ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 266

บทที่ 266 เกิดเรื่องกับแม่นมซี

กงชิงวี่ไปพบแม่นมซี แม่นมซีคุกเข่าคำนับลุกขึ้น: “ตอนที่พระชายาตวนมาข้าน้อยก็อยู่ปรนนิบัติอยู่ข้างๆ เพคะ แต่ขนมหวานกุหลาบหม่อมฉันไม่ได้ทดลองกินก่อน เพราะว่าวันนั้นพระชายาตวนกินขนมหวานกุหลาบชิ้นหนึ่งก่อน ฮองเฮาบอกคนกันเอง ไม่จำเป็นต้องสงสัย ข้าน้อยจึงไม่ได้กินเพคะ”

แม่นมซีพูดจบกงชงวี่ก็ลุกขึ้นจากไป เมื่อออกไปก็เป็นเวลาทั้งวัน

อ๋องตวนเดินไปมาที่วังฮั๋วหยาง ไม่ใช่ว่าเขาไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้ บอกว่าจะจับกุมคนก็จับทันที อ๋องเสียนไม่ได้มีมิตรภาพที่ดีต่อพระชายาตวน เขาเป็นกังวลว่าอ๋องตวนจะปั้นเรื่องขึ้นเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว

ฮั๋วไท่เฟยกลับดื่มชาอย่างสงบ

“เสด็จแม่ ท่านไม่เชื่อจริงๆ หรือพ่ะย่ะค่ะ?” อ๋องตวนเป็นกังวลจุนฉูฉู อดไม่ได้ถามขึ้น

ฮั๋วไท่เฟยจึงกล่าว: “เจ้าช่างใจร้อนเกินไป ถ้าเป็นนางก็คือนาง ถ้าไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ ไม่มีอะไรต้องกังวล”

“เสด็จแม่ นี่ก็โจ่งแจ้งเกินไป หากฉูฉูจะทำร้ายคนจริงๆ ก็ไม่จำเป็นต้องทำเรื่องนี้ด้วยตนเอง” อ๋องตวนหงุดหงิดเล็กน้อย การกระทำของผู้ใด นึกไม่ถึงว่าจะใช้จวนอ๋องตวนเป็นที่ทำกระสายยา

ฮั๋วไท่เฟยมองกงชิงหยินที่ลนลาน: “หยินเอ๋อ ในเมื่อเจ้ารู้ว่ามีคนส่ายร้าย เจ้ายังกลัวอะไร?”

“เสด็จแม่ ไม่สามารถอธิบายได้ชัดเจนพ่ะย่ะค่ะ”

“อย่างนั้นก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้ว ใครให้ตอนนี้เจ้าไม่มีตำแหน่งทางการแม้แต่นิด อ๋องเสียนกุมอำนาจทางการทหาร เขาเย่อหยิ่งเพียงนั้น ข้าคิดว่า……เขาต้องการทำอะไร ผู้ใดจะสามารถขัดขวางได้?”

อ๋องตวนไม่อยากพูดเรื่องนี้ จึงเงียบไป

ฮั๋วไท่เฟยก็เหนื่อยแล้ว มองบุตรชายอย่างไม่สบอารมณ์นัก พูดถึงเรื่องนี้ก็เอาแต่หลีกเลี่ยง ทำไมนางถึงให้กำเนิดลูกชายบุตรที่ไม่รู้จักโตเช่นนี้ ไม่พูดถึงเลยดีกว่า

ฮั๋วไท่เฟยลุกขึ้นกลับไปที่ตำห้องบรรทม

กงชิงวี่กลับออกจากวังในตอนกลางคืน ผู้คนในวังตื่นตระหนก คนของวังสวยหัวสู้จิ่นถูกจับ ในไม่ช้าคนอื่นๆ ในวังสวยหัวก็ถูกจับเช่นกัน

วังสวยหัวของจุนเซียวเซียวเหลือเพียงจุนเซียวเซียวให้อยู่ตามลำพังก็ไม่ใช่ทางออก กงชิงวี่จึงส่งคนอื่นไปดูแล

แต่ในไม่ช้ากงชิงวี่ก็อยู่ภายใต้การทรมานอย่างไร้ความปรานี ผู้คนในวังสวยหัวก็เปิดโปงว่า ได้เห็นสู้จิ่นแอบทำอะไรบางอย่างในอาหารของเซียวผิน

สู้จิ่นถูกลากออกไปข้างนอก กงชิงวี่สวมชุดคลุมสีดำ มีคนยืนอยู่ข้างหลัง คบเพลิงโดยรอบสว่างไสว

อันหลิงหยุนเห็นสู้จิ่นคุกเข่าอยู่บนพื้นจากระยะไกล นางลมหายใจเฮือกสุดท้าย

“ข้าจะถามเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย เรื่องนี้ผู้ใดสั่งการเจ้า?” สีหน้ากงชิงวี่เย็นชา

สู้จิ่นถูกทุบตีอย่างสาหัส นางสั่นอยู่บนพื้น ให้ตายก็ไม่ยอมบอกว่าผู้ใดอยู่เบื้องหลัง

“ข้าน้อยไม่มี ข้าน้อยไม่มีอะไรจะพูดเพคะ” สู้จิ่นไม่ยอมบอก กงชิงวี่ก็ไม่มีทางเลือก ให้คนนำเด็กอายุสิบขวบผลักไปตรงหน้าสู้จิ่น

“พี่” เมื่อเด็กเห็นสู้จิ่นก็ตะโกนร้องไห้ สู้จิ่นจึงดึงสติกลับมาในทันทีทันใด เมื่อเห็นเด็กสู้จิ่นจึงดิ้นรนลุกขึ้น ร้องห่มร้องไห้บอกว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือนางคนเดียว ไม่เกี่ยวข้องกับเด็ก

กงชิงวี่จะปล่อยไปง่ายๆ ได้อย่างไร เดินขึ้นหน้าดึงเด็กไปอีกฝั่ง: “เจ้าไม่พูดก็ได้ ข้าสามารถให้เด็กคนนี้มีชีวิตต่อไปได้ แต่เขาสามารถมีชีวิตอยู่ภายในวังได้เท่านั้น”

ดวงตาของสู้จิ่นเบิกกว้าง นางเข้าใจว่ากงชิงวี่หมายถึงอะไร

อยู่ในวังนี้ นอกจากฮ่องเต้ ผู้ชายทุกคนต้องเป็นขันที

สู้จิ่นร้องไห้: “ข้าน้อยพูด ข้าน้อยจะพูด”

อันหลิงหยุนผงะขึ้นมาทันที นางจะพูดจริงหรือ?

สู้จิ่นคลานไปข้างหน้าลุกขึ้น: “จุนเซียวเซียวให้หม่อมฉันทำเช่นนั้น นางบอกกับหม่อมฉัน มีเพียงฮ่องเต้ไม่มีบุตรเท่านั้น นางถึงจะมีโอกาสได้เป็นฮองเฮา นางยังอายุน้อยยังสามารถมีลูกได้ ดังนั้นจึงนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเพคะ”

อันหลิงหยุนเดินไป ดูเหมือนว่าสู้จิ่นจะตั้งใจไว้แล้ว

สงสารเด็กคนนั้นขึ้นมา แต่แปลก คนผู้นั้นสั่งการ สู้จิ่นได้อย่างไร