ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 16

บทที่16ช่วยตัวเอง

กงชิงวี่ตอนนี้ดูดีขึ้นบ้างแล้ว สีหน้ามีเลือดฝาดขึ้นมาบ้าง

อันหลิงหยุนก็ถูกทำให้เหนื่อยจนไม่มีแรง บวกกับเสียเลือดไปเยอะต้องบำรุงรักษาดีๆ เมื่อเห็นว่ากงชิงวี่ไม่เป็นอะไรแล้วก็ลุกขึ้นยืน

“คืนนี้ข้าต้องดูแลเจ้า ข้าไปพักผ่อนสักครู่ก่อน”

อันหลิงหยุนลุกขึ้นมองไปรอบๆ เมื่อเห็นโต๊ะที่จัดเตรียมข้าวปลาอาหารมาอย่างดี ก็เดินไปนั่งลง เมื่อกินอิ่มแล้ว ก็เหยียดตัวลงนอนบนเก้าอี้ แล้วเผลอหลับไป

ในห้องเงียบผิดปกติ กงชิงวี่มองใบหน้าที่หลับลึกของอันหลิงหยุนอยู่เรื่อยๆ ร่างกายเปรอะเปื้อนเต็มไปหมดทั้งตัว แต่นางกลับหลับได้อย่างสงบ

หันหน้าออกมา กงชิงวี่ก็หลับใหลเข้าสู่ภวังค์

ตอนนั้นเองพ่อบ้านก็แอบแง้มประตูดู แล้วถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

เมื่ออันหลิงหยุนตื่นขึ้นมา ท้องฟ้าก็มืดดำแล้ว ภายในห้องไม่มีคน

นางลุกขึ้นไปดูกงชิงวี่ กงชิงวี่ในตอนนี้ก็หลับลึกแล้ว อันหลิงหยุนลูบมือลูบในหน้าของกงชิงวี่ไปมา ไม่มีไข้แล้ว อันหลิงหยุนหันหลังกับเดินไปอีกทาง เตรียมยาที่จะให้ในคืนนี้

กงชิงวี่ค่อยๆ ลืมตาขึ้น มองไปที่เงาอีกคนพลางๆ เพราะว่าไม่มีแรง เลยปิดตาลงอีกครั้ง

อันหลิงหยุนยกยาที่เตรียมไว้ก่อนหน้าเมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว เหนื่อยจนหอบ เดินกลับไปนั่งลงข้างกงชิงวี่ เอาขวดกระเบื้องขวดหนึ่งในมือวางลง

ในขวดโถนั้นมีบางสีดำและมีกลิ่นแปลกๆ อยู่ข้างใน

กงชิงวี่ในตอนนั้นลืมตาขึ้นแล้วมองลงไป “นั่นอะไร เหม็นขนาดนี้?”

อันหยุนพูดกลับไปว่า “นี่เรียกว่ายาต้วนยู่ รักษาอาการเอ็นขาดกระดูกแตก”

อันหลิงหยุนคิดชื่ออะไรที่หรูหราแบบนั้นไม่ออกหรอก เรียกแบบนี้ไปก่อนแล้วกัน

“แขนเจ้าฟื้นคืนสภาพได้ขนาดนั้น ก็เป็นเพราะยาตัวนี้ หากเป็นคนธรรมดา แขนก็ต้องตัดทิ้งแล้ว แต่เพราะเจ้าดื่มเลือดของข้า น่าจะไม่เป็นอะไร ส่วนรอยแผลบนตัวของเจ้า พรุ่งนี้แผลก็คงจะผสาน”

ที่จริงแล้วอันหลิงหยุนก็ไม่อยากช่วยกงชิงวี่ แต่พวกเขาก็เปรียบเสมือนศัตรู

เพียงแค่เผลอตัวตามน้ำไป ก็ไม่มีวิธีอื่นอีกแล้ว

ระหว่างที่พูดคุย อันหลิงหยุนตัดแขนเสื้อที่อยู่เหนือแผลบนออกทั้งหมด

เพื่อไม่ให้ขวางมือ นางยกมือของกงชิงวี่ด้วยมือข้างเดียว มืออีกข้างหยิบยาต้วนยู่ขึ้นมาทาไปรอบแขน

