ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 125

บทที่ 125 มิอาจเพิ่มปัญหา

"ท่านอ๋องเสียน นี่พวกท่านทำอะไรกัน?” ฮูหยิงซือคงทนไม่ไหว นางถามขึ้นมาโดยตรง

กงชิงวี่กลับมีท่าทีปกติอย่างยิ่ง “พระชายาไม่กระตือรือร้น อยู่ในจวนกำเริบเสิบสาน ข้าต้องการแต่งพระสนม แต่นางเบื่อจะมีชีวิตต่อจึงได้หาเรื่องกับข้า ข้าได้แต่ลงโทษนางเพื่อไม่ให้นางก่อเรื่องไปมากกว่านี้ สุขภาพของนางไม่ดี หาใช่ความผิดของข้า” 

"ท่านอ๋องพูดถูก แต่กระไรเสียพระชายาก็เป็นพระสนมเอก จะปฏิบัติต่อนางเช่นนี้ได้กระไร? วันนี้เป็นเช่นนี้ ท่านอ๋องไม่กลับถูกคนข้างนอกหัวเราะเยาะหรือ? " ฮูหยิงซือคงสีหน้าดูไม่ได้ นางมองกงชิงวี่ด้วยความผิดหวัง 

เดิมทีฮูหยิงซือคงยังคงชื่นชอบกงชิงวี่อยู่บ้างเล็กน้อย เขาไปที่จวนซือคงและไม่ได้ทำเรื่องเกินเลยอะไร ถึงแม้จะอยู่เหนือคนนับหมื่นเป็นรองเพียงคนผู้เดียว แต่ก็ยังทำตัวสุภาพกับพวกตน 

ไม่เคยคิดเลยว่า ในสวนหลังบ้านของเขาจะเกิดความชั่วร้ายเช่นนี้ขึ้นมาได้ แม้ว่าเขาจะไม่โปรดปรานภรรยาของตน แต่กระไรเสียอันหลิงหยุนก็เป็นถึงสนมเอก วันนี้ข้าทำเรื่องเช่นนี้ออกมาอย่างไม่เกรงกลัวว่าจะถูกหัวเราะเยาะ 

ฮูหยิงซือคงยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธมากขึ้นจริงๆ 

ฮูหยิงซือคงยอมรับกับตนว่า พรที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของนางก็คือการได้แต่งงานกับซือคงเสี้ยง เรื่องที่นางไม่มีบุตร ก็ถือเป็นเรื่องต้องห้ามสำหรับนาง 

กระไรก็ตามซือคงเสี้ยงบอกว่าไม่มีบุตรก็ไม่ต้องมี ใช้ชีวิตสองคนก็ดีเช่นกัน ดังนั้นทั้งคู่จึงไร้บุตรธิดา แต่นางก็มีความสุขเสียยิ่งกว่าผู้หญิงคนอื่นๆ แม้ว่านางจะล้มป่วยอยู่เป็นเวลานาน แต่นางก็ไม่รู้สึกว่าสามีของนางเฉยเมย อีกทั้งความรู้สึกของพวกเขากลับลึกซึ้งยิ่งขึ้น

ตอนนี้เมื่อได้ยินกงชิงวี่เอ่ยว่าต้องการรับพระชายารองเข้ามา ในใจของฮูหยิงซือคงก็รู้สึกเจ็บปวดแทนอันหลิงหยุน คนดีๆ เช่นนั้น เหตุใดจึงต้องมาทนทุกข์กับสิ่งเหล่านี้

“ไม่ช้าก็เร็วข้าก็ล้วนต้องรับพระชายารองอยู่ดี เป็นเรื่องน่าหัวเราะเยาะตรงไหนกันกงชิงวี่ยังคงเพิกเฉยต่อคำพูดของนาง

ฮูหยิงซือคงไม่รู้จะพูดอะไรอีก นางผิดหวังกับกงชิงวี่ และหันไปหาซือคงเสี้ยงผู้เป็นสามี

ซือคงเสี้ยงจึงพูดขึ้นว่า "อ๋องเสียน ปล่อยคนออกมาก่อนเถอะ” 

“อาหยู คิดวิธีไขกุญแจ” กงชิงวี่ค่อยเอ่ยสั่งออกมา

อาหยูพูดขึ้น “ท่านอ๋อง ตัดแม่กุญแจออกไปยังจะดีเสียกว่า” 

"เช่นนั้นก็ได้ แต่ช่างน่าเสียดายแม่กุญแจเสียจริง” กงชิงวี่โบกมือ แสดงว่าให้อาหยูตัดกุญแจได้

ใบหน้าของฮูหยิงซือคงขาวซี คนอดอยากแทบตาย แต่เขากลับสนใจเรื่องแม่กุญแจ

ผู้สำเร็จราชการแห่งประเทศต้าเหลียง จะขาดแคลนแม่กุญแจใช้หรือยังไง? 

