ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 119

บทที่ 119 คุณท่านหรือว่าท่านอ๋อง

ตอนนี้จวนแม่ทัพกำลังจะปิดประตู เมื่อเห็นอันหลิงหยุนก็รู้สึกแปลกใจ

“คุณหนูกลับมาแล้ว?” ยามเฝ้าประตูรู้สึกแปลกใจ ทำไมคุณหนูจึงกลับมาแล้ว?

“ท่านพ่อของข้าล่ะ?” อันหลิงหยุนเข้าไปถามข้างใน ยามเฝ้าประตูรีบบอกว่าอยู่ในห้องโถง อันหลิงหยุนจึงไปที่นั่น โดยวางหมาจิ้งจอกหางสั้นลงก่อน: “พาจิ้งจอกน้อยไปเดินเล่นสิ”

ยามเฝ้าประตูรู้สึกงง พาจิ้งจอกไปเดินเล่น?

น่าเกลียดอะไรเช่นนี้?

หมาจิ้งจอกหางสั้นเงยหน้าขึ้นมองยามเฝ้าประตู ส่งเสียงร้องเรียก แสดงให้รู้ว่ารอไม่ไหวแล้ว

ยามเฝ้าประตูรีบพยักหน้า แล้วตามไปเดินเล่น

อันหลิงหยุนไปพบแม่ทัพอัน แม่ทัพอันรู้สึกแปลกใจ: “หยุนหยุน ทำไมเจ้าจึงกลับมาแล้ว จะใช้สมุนไพรหรือ?”

ท่าทางไม่รู้อีโหน่อีเหน่ของแม่ทัพอันในวันนั้น ทำให้อันหลิงหยุนรู้สึกสบายใจขึ้นมากจริงๆ

“ไม่ใช่ค่ะ ข้าทะเลาะกับกงชิงวี่แล้ว จึงได้หนีกลับมา”

“อะไรนะ? เขากล้าทะเลาะกับเจ้า?”

แม่ทัพอันเอามือตบโต๊ะ แล้วลุกขึ้นยืน: “อะไรของเขากันแน่ เมื่อวานยังบอกข้าอยู่เลยว่าความสัมพันธ์เป็นไปได้ด้วยดี ข้าเองยังเชื่อเขาเลย”

“ท่านพ่อ เมื่อวานท่านเจอเขาด้วยหรือ?” อันหลิงหยุนแปลกใจ เมื่อวานอยู่บ้านทั้งวัน จะเจอได้กระไร

แม่ทัพอันผงะเล็กน้อย จึงค่อยๆนั่งลงอย่างรู้สึกผิด ไม่กล้ามองอันหลิงหยุน สายตาเลิกลั่ก

อันหลิงหยุนถาม: “ท่านพ่อ ท่านมีเรื่องปิดบังข้าใช่หรือไม่?”

“เมื่อวานพ่อไปที่จวนอ๋องเสียนมา เห็นข้างในมีคนอยู่มากมายจึงอยากเข้าไปดู เจ้าหมอนั่นออกมาแล้วเชิญพ่อไปที่ลานด้านหลัง ข้าจึงไปกับเขา”

“อ้อ?” อันหลิงหยุนนึกถึงเรื่องที่เมื่อคืนหาตัวเขาไม่เจอ จริงๆแล้วไปอยู่เป็นเพื่อนท่านพ่อของนางนี่เอง

“ท่านพ่อ ที่ลานด้านหลังมีอะไรหรือ?”

“ไม่มีอะไรหรอก แค่ไปเดินเล่น จากนั้นเขาก็มาส่งข้าที่จวนแม่ทัพ แล้วก็กลับไป” แม่ทัพอันตอบตามความจริง

อันหลิงหยุนแปลกใจ: “ที่ประตูใหญ่มีคนมากมาย แล้วส่งท่านออกทางด้านนั้นน่ะหรือ?”

“ลานด้านหลังจวนอ๋องเสียนของพวกเจ้ามีประตู” แม่ทัพอันแปลกใจ: “หยุนหยุน เจ้าไม่รู้หรอกหรือ?”

“ไม่รู้” อันหลิงหยุนไม่รู้จริงๆ

แม่ทัพอันรู้สึกว่าบรรยากาศแปลกๆ รู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อย: ถ้าหากเขามาล่ะก็ เจ้าอย่าบอกนะว่าพ่อเป็นคนบอกเจ้า”

“ท่านพ่อ ถ้าเช่นนั้นท่านจะยุ่งเรื่องของเราหรือไม่?”

อันหลิงหยุนส่งสายตาแปลกๆ แม่ทัพอันรู้สึกงุนงง: “เช่นนั้น เจ้าอยากให้พ่อยุ่งหรือว่าไม่ยุ่งล่ะ?”

“ท่านพ่อ ท่านไม่ต้องยุ่ง” อันหลิงหยุนอธิบาย

แม่ทัพอันถาม: “เขาดีกับเจ้าหรือไม่?”

