ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 790

บทที่ 790 ถูกคนคิดแค้นผูกพยาบาทเข้าแล้ว

ที่ด้านนอก กงชิงเซวียนเหอกำลังถามออกไปว่า: "ใครเป็นคนบอกว่าอาเสี้ยวถูกวางยาพิษ?"

"พวกเราเดาเอาเอง" มีใครบางคนตะโกนมาจากด้านหลัง

หลังจากอันหลิงหยุนออกมา ก็มีคนชี้มาที่นาง พลางก่นด่าสาปแช่งว่านางเป็นปีศาจ แต่อันหลิงหยุนก็ไม่ได้คิดสนใจเป็นจริงเป็นจังอะไรนัก ในเมื่อไม่ใช่พวกเดียวกัน จิตใจก็ย่อมแตกต่างกันเป็นธรรมดา

เฟยยิงยืนอยู่ข้างอันหลิงหยุน ทำท่าทางคอยปกป้องนางเอาไว้ตลอดเวลา

กงชิงเซวียนเหอพูดขึ้นว่า "ข้าถามว่าใครเป็นคนแรกที่พูด ว่าอาเสี้ยวถูกวางยาพิษ ? ถ้าพวกเจ้าไม่บอก เช่นนั้นก็ไปตายกันเสียให้หมดนี่ล่ะ มีพวกเจ้าเพิ่มมาหนึ่งก็ไม่นับว่ามาก ลดน้อยลงไปหนึ่งก็ไม่นับว่าน้อย อายู่ไม่อยู่ พวกเจ้าก็กลายมาเป็นพวกหัวมังกุท้ายมังกรแบบนี้แล้ว แต่ละคน ๆ กลายเป็นแค่อาเต๊า(ลูกชายของเล่าปี่จากวรรณกรรมเรื่องสามก๊ก) ตัวไม่เอาไหนไร้สมอง ส่งเสริมอย่างไรก็ส่งเสริมไม่ขึ้นกันไปหมด"

".... " ทั้งหมดเงียบกริบไม่พูดอะไรออกมาอีก ต่างเริ่มมีท่าทีกังวลใจกันขึ้นมาบ้างแล้ว

จู่ ๆ ก็มีคนหนึ่งในกลุ่มพูดขึ้นมาว่า: "นับตั้งแต่นางปีศาจนี่มาถึง หัวหน้าก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง มองชีวิตของพวกเราไร้ค่าไร้ความสำคัญไปหมด พวกเราฝ่าฟันอันตราย บุกน้ำลุยไฟก็เพื่อท่านมาโดยตลอด สุดท้ายกลับแลกมาได้เพียงสิ่งเหล่านี้"

ฝูงชนต่างพากันโห่ร้องเสียงดังสนั่น อันหลิงหยุนหันไปมอง อีกฝ่ายอายุราวยี่สิบกว่าๆ หน้าตาสะอาดหมดจด ดูแล้วน่าจะเป็นผู้ร่ำเรียนฝึกฝนศิลปะการต่อสู้รุ่นเยาว์ แต่ดวงตาชี้ชันโก่งขึ้นสูง ดูแล้วเหมือนคนเจ้าเล่ห์มากแผนการ ความคิดความอ่านร้ายลึก

กงชิงเซวียนเหอหันไปมอง: "เจ้าเข้ามานี่ ข้ามีอะไรจะถามเจ้าหน่อย"

อีกฝ่ายเดินออกมา แล้วไปยืนข้าง ๆ ด้วยท่าทางเคารพอย่างมาก “ ท่านหัวหน้า”

“ทำไมเจ้าถึงต้องวางยาอาเสี้ยว?” กงชิงเซวียนเหอถามออกไปตรง ๆ อีกฝ่ายถึงกับผงะไปชั่วครู่

กงชิงเซวียนเหอรอเขาตอบอยู่นาน อีกฝ่ายถึงค่อยตะกุกตะกักพูดขึ้นมาว่า "ข้าไม่ได้ทำ"

"เจ้าไม่ได้ทำ แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไรว่าอาเสี้ยวถูกวางยา คนอื่นทุกคนล้วนมีอาการไม่คุ้นน้ำไม่คุ้นดิน เจ้าก็น่าจะรู้เรื่องนี้ดีกระมัง ไม่เคยมีใครบอกว่าอาเสี้ยวถูกวางยา เจ้ากลับคาดเดาได้แม่นยำยิ่งนัก เจ้าคิดว่าเจ้าวางยาอาเสี้ยว แล้วโยนความผิดไปให้เฟยยิงรับแทน ข้าก็จะตรวจสอบไม่พบสาเหตุแล้ว?

เจ้าประเมินข้าต่ำเกินไปแล้ว อาเสี้ยวเป็นผู้ติดตามส่วนตัวของข้า ถ้าเขาตายไปจริงๆ ข้าจะยอมปล่อยผ่านโดยไม่สืบหาความจริงได้อย่างไร?

