ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 185

ตอนที่185ทางลับในวังหลวง

จุนเซียวเซียวเดินออกมาจากตำหนัก พอเห็นหน้าอันหลิงหยุนนางก็ยิ้มออกมาอย่างงดงาม “พระชายาเสียนเสด็จมาหรือ?”

อันหลิงหยุนยังไม่คุ้นเคย จุนเซียวเซียวมักจะทำให้คนอื่นรู้สึกว่านางเป็นเพื่อนอยู่เรื่อยเลย เจอหน้าทุกครั้งก็ดีใจตลอด

“วันนี้เพิ่งเข้าวังมา ไม่มีอันใดทำจึงมาเดินเล่นเพคะ” อันหลิงหยุนเดินไปหาจุนเซียวเซียว แล้วโค้งคำนับ ผู้หญิงของฮ่องเต้ต่อให้ตำแหน่งต้อยต่ำเพียงใด ยังกระไรก็ยังเป็นผู้หญิงของฮ่องเต้อยู่ดี

ต่อให้ตำแหน่งของตัวเองจะสูงเพียงใด ยังกระไรก็ไม่อาจเทียบนางได้

จุนเซียวเซียวรับตัวอันหลิงหยุนไว้ “พระชายาเสียนไม่ต้องมากพิธี แค่เจ้ามาข้าก็ดีใจมากแล้ว”

ตำแหน่งของจุนเซียวเซียวในวันนี้ไม่เหมือนอย่างเคยแล้ว ตอนที่พูดก็ไม่ได้ใช้คำแทนตัวที่สูงส่งอันใดแล้ว

อันหลิงหยุนพูดไป “หม่อมฉันเองก็ไม่เป็นไร พระนางเองก็ไม่ต้องทำอย่างนี้ก็ได้เพคะ”

“ตอนนี้ข้าก็ไม่ได้เป็นพระนางอันใดนั้นแล้ว เจ้าเรียกข้าว่าเซียวผินก็พอแล้ว”

“พระนางก็คือพระนาง จะเปลี่ยนตำแหน่งกันมั่วๆ ไม่ได้นะเพคะ”

อันหลิงหยุนเดินเข้าไปข้างในอย่างมีมารยาท จุนเซียวเซียวรีบสั่งให้คนไปเตรียมน้ำชามา อันหลิงหยุนมองไปรอบๆ ห้อง ห้องถูกจัดไว้อย่างสะอาดสะอ้าน แต่ก็ไม่อาจปกปิดความยากไร้ของที่นี่ไปได้

“พระนางเป็นอยู่สบายดีหรือไม่เพคะ?” อันหลิงหยุนถาม จุนเซียวเซียวพยักหน้า

“ก็ยังดี เพียงแค่ไม่รู้ว่าฤดูหนาวมันเป็นยังกระไรบ้าง ที่นี่มันหนาวหรือเปล่า?” จุนเซียวเซียวยังคงทำตัวปกติ

“พระนางทรงพระครรภ์ในช่วงที่หนาวที่สุด และในช่วงสิ้นฤดูแล้งพระนางก็จะให้กำเนิดราชบุตรของฮ่องเต้แล้ว สภาพของที่นี่ออกจะแย่ไปสักนิด หม่อมฉันเชื่อว่าฝ่าบาทจะต้องรับพระนางกลับไปที่วังจิ่งซิ่วอย่างแน่นอนเพคะ” อันหลิงหยุนแค่คิดว่า ขอแค่ให้กำเนิดราชบุตรได้ก็ถือว่ามีความดีความชอบอันใหญ่หลวงแล้ว ฮ่องเต้ชิงหยู่คงไม่ใจร้ายกับจุนเซียวเซียวขนาดนั้นหรอก

“ก็หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น”

จุนเซียวเซียวก้มหน้าลงไปแล้วเอามือลูบๆ ที่ท้องน้อย

“พระชายาเสียน ได้ยินว่าอ๋องเสียนถูกฝ่าบาทจับขังไว้แล้วใช่หรือไม่ อ๋องเสียนติดร่างแหเรื่องนี้ไปด้วยใช่หรือไม่?” จุนเซียวเซียวถามตรงไปหน่อย แต่อันหลิงหยุนก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันมีอันใดที่ไม่เหมาะสม

