ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 193

บทที่ 193 พี่ชายที่แสนดีของหยุนโล๋ชวน

ฮั๋วไท่เฟยรอให้จุนฉูฉูออกไปก่อน จึงเดินไปหาอันหลิงหยุน: “เป็นเพราะรังนกจริงๆหรือ?”

ฮั๋วไท่เฟยเป็นห่วงจนกระวนกระวาย เมื่อครู่นางร้อนใจจนเดินไปเดินมา อีกนิดเดียวก็เกือบจะไปหาอันหลิงหยุนด้วยตัวเองแล้ว

อันหลิงหยุนลุกขึ้น: “สาเหตุเป็นเพราะเสวยรังนกจริงๆเพคะ ส่วนอาการไอที่เกิดขึ้นนั้น มีสาเหตุมาจากการนอน ดังนั้นทางที่ดีควรจะให้เสวยพระกระยาหารเหลวเพคะ”

“ก่อนหน้านี้ ตอนที่พระชายารองหยุนอยู่ ก็เสวยรังนกเช่นกัน แล้วทำไมครั้งนี้จึงเกิดปัญหาขึ้นได้ล่ะ?” ฮั๋วไท่เฟยรู้สึกงุนงง และมีความรู้สึกสงสัย หรือว่าอันหลิงหยุนตั้งใจที่จะโจมตีจุนฉูฉูหรือไม่

เพราะจริงๆแล้วทั้งสองเคยขัดแย้งกันมาก่อน

อันหลิงหยุนเข้าใจความคิดของฮั๋วไท่เฟยดี นางเองก็รู้สึกแปลกใจ: “หม่อมฉันเองก็แปลกใจเพคะ หรือจะลองเรียกพระชายารองหยุนเข้าวังมาสอบถามดูละเพคะ”

“ก็ดี เด็กๆ ไปเชิญพระชายารองหยุนเข้าวัง”

เมื่อฮั่วไท่เฟยออกคำสั่งแล้ว อันหลิงหยุนจึงไปนั่งรอ

ถึงแม้อาการของอ๋องตวนจะไม่น่าเป็นห่วงแล้ว แต่อันหลิงหยุนก็ยังรู้สึกไม่วางใจเสียทีเดียว บวกกับเรื่องที่จะต้องถามพระชายารองหยุน นางจึงยังไม่กลับ

หยุนโล๋ชวนมาถึงช้าเล็กน้อย สี่ชั่วโมงจึงจะเข้ามาถึงในวัง

เมื่อเข้ามาแล้ว หยุนโล๋ชวนก็รีบไปดูอ๋องตวน จนลืมมารยาทไปเสียหมดสิ้น

“อ๋องตวน ท่านเป็นอันใด?” หยุนโล๋ชวนไปดู อ๋องตวนเองก็กำลังมองนาง

เห็นนางสวมใส่ชุดกระโปรงสีเขียวเข้ม ก็รู้สึกแปลกใจ เด็กคนนี้แต่งตัวดูเป็นผู้ใหญ่เช่นนี้ทำไมกัน?

“ดีขึ้นมากแล้ว ทำไมถึงมาช้าขนาดนี้?” อ๋องตวนรู้สึกไม่พอใจ จากนอกวังมาถึงในวัง นั่งรถม้าไม่เกินหนึ่งชั่วโมงก็ถึงแล้ว นี่ใช้เวลาตั้งสี่ชั่วโมง นางไปทำอันใดมากันแน่?

หยุนโล๋ชวนพูดว่า: “หม่อมฉันไปหาอ๋องชินจง แต่......”

เมื่อครู่กล่าวถึงอ๋องชินจงอ๋องตวนก็หน้าถอดสี แววตาเต็มไปด้วยความดุร้าย: “เขาทำร้ายข้าจนเป็นเช่นนี้ เจ้ายังรู้สึกว่าไม่พออีกหรือ ยังกล้าไปหาเขาอีกหรือ?”

หยุนโล๋ชวนรีบอธิบาย: “หม่อมฉันกับอ๋องชินจงโตมาด้วยกัน จากที่หม่อมฉันรู้จักอ๋องชินจงนั้น เขาไม่มีทางทำเช่นนั้นกับท่านแน่นอน”

หยุนโล๋ชวนรู้สึกผิด ไม่กล้ามองหน้าอ๋องตวน

อ๋องตวนโกรธจนลุกขึ้นนั่ง แล้วชี้ไปที่หยุนโล๋ชวน: “ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เจ้าห้ามอยู่ห่างข้าแม้เพียงครึ่งก้าว ถ้าหากเจ้ากล้าไปหาเขา ข้าจะไปฆ่าเขา”

หยุนโล๋ชวนโกรธจนร้องไห้ จ้องไปที่ตวนอ๋องด้วยความโกรธอย่างมาก

อันหลิงหยุนลุกขึ้นไปยืนอยู่ข้างๆฮั๋วไท่เฟย แล้วจึงโค้งคำนับ เห็นได้ชัดว่า พวกเขาสามีภรรยากำลังทะเลาะกันอยู่ นางจึงไม่ควรจะอยู่ใกล้ให้มากนัก คอยมองอยู่ก็คงไม่ดี

ฮั๋วไท่เฟยโบกมือ: “ไปเถอะ”

เมื่อเห็นว่าลูกชายดีขึ้นเร็วขนาดนี้ ถึงแม้จะรู้สึกเป็นห่วงเล็กน้อย แต่ฮั๋วไท่เฟยเองก็หันหลังเดินจากไป

อันหลิงหยุนถูกเชิญให้ไปอยู่อีกทางด้านหนึ่ง นั่งดูอ๋องตวนบ่นหยุนโล๋ชวน หยุนโล๋ชวนรู้สึกน้อยใจมาก แต่ก็พูดอันใดมากไม่ได้

ใครใช้ให้อ๋องตวนเป็นน้องชายของฮ่องเต้ล่ะ

ร้องไห้อยู่สักพักหนึ่ง หยุนโล๋ชวนก็รู้สึกว่าตนเองไม่มีอนาคต ร้องไห้ฟูมฟายเพื่อผู้ชายคนหนึ่งนั้นไม่คุ้มค่าเอาเสียเลย จึงเช็ดน้ำตา ไม่ร้องไห้อีกต่อไป

ตอนนี้เอง อ๋องตวนเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าตนเองโกรธจนลุกขึ้นมานั่ง

ตอนนี้เองถึงรู้สึกเจ็บไปหมดทั้งตัว จึงเรียกหยุนโล๋ชวน: “รีบเข้ามาประคองข้าเร็ว”

หยุนโล๋ชวนเข้าไปประคองอ๋องตวนให้นอนลง อ๋องตวนจ้องหยุนโล๋ชวน แล้วพูดว่า: “รอข้าออกไปได้ก่อน ข้าจะไปเอาชีวิตเขา”

หยุนโล๋ชวนดูถูกอ๋องตวน เห็นอยู่ชัดๆว่าไม่มีความสามารถ ยังจะกล้าตะโกนใส่นางอีก

เมื่อเห็นว่าหยุนโล๋ชวนไม่ตอบโต้ อ๋องตวนจึงนอนลงไป รุ้สึกเจ็บไปหมดทั้งตัว อ๋องตวนพูดว่า: “คืนนี้เจ้าอยู่เฝ้ายามให้ข้า เพื่อเลี่ยงไม่ให้เจ้าหนีออกไป”

“เพคะ”

หยุนโล๋ชวนรับปากอย่างไม่เต็มใจนัก แล้วจึงเริ่มดูแลอ๋องตวน