เป็นเพราะเรื่องฝังทั้งเป็นนั่น เจ้าถึงได้คิดแค้นผูกพยาบาทอาเสี้ยว อยากให้อาเสี้ยวตาย จึงได้คิดวิธีนี้ขึ้นมา จิตใจเจ้าคิดเจ้าแค้นของเจ้าช่างมากมายเสียจริง! น่าเสียดายที่เอามาใช้ผิดที่ซะแล้ว"

อีกฝ่ายได้ยินดังนั้นก็หันหลังคิดจะวิ่งหนี กงชิงเซวียนเหอมองตามไป ไม่มีท่าทีว่าจะรีบร้อนไล่ตามไปแต่อย่างใด เขาเพียงหยิบคันธนูออกมา ใส่ลูกศรน้าวสายธนูแล้วเล็งยิงออกไป

ลูกศรแทงทะลุร่างอีกฝ่ายทันที ร่างนั้นทรุดฮวบล้มลงกับพื้น กงชิงเซวียนเหอหันไปมองเฟยยิง:"ที่นี่จะไม่มีการกล่าวหาใครอย่างผิด ๆ เด็ดขาด "

เฟยยิงหันมองอันหลิงหยุน: "เจ้าพูดถูกจริงๆ เขาคิดจะฆ่าอาเสี้ยว!"

"พวกเรากลับกันเถอะ."

อันหลิงหยุนไม่อยากพูดอะไรไร้สาระ จึงกลับไปพักผ่อนก่อนแล้ว

ตอนที่อาเสี้ยวตื่นขึ้นมา เวลาก็ล่วงเข้าสู่ยามดึกมากแล้ว เห็นอันหลิงหยุนนอนอยู่อีกด้าน จึงถึงกับตะลึงตาค้างไปครู่ใหญ่

“นางมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน?”

กงชิงเซวียนเหอหันกลับมาปรายตามองอาเสี้ยว:" เจ้าถูกวางยาพิษ เรื่องที่เจ้าฝังคนทั้งเป็นนั่น มีคนคิดแค้นผูกพยาบาท จึงได้วางยาพิษเจ้าให้ตาย เป็นนางที่ช่วยเจ้าไว้!"

อาเสี้ยวหันไปมองอันหลิงหยุน ที่ตอนนี้ได้ตื่นขึ้นมาแล้ว เพื่อจะหลีกเลี่ยงความรู้สึกอึดอัดใจ จึงได้หลับตาลงไปตรง ๆ ทั้งอย่างนั้น อันหลิงหยุนได้ยินว่าอาเสี้ยวตื่นแล้ว ก็ลุกขึ้นมาดูตรวจสอบให้แน่ใจว่าเขาไม่เป็นไรแล้วจริงๆ จากนั้นจึงค่อยออกไป

อาเสี้ยวกับกับผงะไปครู่หนึ่ง ลืมตาขึ้นมาคิดอยากจะพูดอะไรออกไปบ้าง อันหลิงหยุนกลับออกไปเสียแล้ว

เฟยยิงคิดจะตามออกไปด้วย ตอนนี้อันหลิงหยุนไม่ปลอดภัยอย่างยิ่ง ทุกคนที่นี่ล้วนอยากให้นางตายทั้งนั้น

"เจ้าอยู่ดูแลอาเสี้ยวที่นี่!" กงชิงเซวียนเหอหมุนตัวออกไปเดินตามอันหลิงหยุนกลับไปที่กระโจมที่พักของพวกเขา วันนี้อารมณ์ของอันหลิงหยุนไม่ดีเท่าไหร่นัก นางคิดอยู่ว่ากงชิงวี่มาช้าเกินไปแล้วจริง ๆ นี่มันผ่านมาตั้งหลายวันแล้วก็ยังไม่ยอมมาอีก ถ้ายังไม่มาอีกล่ะก็นางคงจะต้องรากงอกออกมาแน่แล้ว

กลับไปถึงกระโจมพักแล้ว อันหลิงหยุนล้างไม้ล้างมือ จากนั้นจึงเอนหลังนอนบนเตียงพลางทอดถอนใจ

กงชิงเซวียนเหอนั่งลงที่ฝั่งตรงข้าม หันมองไปที่นาง: "เจ้าคิดถึงบ้านแล้วอย่างนั้นหรือ?"

"ที่นี่มีแต่ป่าแต่เขา ไม่เห็นจะมีอะไรน่าสนใจสักอย่าง เจ้าไม่ต้องสนใจข้าหรอก สนใจแต่เรื่องของตัวเองไปเถอะ ตอนนี้คนของเจ้าต่างก็คิดว่าข้ามันเป็นส่วนเกิน เจ้ามาคอยปกป้องข้าแบบนี้ พวกเขาย่อมต้องมีความคิดเป็นอื่น หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป เจ้าเองนั่นล่ะที่จะกลายเป็นอาเสี้ยวคนที่สอง”

"เจ้าดูแลตัวเองดี ๆ ก็พอ ที่นี่เป็นที่ของข้า ไม่มีใครทำอะไรข้าได้ ถึงอย่างไรข้าก็เป็นเจ้านาย"