ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 12

บทที่12 ไม่ได้คิดพิจารณาให้รอบคอบก่อนทำ

“ส่งเสด็จไท่เฟย” กงกงตะโกนเสียงสูง ฮั๋วไท่เฟยหยุดครู่หนึ่ง หันตัวกลับไปมอง ใช้สายตาที่โมโหมองไปยังคนที่อยู่ในเหตุการณ์อย่างรวดเร็ว หันตัวแล้วเดินโมโหออกไป

หลังจากที่ฮั๋วไท่เฟยกลับไป ฮ่องเต้ชิงหยู่มองไปยังแม่ทัพอัน “เจ้านี่!”

ชี้ไปที่แม่ทัพอัน ฮ่องเต้ชิงหยู่เดินกลับไปข้างบนหมุนตัวแล้วนั่งลง เพื่อนสนิทที่คบหากันมานานหลายปี อันจือซานเป็นคนอย่างไรฮ่องเต้ชิงหยู่รู้ชัดเจนมากกว่าคนอื่น วันนี้ผิดใจกับฮั๋วไท่เฟย หลังจากนี้เขาต้องขอให้ตัวเองมีความสุขมากกว่าคนอื่นล่ะ

“ฮ่องเต้” อันจือซานเดินไปข้างกายอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนในตอนนั้นเองกลับกลายเป็นเชื่อฟังว่านอนสอนง่าย แต่อันจือซานเองก็ไม่ได้มองข้ามรอยเลือดที่เต็มตัวลูกสาวกับร่างกายของลูกสาวที่ทนรับความเจ็บปวด

“มีเรื่องอันใด?” ฮ่องเต้ชิงหยู่มองใบหน้าที่มืดครึ้มของอันจือซาน อดไม่ได้ที่จะแปลกใจ ต่อว่าฮั๋วไท่เฟยด้วยความโมโห เขาที่เป็นฮ่องเต้ยังต้องพูดอะไรอีกเหรอ กลับกันเขาคงต้องรีบทำเหมือนไม่ดีใจไปก่อนกระรึ?

“ฮ่องเต้ กระหม่อมมีเรื่องอยากทูลขอ”

“เรื่องกระไรรึ?”ฮ่องเต้ชิงหยู่เองก็ยังนึกสงสัย

แม่ทัพอันพูดต่อว่า “กระหม่อมมีลูกสาวอย่างหลิงหยุนเพียงคนเดียว เพื่อที่จะปกป้องหลิงหยุนแม้แต่ชีวิตของกระหม่อมก็ยอมแลก ฮ่องเต้ โปรดอนุญาตให้หลิงหยุนหย่าร้างด้วยเถิด”

ฮ่องเต้ชิงหยู่มองไปทางอันหลิงหยุนอย่างเบื่อหน่าย แล้วมองไปคนที่ยืนอยู่อีกทาง กงชิงวี่ที่เงียบตั้งแต่ต้นจนจบ

” เรื่องนี้ข้าเห็นว่า ควรรอดูไปก่อน ในเมื่อข้ารับปากพระชายาเสียน ให้กลับบ้านไปเป็นเพื่อนเจ้าสักสองสามเดือน ไม่เท่ากับอาศัยเวลากี่เดือนนี้รอดูไปก่อน หากยังไม่เหมาะสม ต้องการหย่าร้าง ก็หย่าเถิด”

ฮ่องเต้ชิงหยู่ก็พอมองออก เสด็จน้องของเขาคนนี้นั้นหากใครอยากแต่งกับเขา เขาก็ไม่ไปสู่ขอ แต่หากอยากหย่าร้างเขากลับไม่ยอม คนอื่นอยากทำอะไรเขากลับไม่

เรื่องงานแต่งเขาแกร่งกร้าว หากจะหย่าร้าง เกรงว่าก็จะไม่ยอมประนีประนอม！

ฮ่องเต้ชิงหยู่ทำได้แค่ตกลงให้คลี่คลายเรื่องนี้ชั่วคราว

แม่ทัพอันต้องการใช้เหตุผลมาโต้แย้ง ถูกอันหลิงหยุนห้ามไว้ เรื่องวันนี้ก็พอแค่นี้เถอะ เห็นได้ชัดเจนว่าฮ่องเต้ชิงหยู่ไม่ได้คิดที่จะให้นางหย่าร้างอยู่แล้ว พูดไปเยอะแยะก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร ไม่พูดยังดีกว่า