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้ใส่ใจชีวิตคนเลยสักนิด รีบร้อนอยากให้พระชายาเอกของตนอดตาย เพื่อจะได้แต่งพระชายารองเข้าบ้าน

หลังจากเปิดกุญแจแล้วฮูหยิงซือคงก็เข้าไปด้านในก่อนทันที อันหลิงหยุนนอนอยู่บนพื้น ใบหน้าของนางเป็นสีเหลือง ร่างกายของนางสกปรกอยู่บ้าง รอบด้านเป็นแกลบ อีกทั้งบนพื้นยังมีก้อนอิฐ บ่งบอกว่าที่นี่เป็นโกดัง หาใช่ที่ที่จะมีผู้คนอาศัยอยู่

“โธ่ เด็กน้อยที่น่าสงสาร” 

ฮูหยิงซือคงรีบเดินไปยังข้างกายของอันหลิงหยุน จากนั้นจึงนั่งลงเพื่อดูนาง และคิดจะประคองนางขึ้นมา แต่นางกลับไร้เรี่ยวแรง 

เมื่อกงชิงวี่เข้ามาก็ตกตะลึงไปเช่นกัน เมื่อเห็นสภาพอันหลิงหยุนอยู่บนพื้นเช่นนั้น เขาก็ตกใจไม่น้อย 

เขาก้าวเข้าไป จากนั้นจึงโน้มลงไปอุ้มนางขึ้นมา” 

“หยุนหยุน” 

อันหลิงหยุนไม่มีการตอบสนองกงชิงวี่อุ้มผู้คนกลับไปที่ห้องของเขา จากนั้นจึงตะโกน “หมอ” 

อาหยูก็ตกใจไปด้วยเช่นกัน เหตุใดเรื่องปลอมๆ จึงกลายเป็นจริงไปขึ้นมาได้

อาหยูรับหันหลังกลับไปตามหมอมา หั

เมื่อหมอเห็นแล้วก็เป็นกังวลไปด้วยเช่นกัน

“พระชายาหิวจนเป็นลมไปแล้ว” หมอหลวงเอ่ยตามสิ่งที่ได้รับมอบหมายมาเมื่อก่อนหน้า เขาตอบไปตามความจริง ส่วนเรื่องที่พระชายาเป็นลมไป พวกเขาเองก็ยังมองไม่ออกว่านี่เป็นเรื่องจริงหรือหลอก

แต่จากชีพจร ลมปราณของนางอ่อนแอ เป็นลมไปแล้วจริงๆ 

ส่วนหิวหรือไม่หิวพวกเขาไม่แน่ใจ

กงชิงวี่เป็นกังวล เขารีบกอดอันหลิงหยุนเอาไว้แน่น สีหน้าเคร่งเครียด “รีบจัดยา” 

"ขอรับ” 

หมอรีบจัดยาทันที ฮูหยิงซือคงที่อยู่ด้านหนึ่งก็เป็นกังวลอย่างยิ่ง เมื่อคิดว่าอ๋องเสียนเองก็ไม่ได้ไม่ไยดีพระชายาโดยสิ้นเชิง บางทีอาจจะเป็นอารมณ์โมโหชั่วคราวเท่านั้น กระไรเสียเรื่องเขื่อนตูฟางจู้นก็มีความสำคัญอย่างยิ่ง หากเป็นเรื่องอื่น บางทีอาจจะไม่ต้องรับโทษหนักขนาดนี้ เวลานี้มองเห็นเขากำลังเป็นห่วงเป็นใยเช่นนี้ นั่นแปลว่ายังใส่ใจพระชายาอยู่

หลังจากดื่มยา อันหลิงหยุนก็ค่อยๆ ตื่นขึ้น หลังจากลืมตาขึ้นมาอันหลิงหยุนก็ไม่ต้องการพูดคุย เมื่อเห็นฮูหยิงซือคงนางก็เอ่ยสองประโยคจากนั้นจึงนอนลงไปตามเดิม

