ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 267

บทที่267 ทรมานคนอย่างไร้ความปรานี

ระหว่างทาง คนที่อยู่กับนางก็คือเสินหยุนเจ๋

ครั้งนี้ทั้งสองคนไม่มีใครพูด อันหลิงหยุนคิด บางทีอาจมีความคิดที่เหมือนกันในใจของทั้งคู่

มาที่ประตูตำหนักซึ่งมีการสอบปากคำแม่นมซี อันหลิงหยุนมองเข้าไปข้างใน นางไม่ได้เข้าไป

กงชิงวี่นั่งอยู่ข้างใน ลานนี้คือวังเย็น เป็นสำนักงานสอบสวนที่ตั้งขึ้นโดยกงชิงวี่ บนพื้นมีผู้คนที่ถูกทุบตีและฟกช้ำคุกเข่าอยู่ ยังคงมีเลือดจำนวนมากอยู่ที่พื้น ภาพตรงหน้าเป็นภาพนองเลือด

ขณะนี้สู้จิ่นสติฟั่นเฟือนเล็กน้อย เด็กคนนั้นก็ถูกทำให้ตกใจจนแทบบ้า ยืนตัวสั่นอยู่ตรงนั้น อาจเป็นเพราะตอนที่ลงมือตีคนทำให้เด็กตกใจ

บางทีอันหลิงหยุนก็รู้สึกว่ากงชิงวี่ไม่ใช่คนแต่เป็นปีศาจ แต่เมื่อยามปกป้องครอบครัว แล้วผู้ใดกันจะไม่ใช่ปีศาจ?

สำหรับกงชิงวี่ บุตรของพระองค์ทั้งสองเป็นหลายหลานของเขา อยู่ๆ ก็เสียไป เขาไม่สามารถยอมรับได้

เขาไม่ได้บ้าคลั่งเพียงแค่โกรธ สงบสติอารมณ์ให้เย็นที่สุดแล้ว

แม่นมซีถูกนำตัวไปด้านหน้าและคุกเข่าลง ใบหน้าที่เคร่งขรึมของกงชิงวี่มีแต่ความเย็นชา เขาถาม: “แม่นมซี เจ้าได้พบกับสู้จิ่นก่อนที่พระองค์ทั้งสองจะเกิดเรื่องใช่หรือไม่ ได้สั่งการอะไรสู้จิ่นหรือไม่?”

แม่นมซีเหลือบมองสู้จิ่น กล่าว: “ได้พบจริงเพคะ”

สู้จิ่นนั่งอยู่ที่พื้น นางไม่ได้สารภาพ มีคนบอกว่าเห็นนางได้ไปที่วังเฟิ่งหยี

นางคลานไปร้องไห้ จับแขนแม่นมซีไว้ เขย่า: “แม่นมซี ข้าน้อยไม่ได้พูดอะไร ข้าน้อยไม่ได้พูดอะไรเลย?”

แม่นมซีท่าทางไร้ความปรานี ปัดมือสู้จิ่นออก ถอนหายใจ: “ไม่ว่าจะพูดหรือไม่ สิ่งที่ข้าพูดเป็นความจริง”

สู้จิ่นคลานไปนั่งอยู่ด้านหนึ่งอย่างโง่เขลา มองเด็กที่ตกใจกลัว

นางตายไม่เป็นไร ครอบครัวของนางจะอยู่อย่างไร?

แม่นมซียอมรับผิดทุกสิ่งอย่างตัวคนเดียว คบเพลิงส่องสว่างบนใบหน้าของกงชิงวี่ทำให้หล่อเหลาเป็นพิเศษ แต่ก็ดูดุร้ายมากยิ่งขึ้นเช่นกัน

“แม่นมซีทำไมต้องทำเช่นนี้?” น้ำเสียงของกงชิงวี่เย็นชา ไม่มีความเมตตาแม่แต่นิดเดียว

แม่นมซีกล่าว: “ตั้งแต่วันที่เซียวผินเข้าวัง หม่อมฉันก็ได้สังเกตนาง นางอ่อนเยาว์งดงาม อ่อนเยาว์กว่าฮองเฮา”

ก่อนหน้านี้ไม่เคยใส่ใจ แต่แล้วฮ่องเต้ก็โปรดปรานนาง นางก็ตั้งครรภ์มีลูก แม่ฮองเฮาก็ตั้งครรภ์เช่นกัน แต่ฮ่องเต้มักจะละเลยต่อฮองเฮาเพราะนาง หม่อมฉันปรนนิบัติรับใช้ฮองเฮามานานหลายปี เห็นแล้วรู้สึกเจ็บใจเพคะ

แน่นอนว่าต้องเกิดความไม่พอใจ จึงอยากหาโอกาสทำร้ายนาง

คิดไม่ถึง อ๋องตวนและพระชายาตวนเข้าวัง บังเอิญมีโอกาสนี้ จึงไปหาสู้จิ่นแล้วข่มขู่เพคะ”

สู้จิ่นค่อยๆ มองไป น้ำตาเอ่อคลอ นางไม่รู้จะพูดอะไร

อันหลิงหยุนก้มมองต่ำ ข่มขู่?

ในที่นี้หมายความว่าอย่างไร?

กงชิงวี่ถาม: “อย่างนั้นเจ้าข่มขู่สู้จิ่นว่าอย่างไร?”

“สู้จิ่นก่อนเข้าวังเป็นสาวรับใช้ของตระกูลจุน และตอนเซียวผินอายุสิบขวบเคยถูกคนจับไป เป็นน้องชายของฮองเฮาแม่ทัพน้อยช่วยพวกนางเจ้านายและคนรับใช้เอาไว้”

หม่อมฉันรู้ไม่มาก แต่มีครั้งหนึ่งหม่อมฉันเห็นแม่ทัพน้อยในวัง ยังเห็นสู้จิ่นมองแม่ทัพน้อยในอย่างโง่งม จึงรู้อะไรบางอย่างมาเล็กน้อย

คิดได้ต้องทำบางอย่างเพื่อฮองเฮา เลยรวบสู้จิ่นก่อน

หม่อมฉันบอกกับสู้จิ่น เพียงแค่นางเชื่อฟัง หม่อมฉันจะหาทางแนะนำนางให้กับแม่ทัพน้อย เป็นเพียงเมียทาสก็ยังดี แต่นางก็เต็มใจ ยิ่งไปกว่านั้นสามารถเป็นภรรยารอง

หากนางไม่รับปาก ข้าจะจับครอบครัวนาง และพูดบางอย่าง นางก็จะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย