ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 113

บทที่ 113 เรื่องของพระชายารอง

เมื่อออกมากวัง สีหน้าของอันหลิงหยุนก็เต็มไปด้วยความโศกเศร้า เห็นทีว่าเรื่องลูกคงจะเป็นเรื่องเร่งด่วนเสียแล้ว

แต่เรื่องของท้องเป็นเรื่องที่พูดยาก ไม่ใช่ว่าอยากจะให้มันป่องมันก็ป่องขึ้นมาได้

ไม่เพียงแค่นั้น หากมีขึ้นมาจริงๆ ก็เกรงว่าจะอธิบายได้ยาก

ฮ่องเต้ทรงมีทายาทแล้ว จวนอ๋องเสียนของพวกเขาก็ต้องรีบมีเช่นกัน คนนอกอาจจะไม่สนใจ แต่ฮ่องเต้ชิงหยู่จะทรงคิดเช่นไร?

ฮองเฮาจะทรงคิดเช่นไร?

แต่การที่เสินหยุนชูตั้งครรภ์ในเวลานี้ ทำให้อันหลิงหยุนรู้สึกตกใจจริงๆ

เห็นชัดๆว่ากินยาคุมกำเนิดเหล่านั้นไปหมดแล้ว ตัวนางเองสามารถฟื้นฟูได้ แต่เสินหยุนชูนั้นเป็นไปไม่ได้เลย นอกเสียจากว่าเสินหยุนชูจะกินยาถอนพิษไว้ล่วงหน้า

ถ้าเช่นนั้นเรื่องนี้เห็นจะมีคนโชคร้ายแค่คนเดียวคือจุนฉูฉู

อีกทั้งหากตอนนี้นางตั้งครรภ์ขึ้นมาจริงๆ เสินหยุนชูจะมองว่ากระไร?

นางพบแล้วว่า ยาใช้ไม่ได้ผล

ถ้าหากไม่ได้ผล เช่นนั้นทำไมจุนฉูฉูจึงเป็นไข้ทับระดู

ยานั้น หากจะว่ากันตรงๆก็คือทำให้ผู้หญิงเป็นไข้ทับระดู จุนฉูฉูถูกฮองเฮาทำร้าย จึงเป็นไข้ทับระดู

หากนางตั้งครรภ์ขึ้นมา ฮองเฮาจะต้องสังเกตเห็นอะไรอย่างแน่นอน

ดังนั้น หากเด็กคนนี้ไม่มา ก็ถือว่าเป็นเรื่องดี

แต่หวางฮองไทเฮารีบร้อนอยากมีหลาน นางเองก็ไม่กล้าปฏิเสธ

ภายในรถม้าเงียบสงบเป็นอย่างมาก อันหลิงหยุนขึ้นรถม้า มีความรู้สึกเพียงแค่อย่างเดียวก็คือ มึน!

หมาจิ้งจอกหางสั้นปีนขึ้นมาบนตัวของนาง แล้วขดรวมอยู่ด้วยกัน เงยหน้าขึ้นมาร้องเรียกอยู่หลายครั้งแต่นางไม่ทันสังเกตเห็น

กงชิงวี่นั่งอยู่ข้างๆนาง ใช้เท้าที่ใส่ถุงเท้าสีขาวของเขา เตะขาของอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนหันมองไป แล้วจึงกดเท้าของกงชิงวี่ไว้ใต้ขาของตนเอง แล้วพูดอย่างไม่สบอารมณ์นัก: “รู้ทั้งรู้ว่าไม่มี ท่านยังจะกล้าพูดส่งเดชอีก ถ้าหากเกิดออกมาไม่ได้ขึ้นมา จะคอยดูว่าท่านจะอธิบายว่ากระไร?”

“อธิบายเป็นเรื่องของวันข้างหน้า แต่การหลีกเลี่ยงเรื่องของพระชายารองจวนอ๋องตวนนั้นสำคัญกว่า” กงชิงวี่ลุกขึ้นแล้วขยับเข้าไปใกล้ๆอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนรู้สึกเหมือนจะไม่ใช่เรื่องดี จึงคิดที่จะถอยหนี ด้านหลังเป็นที่นั่งของรถม้า ไม่มีที่ให้ถอย จึงทำได้เพียงแค่นอนลงไปตรงนั้น

หมาจิ้งจอกหางสั้นลุกขึ้นมามองทั้งสองคนด้วยความโกรธ แล้วจึงออกไปนั่งกับคนขับรถม้าด้านนอก

เมื่อคนขับรถม้าเห็นหมาจิ้งจอกหางสั้น ก็รีบหันไปพยักหน้ากับนาง

นี่เป็นสัตว์เลี้ยงตัวโปรดของพระชายา จะล่วงเกินไม่ได้

หมาจิ้งจอกหางสั้นไม่ได้สนใจ ดวงตาที่ที่เป็นประกายราวกับไข่มุกราตรีในยามค่ำคืนที่สามารถสะกดผู้คนได้คู่นั้น กำลังจ้องมองผู้คนที่เดินอยู่ตามถนนใหญ่และตามตรอกซอกซอยต่างๆ

มีเด็กคนหนึ่งมองเห็นหมาจิ้งจอกหางสั้น ก็ชี้แล้วตะโกนว่า: “ท่านแม่ ข้าจะเอา”

หมาจิ้งจอกหางสั้นกระดิกหูหนึ่งที แล้วจึงหันหลังเดินกลับเข้ารถม้าไป

แม่ของเด็กคนนั้นเงยหน้าขึ้นมองหา เมื่อเห็นคนขับรถม้าก็ยกมือขึ้นตีเด็กหนึ่งที: “พูดจาเหลวไหล

พูดจบก็หันไปโค้งคำนับคนขับรถม้า เกรงว่าจะเป็นการล่วงเกินคนขับรถม้าของจวนอ๋องเสียน

คนขับรถม้าไม่ได้สนใจ แต่กลับแปลกใจที่หมาจิ้งจอกหางสั้นเหมือนจะอ่านความรู้สึกของคนออก

ภายในรถม้า อันหลิงหยุนถูกถอดเสื้อผ้าท่อนบนออกหมด กำลังหายใจหอบ แล้วมองดูผู้ชายที่อยู่บนร่างของตนด้วยความโกรธ

คนคนนี้ชอบทำเรื่องแบบนี้ข้างนอก ไม่รู้จักอายเลยแม้แต่น้อย

มิหนำซ้ำด้านนอกยังมีคนขับรถม้าอีกหนึ่งคน เขาช่างไม่รู้จักละอายใจเลยจริงๆ!

หมาจิ้งจอกหางสั้นเดินเข้ามา กงชิงวี่ดึงตัวมันเอาไว้ แล้วลุกขึ้นพร้อมกับอุ้มอันหลิงหยุนขึ้นมา แล้วเอาผ้ามาห่มตัวอันหลิงหยุนไว้ ต่อให้เป็นสัตว์เดรัจฉาน ก็จะมาดูสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้

หมาจิ้งจอกหางสั้นเองก็ขี้เกียจมองจึงนอนลง

อันหลิงหยุนหนุนอยู่บนไหล่ของกงชิงวี่ละหายใจหอบ

กวชิงวี่เองก็บรรเลงเพลงรักมาถึงจุดสุดยอดแล้ว ไฟร้อนในใจไม่ดับลงแต่กลับทวีความรุนแรงขึ้น แต่เขาก็พยายามข่มเอาไว้

กงชิงวี่กอดคนที่อยู่ในอ้อมแขนไว้ แล้วกระซิบเบาๆว่า: “เมื่อกี้จะเสียงดังขนาดนั้นทำไม?”

อันหลิงหยุนจะไปจำเรื่องที่เสียงดังหรือไม่เสียงดังได้อย่าไร เห็นอยู่ชัดๆว่าเขาต่างหากที่หน้าไม่อาย

แต่นางก็รู้ว่า เขาเองไม่ค่อยพอใจนักที่หมาจิ้งจอกหางสั้นเข้ามา

อันหลิงหยุนพลิกตัวนอนลงบนอ้อมอกของอันชิววี่: “เหนื่อย!”

“ข้าเป็นคนบรรเลงยังไม่เหนื่อยเลย แต่เจ้ากลับเหนื่อยแล้วรึ?” กงชิงวี่รู้สึกตลก

อันหลิงหยุนถอนหายใจ: “ตามที่ท่านว่า พวกเราสามารถหลีกเลี่ยงจากเรื่องการแต่งตั้งพระชายารองของจวนอ๋องตวนได้แล้ว แต่ยังไม่สามารถหลีกเลี่ยงจากเรื่องการแต่งตั้งพระชายารองของจวนอ๋องเสียนได้ ท่านจะรีบดีใจไปทำไมรึ? สักวันก็จะต้องมีการยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูด”

“เจ้านี่มันช่างเป็นผู้หญิงที่โลภเสียจริงๆ ข้าเองเป็นถึงท่านอ๋อง จะให้มีเพียงแค่พระชายาเอกคนเดียวได้กระไรกัน” กงชิงวี่หยิกแก้มของอันหลิงหยุน

ถึงแม้เขาจะไม่เคยคิดถึงเรื่องพระชายารองมาก่อน แต่เขาเป็นถึงท่านอ๋อง เรื่องของการแต่งงานจะต้องดูพระประสงค์ของฮ่องเต้และเสด็จแม่ด้วย เพราะเป็นเรื่องที่เกี่ยวพันถึงความรู้สึก

แต่เรื่องการที่จะมีพระชายารองอีกคน นางเองก็กัดไม่ปล่อยเหมือนกัน กลับทำให้เขายิ่งรู้สึกงง