ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 19

บทที่19คนที่น่าสงสาร

อันหลิงหยุนออกมาจากวังเฟิ่งหยี มองเห็นแม่ทัพอัน สองพ่อลูกจึงขอตัวกลับ

เมื่อกลับถึงจวนแม่ทัพอัน อันหลิงหยุนก็ค่อยๆเอาขนมที่แอบไว้ออกมา ทดลองสักครู่

ทดลองไปพลางเอาชิ้นขนมเหวี่ยงให้แมวในห้องกินหนึ่งชิ้น

เดิมที่แล้วตอนนี้แมวตัวนั้นถึงช่วงฤดูติดสัด หลายวันที่ผ่านมาอันหลิงหยุนก็เฝ้ามองดูแมวนี้วิ่งออกไปข้างนอกหายไปทั้งวัน กลับมาก็ดูสบายมากขึ้น นอนเลียขนอยู่ในมุมห้อง หากไม่ให้มันออกไป มันก็จะรู้สึกกระวนกระวาย ราวกับว่าแมวข้างนอกจะเข้ามาข้างในได้เหมือนกันหมด

เมื่อแมวกินขนมอันหลิงหยุนก็เปิดประตู แมวตัวนั้นก็ไม่อยากออกไป นอนอยู่บนพื้นไม่ฤดูติดสัดอีก

อันหลิงหยุนหัวเราะแห้งๆ

ยาของฮองเฮาเป็นไปได้ที่จะเป็นแค่ยาหยุดความใคร่

เมื่อกลั่นออกมา กลับเห็นยาคุมบางส่วน ยิ่งไปกว่านั้นยาคุมนี้มียาพิษชนิดหนึ่งเป็นส่วนประกอบ ในระยะเวลาอันสั้นอาจจะไม่แสดงอาการอะไร แต่หากใช้เป็นระยะเวลานาน ก็จะทำให้มีการขับถ่ายอสุจิและไข่ออกมา จนกระทั่งสิ้นพระชนม์

นางเดาด้วยความอาจหาญว่า ที่ฮ่องเต้ชิงหยู่ไม่มีลูก อาจจะเป็นเพราะฮองเฮาทำให้เป็นแบบนี้

ทำไมฮองเฮาถึงต้องทำแบบนี้?

อันหลิงหยุนไม่ค่อยเข้าใจ พวกเขาเป็นสามีภรรยากัน หากมีลูกแล้วล่ะก็ ก็จะเป็นการปกป้องตำแหน่งของนางถึงจะถูก

ที่ทำแบบนี้มีเหตุผลอะไรกันแน่?

อยากครอบครองความรักของฮ่องเต้ชิงหยู่?

ไม่คิดลังเลในเรื่องนี้อีกต่อไป เพียงแค่ต้องลำบากนางเอายาถอนผิดให้ฮ่องเต้ ทางฮองเฮานั้นใส่ยาพิษต่อไปเรื่อยๆ ความรู้สึกที่ฮ่องเต้ชิงหยู่มีต่อฮองเฮาก็ไม่เหมือนเสแสร้ง นางก็ไม่อาจจะไปตักเตือนได้

เรื่องแบบนี้ถ้าได้เข้าไปแล้ว อาจจะต้องตัดหัวสมองทิ้ง

นางต้องการคิดวิธีทำยาแก้พิษชนิดหนึ่งที่ผสานเข้ากับยาพิษ ถึงจะทำให้ฮ่องเต้ชิงหยู่ดีขึ้น

ไม่อย่างนั้นนานวันเข้า จะกลับกลายเป็นเรื่องรบกวนนางได้

พักผ่อนมาหนึ่งวัน อันหลิงหยุนก็เตรียมทำยาชนิดใหม่ เตรียมเข้าไปในวังอีกรอบ

ยังไม่ต้องรอเข้าวัง ก็ถูกอาหยู่ที่มาหานางโดยเฉพาะดักไว้ก่อน

“เจ้ามาทำไมอีก? ท่านอ๋องของเจ้าก็คงหายดีแล้วนี่?” อันหลิงหยุนตอนนั้นก็รำคาญเป็นอย่างมาก กี่วันมานี้เดิมทีนางไปเที่ยวเล่นได้สบายๆ หายาสมุนไพรดีๆ กลับต้องไปรบกวนกงชิงวี่ครั้งแล้วครั้งเล่า