เนื้อยาออกเย็นๆ กงชิงวี่รู้สึกได้ถึงความเย็นอย่างรวดเร็ว ยิ่งไปกว่านั้นมือทั้งสองข้างของอันหลิงหยุน ก็ไม่มีวี่แววที่จะหยุดแต๊ะอั๋งเขา

กงชิงวี่มองอย่างสังเกต ด้วยสายตาที่เย็นชา “แท้จริงแล้วเจ้าก็ไม่ยอมวางมือ คิดว่าข้าจะซาบซึ้งในน้ำใจเจ้าหรือ?”

อันหลิงหยุนไม่ได้เงยหัวขึ้นมา “หากท่านอ๋องซาบซึ้งจริงๆ ล่ะก็หย่ากับข้าสิ ข้าจะซาบซึ้งใจจนน้ำตาไหลพราก”

เมื่อทาเสร็จแล้ว อันหลิงหยุนถือผ้าข้าวมา พันแผลให้กงชิงวี่อย่างดี วางลงบนกระดานให้คงที่ เช็ดเหงื่อแล้วไปล้างมือ เก็บกวาดจนสะอาด

เมื่อหันกลับไป ก็สบเข้ากับสายตาของกงชิงวี่คู่นั้นแฝงไปด้วยรอยยิ้มหัวเราะเยาะ

อันหลิงหยุนถอนหายใจเบาๆ ร่างเดิมตกลงแล้วเพราะอย่างไรถึงหลงใหลไม่เปลี่ยนแบบนี้ ถึงทำให้ท่านอ๋องตรงหน้าผู้นี้ดูมองตัวเองอยู่สูงตลอดเวลา ไม่อยากจะเชื่อคำพูด ณ เวลานี้ของนางเลย？

หยิบยาขวดหนึ่งออกมาจากตัว เปิดออกแล้วกรอกผงยาเข้าไปในปากของกงชิงวี่ หยิบน้ำอุ่นกรอกตามเข้าไป

เมื่อดื่มน้ำแล้วกงชิงวี่ก็กลับไปนอนต่อ อันหลิงหยุนยังคงรออยู่ในห้อง

หาที่ประทับ อันหลิงหยุนนึกถึงการทดลองบางอย่างในชาติที่แล้ว และก็เริ่มเหม่อลอย

อันหลิงหยุนณตอนนี้สกปรกไปทั้งตัว เมื่อเหม่อลอยก็ดูเหมือนคนบ้าก็ไม่ปาน เดิมทีกงชิงวี่กำลังจะด่าให้ไปนอนอีกด้าน แต่เมื่อมองหน้าของนางกลับกลายเป็นเคลิบเคลิ้ม

โดยปกติแล้ว กงชิงวี่เห็นแต่อันหลิงหยุนที่ใบหน้าแต่งเต็มไปด้วยเครื่องสำอาง ดั่งเช่นวันนี้ ที่หน้าสดขาวใสที่ไม่จำเป็นต้องแต่งหน้า ก็มีโอกาสเห็นได้น้อย

ดวงตาที่ใสราวกับไม่มีอะไรปนเปื้อนคู่นั้นของอันหลิงหยุน แจ่มแจ้งดั่งหิมะ กลับดำเข้มราวกับความมืดในตอนกลางคืน กว้างใหญ่ไม่มีที่สิ้นสุด

ชุดสีขาวหิมะทั้งตัวกลับถูกเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด

กงชิงวี่ไม่เพียงขมวดคิ้ว ผู้หญิงคนนี้แท้จริงแล้วก็มีตอนที่ปล่อยตัวไปตามธรรมชาติ！

ใบหน้าของกงชิงวี่แสดงออกถึงความน่ารำคาญออกมา เขาคิดไปได้อย่างไรว่าผู้หญิงคนนี้ดูเป็นธรรมชาติ