“ดี”

“เช่นนั้นพ่อก็จะไม่ยุ่ง”

แม่ทัพอันรู้สึกสบายใจมาก คิดว่าทั่วทั้งเมืองหลวง ยังไม่มีใครเทียบกงชิงวี่ได้ จึงรู้สึกพอใจ

อันหลิงหยุนจึงบอกว่ายังไม่ได้กินข้าว ทั้งจวนแม่ทัพจึงต้องระดมพล จุดโคมไฟสีสันสดใสราวกับฉลองวันปีใหม่ก็ไม่ปาน แล้วจึงเตรียมอาหารให้แก่อันหลิงหยุน

ยังไม่ทันจะเตรียมเสร็จ กงชิงวี่ก็มาถึงประตูจวนแม่ทัพ

อาหยู่เคาะประตูอยู่ด้านนอก

คนในจวนแม่ทัพพูดว่า: “มีธุระค่อยมาใหม่พรุ่งนี้ พักผ่อนกันหมดแล้ว”

“พวกเรามาจากจวนอ๋องเสียน” อาหยู่รีบบอก

ยามเฝ้าประตูหันหน้ากลับไปมอง จึงได้รู้ว่าเป็คนของจวนอ๋องเสียน จึงได้เปิดประตู อ

แล้วอาหยู่จึงหลีกทางให้กงชิงวี่เดินขึ้นมา เมื่อยามเฝ้าประตูเห็นกงชิงวี่จึงรีบก้าวไปข้างหน้า: “ท่านอ๋อง”

“พระชายาล่ะ?” กงชิงวี่ไม่อยากพูดมาก พูดเพียงแค่สองประโยคก็เดินไป

ยามเฝ้าประตูบอกว่า: “คุณหนูบอกว่าหิวแล้ว กำลังเตรียมที่จะรับประทานอาหาร”

กงชิงวี่มองเข้าไปในจวนแม่ทัพ ไฟจุดสว่างไสว หากแปะตัว “สี่” เอาไว้ จะต้องนึกว่ามีงานมงคลอย่างแน่นอน เหล่าบรรดาคนรับใช้ วุ่นวายกันจ้าละหวั่น

“แค่กินข้าวต้องวุ่นวายขนาดนี้เลยหรือ?” กงชิงวี่เดินเข้าประตูไป ยามเฝ้าประตูรีบไปปิดประตูทันที

อาหยู่เดินตามแล้วถามว่า: “ท่านอ๋อง วันนี้พวกเราจะค้างคืนที่นี่หรือไม่?”

“ข้ารับปากว่าจะกลับมาบ้านนาง ลืมเรื่องนี้ไปแล้ว วันนี้ก็ถือเสียว่ากลับมาบ้านนางละกัน ค้างที่นี่แหละ”

“เช่นนั้นหม่อมฉันจะกลับไปแจ้งพ่อบ้าน”

“อืม”

อาหยู่กลับไปที่จวนอ๋องเสียน กงชิงวี่เข้าไปหาคนข้างใน

อันหลิงหยุนดูสมุนไพรอยู่ในห้องเก็บยา จวนแม่ทัพซื้อสมุนไพรมาเพิ่มอีกมากมาย ทำให้ห้องเก็บยาเต็มแล้ว

หมอจวนหลายตนได้ยินว่าคุณหนูกลับมา จึงรีบมาที่ห้องเก็บยาทันที กลัวว่าคุณหนูจะย้ายห้องเก็บยาจนว่างเปล่า อันหลินหยุนดูสมุนไพร พวกหมอจวนก็เดินตามนาง

อันหลิงหยุนเขียนใบสั่งยาออกมาหนึ่งแผ่น บนนั้นเขียนรายชื่อสมุนไพรที่อันหลิงหยุนต้องการ ถึงแม้ว่าห้องเก็บยาของจวนอ๋องเสียนจะไม่ขาดแคลนสมุนไพร แต่สมุนไพรในจวนอ๋องเสียนล้วนมีราคาแพง และบางอย่างก็ไม่มี

อันหลิงหยุนจัดเรียงออกมา หมอจวนก็ช่วยตระเตรียมให้พร้อม

ล้วนเป็นของที่ไม่มีราคา เหล่าหมอจวนรู้สึกโล่งใจ

ออกมาจากห้องเก็บยา ก็เจอกงชิงวี่ยืนอยู่ด้านนอก อันหลิงหยุนเห็นเขาจึงหยุดเดิน

“คุณหนู”

เหล่าหมอจวนบางคนยังไม่รู้จักกงชิงวี่ เมื่อเห็นคนแปลกหน้าจึงหันไปมองอันหลิงหยุน

กงชิงวี่ยืนเอามือไขว้หลังอยู่ ชายตามอง แล้วถามว่า: “ทำไม ข้าพูดเพียงแค่ไม่กี่คำก็กลับบ้านเลยหรือ เห็นข้าแล้วยังไม่คารวะอีก?”

“ท่านอ๋อง?”

มีหมอจวนบางคนจำกงชิงวี่ได้ จึงรับก้าวออกไปคารวะ

“หม่อมฉันถวายบังคมท่านอ๋อง”

กงชิงวี่ไม่ได้สนใจ ยังคงมองอันหลิงหยุนต่อไป

อันหลิงหยุนเตรียมที่จะเดินเลี่ยงไป กงชิงวี่หน้าถอดสี: “ประเดี๋ยว”