“บาดแผลของท่านอ๋องเจ็บหนักขึ้น ยังต้องเชิญพระชายากลับไปกับข้า” สีหน้าของอาหยู่เต็มไปด้วยความร้อนรน

อันหลิงหยุนรู้สึกแปลกมาก “แผลของท่านอ๋องดีขึ้นมากแล้วถึงจะถูก หรือว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก?”

“หนักขึ้น เจ็บหนักมากกว่าเก่า ” สีหน้าของอาหยู่เต็มไปด้วยความร้อนรน

อันหลิงหยุนร้อนรนภายในใจ แล้วก็ถูกความรู้สึกแบบนั้นเข้ามาพัวพันอีกแล้ว เข้าวังไปอย่างยุ่งๆ อันหลิงหยุนหันตัวไปหยิบกล่องยา ออกไปกับอาอยู่รีบออกจากจวนแม่ทัพอย่างรวดเร็ว ไปทางจวนอ๋องเสียน

ในระหว่างทางอาหยู่พูดว่าครั้งนี้ไม่ใช่ถูกลอบทำร้าย แต่คืออยู่ดีๆอาการก็หนักขึ้น

“อาการเป็นอย่างไร?” เพื่อประหยัดเวลา ในระหว่างการเดินทางอันหลิงหยุนก็ถามขึ้น

“ทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือด ปากแผลเปิดทั้งหมด” อาหยู่ตอบไปตามความจริง

อันหลิงหยุนยิ่งสงสัยมากขึ้นไปอีก “ไม่น่าเป็นไปได้”

เมื่อลงจากรถม้า อันหลิงหยุนวิ่งตรงไปที่ลานโอวหลาน

เมื่อเข้าไปถึงก็ได้กลิ่นหอมแปลกๆ หยุดนิ่งสักครู่อันหลิงหยุนก็เข้าใจว่าเป็นเพราะอะไรแล้ว รีบสั่งทันทีว่า “ย้ายท่านอ๋องไปที่อื่นเดี๋ยวนี้ ที่นี่อยู่ไม่ได้แล้ว”

พ่อบ้านไม่ได้ถามอะไรต่อ ทำตามคำสั่งของอันหลิงหยุนทันที คนอื่นๆ ก็เตรียมตัวทันที ไม่นานกงชิงวี่ก็ถูกย้ายมายังห้องที่อันหลิงหยุนเคยอยู่

ในตอนนี้กงชิงวี่ค่อยๆ ลืมตามองไปที่อันหลิงหยุน

ดวงตาทั้งสี่ดวงสบกัน ไม่มีใครพูดอะไร อันหลิงหยุนนั่งลงทันที ไม่สนใครอยู่ด้วย กรีดมีดลงบนข้อมือตัวเองทันที อีกมือหนึ่งก็บีบเปิดปากกงชิงวี่ เลือดที่ไหลออกจากข้อมือหยดลงเข้าไปในปากของกงชิงวี่ ปล่อยให้เลือดไหลเข้าปากกงชิงวี่โดยเร็ว

คนที่อยู่รอบข้างเต็มไปด้วยมึนงง คิดไม่ถึงว่าอันหลิงหยุนจะเอาเลือดตัวเองให้กับกงชิงวี่กิน

ตอนนั้นเองอันหลิงหยุนก็รู้ว่า หากไม่อธิบาย คงไม่ได้

“ข้าลองยาพิษตั้งแต่เด็ก กินพวกยาพิษมามากมาย พิษหลายชนิดไม่มีต่อร่างกายและเลือด อาการของท่านอ๋องของพวกเจ้าคือได้รับพิษ แบบนี้จะดีขึ้นเร็วกว่า “