อีกอย่างที่นางมาที่นี่เพราะตั้งใจมาเยี่ยมจุนเซียวเซียว ส่วนจุนเซียวเซียวก็ทำเหมือนนางเป็นเพื่อน สำหรับคำถามแบบนี้มาก็ปกติดี

อันหลิงหยุนคิดอยู่ครู่หนึ่ง “แต่หม่อมฉันก็ไม่ได้เป็นห่วงอ๋องเสียนเพคะ ร่างกายของเขายังแข็งแรงดี เขาไม่เคยทำมาก่อน จึงไม่เป็นอันใด ที่หม่อมฉันกังวลก็คือร่างกายของอ๋อวงตวนเพคะ”

พอพูดถึงอ๋องตวนจุนเซียวเซียวก็ได้ถามขึ้น “อาการของอ๋องตวนนั้นหนักมากเลยหรือ?”

อันหลิงหยุนพยักหน้า “ชีวิตของอ๋องตวนนั้นสามารถสิ้นได้ทุกเมื่อ หม่อมฉันจึงเป็นห่วงอ๋องตวนมากเพคะ”

“คนพวกนั้นป่าเถื่อนขนาดนั้นเลยหรือ?” จุนเซียวเซียวไม่เข้าใจเป็นอย่างยิ่ง

“” ในเมื่อมันกล้าลงมือ ยังจะห่วงเรื่องป่าเถื่อนไม่ป่าเถื่อนอีกรึเพคะ?” อันหลิงหยุนนั่งอยู่พักหนึ่งแล้วลุกขึ้นมามองไปรอบๆ ห้อง ไม่มีอันใดให้ดูแล้ว จึงเดินออกจากห้อง

“พระชายาเสียนจะกลับแล้วหรือ?” จุนเซียวเซียวเดินตามอันหลิงหยุนมาถึงนอกประตู ข้างนอกค่อนข้างมืด จุนเซียวเซียวต้องการไปส่งอันหลิงหยุนจึงถือโคมไฟมาด้วย

นางในจะไปส่งด้วย แต่จุนเซียวเซียวก็ให้พวกนางถอยไป นางอยากไปส่งอันหลิงหยุนคนเดียว

“ร่างกายของพระนางไม่สะดวก กลับไปดีกว่านะเพคะ เผื่อมีอันใดที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้น”

จุนเซียวเซียวหันไปดูข้างหลัง แล้วหันไปมองรอบๆ

แล้วจุนเซียวเซียวก็หยุดลง “พระชายาเสียน ข้ามีเรื่องอยากขอร้อง”

“พระนางว่ามาได้เลยเพคะ”

อันหลิงหยุนก็มองไปรอบๆ ตอนนี้ไม่มีใครเลย จุนเซียวเซียวตั้งใจมาส่งนางโดยเฉพาะ

“ครั้งก่อนที่ข้าเกิดเรื่อง ได้ยินมาว่าเป็นพิษของหญ้าฝรั่น พระชายาเสียนเป็นหมอ แล้วหญ้าฝรั่นนั้นมันมาจากไหนกัน?”

จุนเซียวเซียวอยากถามมาโดยตลอด แต่ไม่เคยได้มีโอกาสถามเลย

อันหลิงหยุนใช้ความคิด “หญ้าฝรั่นนี้มาจากไหนหม่อมฉันยังไม่รู้ แต่ที่รู้คือพิษนี้มันถูกเจอในผ้าห่มเพคะ

จำได้ว่าตอนที่หม่อมฉันไปดูอาการของพระนาง เห็นพระนางเคยพูดถึงอาการอึดอัดตรงหน้าอกอยู่

ถึงแม้ตอนนั้นจะรู้สึกอยู่ว่าพระนางดูแปลกๆ ไป แต่ก็ไม่ได้เอะใจถึงพิษของหญ้าฝรั่นเลยเพคะ