กงชิงวี่กล่าวคำสองสามคำเพื่อส่งแขก ซือคงเสี้ยงเองก็อยู่ต่อไม่สะดวกอีก ดังนั้นจึงหันหลังจากไป 

ทันทีที่คนจากไป กงชิงวี่ก็รีบกลับมาที่ข้างกายของอันหลิงหยุน จากนั้นจึงนั่งลงและกุมมือของนางขึ้นมา "หยุนหยุน"

อันหลิงหยุนลืมตาขึ้นและมองไปที่ประตู "ระวังผนังมีหู"

กงชิงวี่ฟังอันหลิงหยุนเอ่ยเช่นนี้ ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

"ทำให้ข้าตกใจแทบแย่แล้ว ข้าคิดว่าหยุนหยุนเกิดเรื่องขึ้นแล้วจริงๆ” 

อันหลิงหยุนขำ "ข้าเป็นหมอ จะเกิดเรื่องได้กระไร จะเล่นละครทั้งทีก็ควรจะสมจริงเสียหน่อย” 

หลังตรวจสอบแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ข้างนอก อันหลิงหยุนก็ลุกขึ้นจากเตียง ความกล้าหาญของผู้ชายคนนี้ช่างเล็กเหลือเกิน แค่เพียงเท่านี้เขาก็ตกใจแย่แล้ว มี

ลุ่ยหลิ่วและหงเถารีบเช็ดน้ำตา พวกเขาก็ตกใจกลัวด้วยเช่นกัน

"พวกเจ้าออกไปเถอะ เตรียมอ่างน้ำ ข้าจะอาบน้ำ” อันหลิงหยุนลุกจากเตียง ความสกปรกบนตัวทำให้นางอึดอัด

กงชิงวี่ลุกขึ้นและมองดูสักพัก หลังจากแน่ใจว่าคนไม่เป็นอะไร เขาถึงเอ่ยขึ้น “เจ้าทำให้ข้าตกใจแทบแย่ ยังจะไปอาบน้ำอีก ข้าเองก็ต้องการอาบเช่นกัน” 

“ช่างหน้าไม่อาย” อันหลิงหยุนกรอกตาใส่เขา แต่การอาบน้ำยวนยางเช่นนี้ ไม่รู้ว่าจะทำให้ยิ่งมีอารมณ์มากขึ้นหรือไม่

เมื่อนึกถึงอะไรบางอย่าง ดวงตาของอันหลิงหยุนก็มองไปที่กงชิงวี่อย่างประเมิน สีหน้าของกงชิงวี่ครึ้มลง เขาดึงคนเข้ามาในอ้อมกอด “เจ้ากล้าที่จะลวนลามข้างั้นหรือ?” 

ผลของการลวนลามทางสายตาก็คือนางต้องอาบน้ำยวนยางในรูปแบบที่แตกต่างออกไป

หลังจากอาบน้ำเสร็จกงชิงวี่ก็อุ้มอันหลิงหยุนไปที่เตียง เขาตบนางเบาๆ “ข้าไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า การแต่งพระชายาสักคนจะทำให้คืนวันของข้าสบายเช่นนี้ หากรู้อย่างนี้ ข้าคงรีบแต่งไปนานแล้ว” 

อันหลิงหยุนเหนื่อยแล้ว นางไม่อยากคุยกับเขา แต่ก็อดหัวเราะไม่ได้

"ถ้าท่านอ๋องแต่งพระชายาเร็วกว่านี้ ยางทีอาจจะไม่ใช่จ้าแล้ว เสินหยุนเอ๋อกระตือรือร้นที่จะแต่งงานกับท่านอ๋องแทบแย่ ยังมีจุนฉูฉูอีก นางเป็นคนที่ท่านอ๋องต้องใจนี่”

“แต่ข้าก็ยังชอบหยุนหยุนในตอนนี้” กงชิงวี่ดึงผ้าห่มขึ้น “ไม่พูดแล้ว เหนื่อยแล้วก็นอนเถอะ เข้าใจหรือไม่ พรุ่งนี้ข้ายังต้องไปราชสำนัก” 

อันหลิงหยุนเหนื่อยอย่างยิ่ง นางหลับสนิทไปจนถึงเช้าวันรุ่งขึ้น