละ?”

“ชุนเอ๋อเป็นที่ให้ประเทศมาเป็นอันดับหนึ่ง ครอบครัวรองลงมา และตัวเองเป็นคนสุดท้าย ถึงแม้ว่าพวกเจ้าจะโตมาด้วยกัน แต่วาสนาทำให้พวกเจ้าคลาดกันไปหนึ่งก้าว

คลาดกับไปหนึ่งก้าว พวกเจ้าจะคลาดกับไปทั้งชีวิต ตามที่กล่าวมา พอคลาดกับหนึ่งก้าว ก้าวต่อๆไปก็ย่อมคลาดกัน

บางทีชุนเอ๋อเคยชอบเจ้า หรือรอเจ้ามาสู่ขอนางไป

อย่างไรก็ตาม นางไม่สามารถไม่มีประเทศต้าเหลียง ไม่สามารถไม่สนใจอ๋องตวน

ตำหนักกั๋วกงเต็มไปด้วยความภักดี ชุนเอ๋อเติบโตมาในสภาพแวดล้อมแบบนั้น เหมือนกับเจ้าตอนนี้ไม่มีผิด เจ้าเกลียดชิงชังชาติ นางภักดีต่อชาติ

ไม่มีถ้า ไม่อาจจะ มีแต่ความภักดี

นางทำเพื่อประเทศต้าเหลียงแต่เจ้าต่อต้านจนกลายเป็นศัตรูกัน

เพื่อประเทศต้าเหลียงปกป้องอ๋องตวน เพื่อให้กำเนิดบุตรแก่อ๋องตวน

เจ้าทำลายลง ก็เท่ากับทำลายทุกสิ่งทุกอย่างของนาง สำหรับนางแล้วสิ่งเหล่านี้ทั้งหมดล้วนสำคัญต่อนาง”

“แล้วข้าละ ข้าควรทำอย่างไร? ข้าทำไปตั้งมากมายขนาดนี้ ข้าไม่มีสิทธิ์ได้นางบ้างหรือ? ข้ากับชุนเอ๋อโตมาด้วยกัน

เดิมนางควรเป็นภรรยาของข้า ตอนนี้ข้าทำได้เพียงคัดค้าน ข้าเพียงแค่ต้องการชุนเอ๋อ”

กงชิงเซวียนเหอก็ตื่นเต้นขึ้นมาในทันใด

อันหลิงหยุนหันกลับไปมองกงชิงเซวียนเหอ “แม้ว่าเจ้าจะพูดถูก พวกเขาขอโทษต่อเจ้า แต่เจ้าลองมองแผ่นดินใหญ่ซื่อฟางผืนนี้ มีใครไม่ลำบากกันละ?”

ถ้ามีความเด็ดเดี่ยวสักหน่อยตั้งแต่แรก พูดว่าต้องการสู่ขอชุนเอ๋อ ผู้หญิงอย่างนาง จะมั่นคงอยู่กับเจ้าไม่เปลี่ยนแปลงอย่างแน่นอน ถึงแม้ว่าจะมีประเทศต้าเหลียง นางก็จะอยู่กับเจ้า

แต่เจ้าไม่ได้ทำ ในช่วงที่เจ้าหนีออกจากประเทศต้าเหลียง ซึ่งก็คือยอมแพ้ต่อนาง

สามปีที่เจ้าไม่อยู่ เกิดเรื่องขึ้นตั้งมากมาย เจ้าได้เป็นหัวหน้าแล้ว นางก็เป็นแม่ทัพน้อย ยิ่งไปกว่านั้นคือเป็นภรรยาของอ๋องตวน จะเริ่มต้นใหม่กับเจ้าได้อย่างไร?”

“แต่เวลานั้น ชุนเอ๋อยังเด็กอยู่ ข้าไม่.....”

“เจ้าไม่ใช่ เจ้าลองชั่งใจดูทั้งสองฝั่ง อยากจะไปดู มีไม่มีโอกาสตี มีไม่มีโอกาสต่อต้าน แค่เจ้าปรากฏตัว ก็ถูกลูกน้องของอ๋องตวน พบได้ เจ้าคงเตรียมการมาแล้ว

เป็นที่เจ้าวางมือจากชุนเอ๋อ!”

กงชิงเซวียนเหอเงียบไปครู่หนึ่ง “จริง”

กงชิงเซวียนเหอถึงกับทำอะไรไม่ถูกและอ้างว้าง เขาไว้หน้าโดยไม่พูดอะไรอีก

อันหลิงหยุนก็ยืนเป็นเพื่อน เสื้อผ้ายังไม่ทันได้อบแห้ง แต่กลับยิ่งเปียก ที่จริงแล้วแบบนี้กลับแย่กว่า

ไม่กล้านั่งลง ก็ยืนต่อไปก็รู้สึกแย่ยิ่งกว่า

ฝนตกหนักติดต่อกันสองชั่วยาม อันหลิงหยุนรอฝนหยุดจึงหันตัวกลับไป