กลิ่นพิษของหญ้าฝรั่นนั้นค่อนข้างชัด ส่วนหม่อมฉันก็ค่อนข้างอ่อนไหวกับสมุนไพรมาก ถ้าเกิดว่าบนตัวของพระนางมีจริง เชื่อว่าหม่อมฉันจะต้องรับรู้ได้แน่นอนเพคะ

แต่ตอนนั้นหม่อมฉันก็รับรู้ไม่ได้แสดงว่าคนที่ลงมือจะต้องเชี่ยวชาญมากแน่ๆ เพคะ

แต่สุดท้ายก็มาเจอมันถูกซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่ม

ถ้าใม่ใช่เพราะว่าอาจจะใส่ร้ายคนข้างกายท่าน คนที่ลงมือก็ต้องเป็นคนที่อยู่ข้างกายเท่าแน่นอนเพคะ”

จุนเซียวเซียวพยักหน้า “เจ้าคิดเหมือนกับข้าไม่มีผิด”

จุนเซียวเซียวหันกลับไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง

สู้จิ่นยืนอยู่ข้างหน้าโดยถือโคมไฟไว้ในมือ ข้างหลังของนางยังมีนางในอีกสองคนยืนอยู่

หลังจากที่เกิดเรื่องคนในวังจิ่งซิ่วก็ถูกจัดการไปหมดแล้ว

สู้จิ่นนั้นกว่าจะออกมาได้ก็ไม่ง่ายเลย ส่วนคนอื่นๆ ต่างก็เป็นคนใหม่ทั้งนั้น

หรือจะเป็น สู้จิ่น?

อันหลิงหยุนพูดขึ้น “พระนางเสด็จกลับก่อนเถอะเพคะ หม่อมฉันต้องไปแล้ว”

หลังจากอันหลิงหยุนกลับจากวังสวยหัวถึงได้กลับมาที่วังเฟิ่งหยี

พอกลับไปถึงก็เห็นแม่นมที่อยู่กับฮองเฮามารออยู่แล้ว

แม่นมซีเป็นคนของฮองเฮา แต่อันหลิงหยุนไม่ค่อยได้เจอนางมากนัก และเป็นอีกคนที่อันหลิงหยุนเข้าวังมาเพิ่งเคยพบหน้า

แม่นมซีอายุประมาณห้าสิบกว่าปี แก่กว่าฮองเฮา แต่พอมองดูแล้วนางกลับดูเด็กมาก ถ้าอันหลิงหยุนไม่เคยรู้มาก่อนคงไม่มีทางรู้ได้เลยว่านางมีอายุเท่าไหร่

พอเห็นอันหลิงหยุนแม่นมซีก็รีบโค้งคำนับ “พระชายาเสียนกลับมาแล้วหรือเพคะ?”

อันหลิงหยุนมองไปทางตำหนักเฟิ่งอี๋ “ลำบากแม่นมซีแล้ว ข้าไม่ไปทักทายฮองเฮาแล้วดีกว่า ข้าจะไปพักผ่อนแล้ว”

อันหลิงหยุนกลับเข้าไปในวิหารบรรทมรอง เข้าห้องมาก็พักผ่อนเลย

พอหลับถึงกลางดึก อันหลิงหยุนก็รู้สึกถึงความเคลื่อนไหวที่นอกประตู นางจึงรีบลืมตามาแล้วมองไปยังประตู

นอกประตูมีคน อีกทั้งยังถือโคมไฟมาด้วย

อันหลิงหยุนรีบลุกลงจากเตียง มีใครบ้างที่จะมาได้ในเวลาแบบนี้?

ใส่เสื้อผ้าให้ตัวเอง แล้วอันหลิงหยุนก็ล้วงเอาเข็มเงินออกมา แต่พอเดินไปถึงข้างประตูก็ได้ยินเสียงของแม่นมซีพูดกับนาง “พระชายาเสียนท่านตื่นแล้วหรือเพคะ?”

อันหลิงหยุนชะงักไปครู่หนึ่ง เก็บเข็มเงินเข้าที่แล้วค่อยถามไปว่า “แม่นมซีมีธุระอันใดคะ?”