ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 105

บทที่ 105 เจ้าช่วยสงวนเนื้อสงวนตัวด้วย

อันหลิงหยุนก็หมดหนทาง วันนี้จัดการกับคนเหล่านี้ นางไม่เห็นก็แล้วไป พอเห็นแล้ว ในอนาคตจะอยู่ในจวนอ๋องต่อไปได้อย่างไร

การกระทำที่ไร้ยางอายของร่างเดิมก่อนหน้านี้ ตอนหลังมีกงชิงวี่ที่หน้าด้านฆ่าอย่างไร้ความปรานี เส้นทางหลบหนีของนางถูกทำลายอย่างสมบูรณ์ นางควรทำอย่างไร?

“ท่านอ๋อง ถ้าข้าก็ถูกใส่ร้ายจนถึงความตาย ท่านอ๋องไม่แก้แค้นหรือเพคะ?” อันหลิงหยุนยิ่งพูดยิ่งทำให้โมโห กงชิงวี่ที่โมโหลูบคิ้ว

วันนี้เขาจัดการลงโทษอาซิว แต่ไม่ได้ต้องการอยากให้นางรู้แน่นอน ให้คนดูว่าหลับแล้ว จึงจัดการเรื่องนี้

เรื่องในจวนให้เขาไปดำเนินการในที่สาธารณะหรือไง?

นางคือพระชายา ส่งกลับจวนแม่ทัพหรือ?

ไม่ได้ทั้งนั้น ได้แต่รอให้นางหลับ.

แต่พ่อบ้านที่ไร้ประโยชน์นี่ กลับไปหานาง

เคาะศีรษะ กงชิงวี่พูดกล่าว: “ข้าจะต้องเครียดตายเพราะเจ้าในไม่ช้า”

“ท่านอ๋อง แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว ให้โอกาสอาซิวกลับตัวกลับใจเป็นคนใหม่อีกครั้ง หากเขายังคงกระทำ ค่อยกำจัดก็ยังไม่สายเกินไป ถือว่าท่านอ๋องให้รางวัลข้าแล้ว”

อันหลิงหยุนพูดอยู่กำลังจะคุกเข่า กงชิงวี่ดึงนางไว้: “อย่ามาไม้นี้กับข้า เจ้าจะคุกเข่าให้ข้าจริงๆ หรือ?”

“……ท่านอ๋อง งั้นข้าคุกเข่าลง ท่านจะไม่เอาเรื่องใช่หรือไม่เพคะ?”

อันหลิงหยุนจ้องไปที่ดวงตาของกงชิงวี่ พวกเขาอยู่ร่วมกันในหลายๆ วัน อันหลิงหยุนสัมผัสได้ถึงอารมณ์ของชายคนนี้ เกลียดร่างเดิมมาก่อนจริงๆ แต่ตอนนี้เข้าใจแล้ว สำหรับนางถือว่าไม่เลว เสวยดีอยู่เดียว น้ำเสียงก็อ่อนโยน เกิดอะไรขึ้น ก็ทำตามหัวใจของนาง

เรื่องวันนี้เป็นปัญหาใหญ่ แต่ถ้านางสร้างปัญหาขึ้นมาจริงๆ ไม่แน่ก็อาจจะโกหกต่อไป

สบตากัน รออยู่เป็นเวลานาน กงชิงวี่ลุกขึ้นและเตะเก้าอี้ เดินไปอย่างไม่ลังเล

อันหลิงหยุนหันหลังมองไปตามหลังร่างของกงชิงวี่ที่เดินไปโดยไม่ลังเล ที่เดินอย่างรีบเร่งนั้น เพราะกลัวคนจะมองว่าเขาหมดหนทางงั้นหรือ?

เห็นได้ชัดว่าไม่ดุร้ายขนาดนั้น ยังต้องแกล้งทำเป็นหมาป่าสีเทาตัวใหญ่ เพื่ออะไร?

ไม่สนว่ากงชิงวี่จะเดินไปเร็วแค่ไหนอันหลิงหยุนก็รีบไปดูอาซิวทันที ร่างอาซิวเต็มไปด้วยมีด หากไม่สนใจคงต้องตายไม่ต้องสงสัย

อันหลิงหยุนก้มพยุงอาซิว แต่อาซิวเกลียดนาง ถูกอาซิวผลักออกทันที: “ออกไป คนสารเลว!”