อันหลิงหยุนส่ายหัวไปมา แม่ทัพอันมองดูกงชิงวี่ที่อยู่ไม่ไกลด้วยท่าทางที่เมินเฉยตั้งแต่แรกจนจบ เสียงฮึมฮัมพูดว่า “ช่างเถอะ วันนี้ก็ปล่อยไปก่อน”

ฮ่องเต้ชิงหยู่ถึงค่อยพูดว่า “ข้าก้เหนื่อยแล้ว ในเมื่อไม่มีเรื่องอันใดแล้ว ก็กลับก็ไปได้แล้ว ข้าจะได้ไปเยี่ยมดูอ๋องตวน”

ลงมาจากแท่นสูง ฮ่องเต้ชิงหยู่ใช้สายตาเป็นนัยยะว่าให้อันจือซานกลับไปก่อน อันจือซานถึงพาอันหลิงหยุนหันตัวเดินกลับออกไป

เมื่อมองไปยังอันจือซานและลูกสาวที่เพิ่งกลับออกไป ฮ่องเต้ชิงหยู่หันมองไปยังกงชิงวี่แล้วพูดว่า “อ๋องเสียน เจ้าก็เข้ามาเถิด”

กงชิงวี่ถึงเดินถามเข้าไป

อันหลิงหยุนตามอันจือซานออกมา ทั้งสองคนเดินออกมานอกวัง อันจือซานถามว่า “พ่อจะพูดกับฮ่องเต้เรื่องยกเลิกงานแต่ง เจ้าทำไมต้องคอยห้ามพ่ออยู่ตลอด หลิงหยุน พ่อมองออกว่ากงชิงวี่นั่นไม่ใช่คนดีอะไร”

อันหลิงหยุนในตอนนั้นร่างกายยังคงเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แต่ยังทนได้ ดึงแขนแม่ทัพอันอธิบายว่า “พ่อ ยกเลิกการแต่งงานเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ต้องทำแน่ๆ แต่วันนี้ยังยกเลิกไม่ได้ก็ไม่สามารถก้าวเข้าไปใน สายน้ำที่เชี่ยวกรากหากไปยั่วโมโหฮ่องเต้ก็ไม่ใช่เรื่องที่ดี สู้รอไปก่อนค่อยว่ากันไม่ได้ ในเมื่อฮ่องเต้รับปากให้ข้ากลับบ้านไปกับท่าน แบบนี้เราก็ยังมีอีกเวลาอีกหลายเดือน ไม่แน่กงชิงวี่เองอาจจะเป็นฝ่ายขอยกเลิกงานแต่ง”

“พ่อฟังเจ้า” แม่ทัพอันมองอันหลิงหยุนอย่างลำบากใจ ไม่ว่าจะหย่าหรือไม่ ภายภาคหน้าก็เป็นแม่หม้ายอยู่ดี ใช้ชีวิตในทุกๆ วันไปด้วยความลำบาก ในใจก็รู้สึกแย่ขึ้นมาเอง ทำให้ยิ่งเกลียดกงชิงวี่คนนี้มากไปกว่าเดิม

พ่อลูกทั้งสองไม่นานก็ถึงจวนแม่ทัพ

อันหลิงหยุนกลัวที่จะเกิดเรื่องขึ้น บอกกับแม่ทัพอัน พูดว่าตนร่างกายอ่อนแอ ต้องได้รับการดูแลสักพัก ไม่ได้ดีขึ้นภายในเดือนสองเดือน ถึงแม้คนในเมืองนั้นก็ยังปกปิด ยกเว้นสาวรับใช้ข้างกายกับพ่อบ้านนั้น ก็ไม่มีคนนอกที่รู้

ข่าวคราวถูกปล่อยออกไปโดยรวดเร็ว ความโกลาหลในเมืองหลวง