ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 10

บทที่ 10 ผู้บาดเจ็บ

“ข้าไม่หย่า” กงชิงวี่มองอันหลิงหยุนด้วยความเยื่อเย็น อันหลิงหยุนชัดเจนแล้ว คนพวกนี้ไม่ต้องการให้นางได้ดี

ช่างเถอะ ไม่หย่าก็ไม่หย่า

“พระชายาเสียน เจ้าก็อดทนอดกลั้นไปก่อน แต่ข้าจะช่วยเจ้าตัดสิน หากอ๋องเสียนกรั้นแกล้งเจ้า เจ้าก็มาหาข้า ข้าจะจัดการเขาเอง”

ฮ่องเต้ชิงหยู่กล่าวแล้วเอาหยกที่ติดอยู่ที่เอวขึ้นมา ยื่นให้อันหลิงหยุน “นี้เป็นของที่ข้าติดตัวมาตลอด เป็นหลักฐานตัวแทนของข้า เอาไปเถอะ หากอ๋องเสียนรังแกเจ้า เจ้าก็มาหาข้า”

อันหลิงหยุนรีบรับหยกไป คำนับ “หม่อมฉันขอบพระทัยฮ่องเต้”

“พอเถอะ วันนี้ก็เหนื่อยกันแล้ว ทุกคนก็มากินข้าวกันก่อน นานมากแล้วที่ไม่ได้มา”

“พะยะค่ะ”

ฮ่องเต้ชิงหยู่พูดจบก็พาฮองเฮาไป เหลือไว้ทั้งสี่คนจ้องหน้ากัน

ณ ขณะนั้น จุนฉูฉูมองหน้าอันหลิงหยุน ในใจมีแต่ความอิจฉา ฮ่องเต้มอบของติดตัวให้ มีเกียรติขนาดไหนกัน

ใบหน้าที่อ่อนโยนและเข้าใจ “พระชายาเสียนต้องเก็บรักษาไว้ให้ดีๆ นี้เป็นสมบัติของราชวงศ์ ไม่ควรให้มีเรื่องผิดพลาด”

อันหลิงหยุนไม่พูดอะไร คิดแค่ว่าจะรักษาอาการของฮ่องเต้ชิงหยู่ได้อย่างไร

“อย่าสนใจนาง เดียวความซวยจะมาติดตัว......”อ๋องตวนรู้สึกไม่เป็นสุข สีหน้าก็ดูแย่ ตลอดเวลาเขาก็ไม่เคยชอบอันหลิงหยุน รู้สึกเหมือนว่านางไร้ค่าไร้น้ำยา

“สามี อย่าพูดแบบนี้” จุนฉูฉูกระซิบตำหนิด้วยความอ่อนหวาน

อันหลิงหยุนดูพวกเขาช่างเข้ากันได้ดี ไม่ยอมหยุดหยอกล้อกัน จะยื้อนางไว้ทำไม

ไร้สาระ

ตอนแรกยังไม่รู้สึก ตอนนี้สัมผัสได้ถึงความปวดที่หัวเข่า พึ่งนึกได้ว่าตัวเองมีอาการบาดเจ็บ จึงไปหาที่เงียบสงบ เตรียมตรวจดูอาการ

“หัวเข่าของเจ้าเป็นแผล”

ใครจะไปรู้ว่าจุนฉูฉูเดินตามมาโดยนึกไม่ถึง

จุนฉูฉูช่างสวยสง่า ยืนอยู่ต้องหน้าอันหลิงหยุนดูเปล่งประกายจนต้องขมนางไว้

“ยังดีนะ ไม่ทำให้พระชายาตวนต้องเสียแรง” หญิงสาวผู้นี้ ในความทรงจำของร่างเดิมนี้ คงไม่จิตใจดีเท่าภายนอกที่แสดงออกมา

ไม่มียาแก้ช้ำในไว้ติดตัว ดูท่าคงต้องเตรียมพร้อมเอาไว้ “พระชายาเสียนดูเหมือนไม่มีความสุข”

จุนฉูฉูอยู่นิ่งๆ อันหลิงหยุนเงยหน้ามองจุนฉูฉู ไม่ได้เปิดปาก

อันหลิงหยุงเอาขากางเกงลง จัดแต่งกระโปรง

จุนฉูฉูกำลังจะจากไป บังเอิญเห็นกงชิงวี่เดินเข้ามา อยู่ดีๆก็ลื่นล้มลงไป

มุมมองก็ดูชัดเจน มองไกลๆเหมือนโดนนางขัดขา

แกล้งล้ม ช่างคิดได้

อันหลิงหยุนงงไปสักครู่ ยังไม่หายงง ใบหน้าก็มีความเจ็บปวดขึ้นมา

กงชิงวี่ตบหน้าทีหนึ่ง นางล้มลงจากที่นั่ง

เมื่อนางตั้งสติได้ก็เห็นกงชิงวี่เอามือสะพายไว้ด้านหลัง มองดูนางด้วยใบหน้าโหดเหี้ยม

นางไม่ได้ทำอะไร ตบนางทำไม

ไอ้ผู้ชายไร้ยางอาย ดวงตาเจ้าติดอยู่ด้านหลังศีรษะหรือไง!

อันหลิงหยุนไม่คิดว่ากงชิงวี่จะทำแบบนี้ ไม่ดูให้ชัดเจนก็ตบนาง โมโหจนทำหน้าดุจ้องหน้ากงชิงวี่

“อยู่ด้านนอกข้าเคยปล่อยเจ้าไปแล้ว ไม่คิดว่าพอเข้าวัง เจ้าจะอวดดีขนาดนี้” กงชิงวี่มองด้วยความเย็นชา ตกใจ

อันหลิงหยุนลุกขึ้นจากพื้น หันไปมองดูจุนฉูฉูที่กำลังลุกจากพื้น

จุนฉูฉูรู้สึกละอายใจ รีบอธิบาย “อ๋องเสียน อย่าโทษพระชายาเสียนเลย เป็นฉูฉูเองที่ผิด ไม่ระวังลื่นล้มเอง”

“นางไม่คู่ควร และไม่ใช่พระชายาของข้า”

อันหลิงหยุนดูสายตาที่ทั้งสองมองกัน ยังมีอะไรที่ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ ยิ้มแล้วพูด “อ๋องเสียนต่อหน้าบุคคลภายนอก ก็ทุบตีเมียตัวเองที่แต่งงานมาอย่างถูกต้องตามประเพณี ตำแหน่งพระชายาเสียน ข้าไม่ต้องการ ใครอยากได้ ข้าจะยินยอมถอยออกจากตำแหน่ง พระชายาตวน เจ้าต้องการรึเปล่า?”

จุนฉูฉูทำหน้าไม่ถูก ไม่รู้จะตอบอย่างไร

“เจ้าพูดบ้าอะไร” กงชิงวี่จ้องตาดุไปที่อันหลิงหยุน หันหลังเดินจากไป

อันหลิงหยุนลูบๆหน้า เหล่ๆตา กงชิงวี่ ความแค้นในวันนี้ สักวันต้องเอาคืน

มองดูด้านหลังของกงชิงวี่ที่กำลังจากไป นางไม่เข้าใจ ด้วยความสามารถของเขา สามารถแต่งงานกับจุนฉูฉู แล้วทำไมไม่แต่ง?