อันหลิงหยุนไม่ได้ตั้งตัว ล้มลงไป

อาหยู่รีบเร่งต้องการลุกขึ้น แขนข้างเดียวออกแรงได้ไม่มาก ได้แต่เป็นกังวล: “พระชายา”

หงเถาและลุ่ยหลิ่วรีบพยุงอันหลิงหยุนขึ้น อันหลิงหยุนปัดมือ และไม่ใส่ใจ: “ทุกคนลุกขึ้นเถิด คนที่ไม่เป็นไรกลับไปก่อน”

ไม่มีใครกล้าขัดขืน ลุกขึ้นและแยกย้ายกันไป

ถางเหอและพ่อบ้านเดินเข้ามาดูอันหลิงหยุน สีหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เรื่องคือสิ่งที่พวกเขาทำไม่ถูก ลากพระชายามาติดร่างแหด้วย

“พระชายา อาซิวเขา……” พ่อบ้านพูดไม่ออกจริงๆ อันหลิงหยุนก็ไม่อยากฟัง เรื่องก็มาถึงขนาดนี้แล้วพูดออกมาก็ไม่มีประโยชน์

“ไม่ต้องพูดข้ารู้ พวกเจ้าทำเพื่อเขา”

อันหลิงหยุนมองไปยังอาซิว อาซิวเลือดท่วมตัว ดวงตาจ้องมองไปที่อันหลิงหยุนอย่างดุเดือด

ราวกับว่า ขอแค่ได้ฆ่าอันหลิงหยุน อะไรเขาก็ยอมทั้งนั้น

“ข้ารู้ว่าเจ้าเกลียดข้า ต้องการแก้แค้นข้า ข้าก็ให้โอกาสเจ้ามาแก้แค้นข้านี่คือยาห้ามเลือดและเพื่อการฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว เจ้าจะฆ่าข้าทำตอนไหนก็ได้ แต่ข้าหวังว่าจะมาอย่างโจ่งแจ้ง ไม่ใช่หลบๆ ซ่อนๆ มาแบบลับๆ ล่อเช่นนี้

ทำร้ายคนที่เจ้ารักข้าเสียใจมาก แต่ข้าจะไม่ปัดความรับผิดชอบ ข้าจะรอเจ้าทุกเมื่อที่เจ้ามา หากข้ากลัวเจ้า ข้าก็ไม่ใช้นามสกุลอัน

แต่หากเจ้าไม่มีแม้แต่ความกล้าหาญที่จะแก้แค้นข้าอย่างโจ่งแจ้ง นับว่าเป็นชายประสาอะไร?”

พูดจบอันหลิงหยุนก็เดินจากไป

อาหยู่ยื่นมือไปพยุงอาซิว ถูกอาซิวผลักออกทันที

“นางเป็นน้องสาวเจ้า ทำไมไม่แก้แค้นเพื่อนาง?” อาซิวตะโกนอย่างโมโห อันหลิงหยุนหันกลับไปดู อาหยู่มองอาซิวอย่างเจ็บปวด

หงเถาและลุ่ยหลิ่วกลัวเกิดเรื่อง รีบผลักอันหลิงหยุนออกไปจากหลังลาน

หลังจากจากไปอันหลิงหยุนก็ยังไม่สบายใจ มองดูอยู่หน้าประตู

อาซิวไม่ได้รับยาเหล่านั้น ลุกขึ้นและต้องการจากไป แต่ด้วยอาการบาดเจ็บสาหัส หลังจากลุกขึ้นเขาก็ยืนเอนตัวอยู่สองครั้งและล้มสลบไป

อันหลิงหยุนไม่สามารถกลับไปที่ลานโอวหลานได้ วิ่งเข้าไปในหลังลานอีกครั้ง

อาหยู่พูดขึ้นทันทีเมื่อเห็นอันหลิงหยุน: “พระชายา ท่านช่วยอาซิวด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

อันหลิงหยุนนั่งลงและทดสอบทันที อาซิวยังมีลมหายใจ

“ถางเหอ พ่อบ้าน ช่วยข้านำตัวเขาไปส่งในห้อง”

ถางเหอะแล้วพ่อบ้านก้าวไปข้างหน้าทั้งดึงทั้งยกอาซิวไปจนถึงในห้อง อันหลิงหยุนม้วนแขนเสื้อขึ้นทันที จัดการบาดแผลของซิวด้วยตนเอง

“หงเถา เจ้ารีบไปที่ห้อง นำหีบยาของข้ามา ต้องเร็วหน่อย ข้าต้องเย็บแผลให้เขา”

“ลุ่ยหลิ่ว น้ำ น้ำร้อน”

“เพคะ”