ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 153

บทที่ 153 เสื้อเฟิ่งหยู่

หวางฮองไทเฮากริ้วแล้ว “สองวังตัวดีนี้เกิดเรื่องอันใดขึ้น? ทำไมหลังเกิดเรื่องแล้วต้องเป็นอ๋องเสียนที่มารับผิดชอบ? ความเฉียบขาดของเขา ย่อมจะดึงดูดเสียงวิพากษ์วิจารณ์ ฮ่องเต้มีกิจเขาทำการเคลื่อนไหวครั้งใหญ่เช่นนี้ อันที่จริงไม่มีอันใดผิดปกติ แต่การเครื่องไหวครั้งใหญ่เช่นนี้ ทำเอาประหลาดใจกันทั้งเมืองหลวง เขาบอกว่านี่เป็นการแบ่งเบาความกังวลใจของฮ่องเต้ หรือเป็นการบังคับสละบัลลังก์

ก่อนที่สองวังจะเกิดเรื่อง มีแค่เจ้าที่ได้สัมผัสใกล้ชิดกับพวกเขา นี่เป็นสัญญาณถึงพวกเจ้า ทำไมเจ้าถึงยังไม่พัฒนาเสียที?”

“เสด็จแม่...” อันหลิงหยุนก็ตกใจเช่นกัน คิดไปคิดมา นางถึงได้เข้าใจ เหตุใดหวางฮองไทเฮาถึงส่งคนมารับนาง

เดิมทีนี่ก็เพื่อปกป้องลูกชาย

พูดชัดเจนแล้ว สถานการณ์ถูกบีบให้มืดบอด นางต้องปกป้องกงชิงวี่ไม่ให้เป็นอันตราย

“ไม่รีบร้อน ให้ข้าใช้ความคิดก่อน เรียบเรียงเบาะแส” หวางฮองไทเฮายกมือขึ้นห้ามอันหลิงหยุนจากความกังวล

นางคิดเรื่องนี้อย่างสงบใจเย็น แล้วเอ่ยถาม “ฮ่องเต้ มีอันใดต่างออกไป?”

อันหลิงหยุนใคร่ครวญอย่างถี่ถ้วน ฮ่องเต้ซิงหยู่นั้นไม่ใช่คนธรรมดา อันที่จริงคนข้างกายฮองเฮาที่สามารถหยิบถุงหอมไปได้ เขามีความน่าสงสัยที่สุด

หากว่าเขาต้องการกำจัดอ๋องเสียนจริงๆ งั้นการทำเช่นนี้ ก็เป็นไปได้อย่างสมบูรณ์

แต่ความสัมพันธ์พี่น้องระหว่างฮ่องเต้ซิงหยู่กับกงชิงวี่นั้นลึกซึ้งยิ่งนัก จะเหี้ยมโหดได้เช่นนั้นจริง ถึงขั้นลงมือกับกงชิงวี่?

หรือจะให้เรียกว่า เหตุการณ์คราวนี้ แค่เพียงเพื่อทดสอบกงชิงวี่

“หม่อมฉันรีบร้อน มาไม่ทันพบฮ่องเต้” อันหลิงหยุนรายงานตามความจริง

ในดวงตาเฉียวคมของหวางฮองไทเฮาเผยแววกังวลใจ

“เสด็จแม่ อ๋องซื่อเจิ้นเดิมทีก็รับผิดชอบ6ส่วน ระดมกำลังทหาร ทั้งยังเป็นธรรมนียมหลักที่จะรักษาความมั่นคงทั้งในและนอกราชวัง ยังมีสิ่งใดไม่เหมาะสมหรือ?”

“ให้อ๋องเสียนเป็นอ๋องซื่อเจิ้น แต่หลังจากนั้นอ๋องเสียนเป็นหมากตัวหนึ่งในมือของฮ่องเต้ หากฮ่องเต้ต้องการให้เขาระดมกำลังทหาร เขาก็ระดมกำลังทหาร ถ้าฮ่องเต้จะให้เขาหยุดเคลื่อนพล เขาก็ทำได้เพียงหยุดเคลื่อนพล

เขาเป็นข้าราชสำนัก ก็ต้องอยู่ในสถานะของข้าราชสำนัก

ตามที่พูดไป หากกษัตริย์ประสงค์ให้ขุนนางตาย ขุนนางจะไม่ตายมิได้

เขาเป็นขุนนาง นี่คือลิขิต

หากเวลาของวันนี้เป็นความประสงค์ของฮ่องเต้ เช่นนั้นทุกอย่างก็ไม่แปลก หากเวลาของวันนี้เป็นประสงค์ของเขาเอง เช่นนั้นทุกอย่างก็ผิด”

หวางฮองไทเฮาลูบคิ้วของนาง “ใครมันกล้าเช่นนี้ กล้าลงมือในวัง ทำอันตรายต่อจวนอ๋องเสียน หากข้าทราบ จะไม่ให้อภัย”

อันหลิงหยุนกลับรู้สึกไม่ถูกต้อง “เสด็จแม่ ทำอันตรายจวนอ๋องเสียน?”

หวางฮองไทเฮาปล่อยมือ ส่งข้อมือให้อันหลิงหยุน อันหลิงหยุนรีบดูอาการหวางฮองไทเฮา “เสด็จแม่ใจไม่เป็นสุข อย่าได้คิดมากไปเลย หม่อมฉันมี ยาซ่านยู(ยาบำรุงเลือด) เสด็จแม่เชิญลองใช้ก่อนเพคะ”

อันหลินหยุนรีบเอาขวดยาออกมาจากตัว หยิบยาสีดำขนาดเท่าเม็ดงาออกมา3เม็ด ส่งให้หวางฮองไทเฮา

หวางฮองไทเอามักจะระแวง ไม่มีคนทดลองยานางจะไม่เสวย

หวางฮองไทเฮาเงยหน้าขึ้นมองอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนหยิบมาหนึ่งเม็ดวางไว้ใต้ลิ้นนาง “สิ่งนี้หม่อมฉันใช้ ตานเซิน พิมเสนและจูซาปรุงออกมา ไม่อาจใช้เป็นเวลานานได้ แต่หากถึงเวลาเจ็บป่วยวางไว้ใต้ลิ้น สามารถช่วยชีวิตไว้ได้ทันที อาการหนักใช้10เม็ด อาการไม่รุนแรง อย่างที่เสด็จแม่เป็นตอนนี้ สองถึงสี่เม็ดก็บรรเทาได้แล้วเจ้าค่ะ”

เห็นอันหลิงหยุนใช้ยาไป หวางฮองไทเฮาก็นำยาวางใต้ลิ้น รู้สึกสดชื่นขึ้นมาก จึงมองไปที่อันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนค่อยๆอธิบาย “ยานี้ไม่ควรกลืนลงไป จะเป็นอันตรายต่อกระเพาะ ใช้เสร็จแล้วเสด็จแม่ต้องบ้วนปาก”

“อืม” หวางฮองไทเฮารู้สึกชื่นใจมาก ทั้งยังใจเย็นลง

คิดสักพัก “ก่อนที่ทั้งสองวังจะเกิดเหตุ ก็เจอเจ้า พอเกิดเรื่องขึ้นก็ชี้ไปที่เจ้า ถึงแม้เจ้าจะช่วยชีวิตไว้ได้อย่างยอดเยี่ยม เจ้าก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงความผิดที่ติดตัว