ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 195

บทที่ 195 พบกันในวังโดยบังเอิญ

เสินหยุนชูไม่ได้รั้งนางไว้ อันหลิงหยุนรู้สึกโล่งใจ จึงหันหลังเดินออกไปข้างนอก

เมื่อนึกถึงว่าต้องเผชิญหน้ากับเสิยหยุนชู นางเองยังไม่ทันได้คิดว่าจะสำรวจเสินหยุนชูกระไรดี จึงได้ออกจากวังเฟิ่งหยีมา

คนในวังมีจำนวนมาก สถานที่ก็กว้างขวาง อันหลิงหยุนเดินดูรอบๆวังเฟิ่งหยีอยู่สักครู่

จริงๆแล้วเป็นเพราะไม่มีที่ไป จึงได้เดินไปทางวังสวยหัว

นางเพียงแค่รู้สึกเบื่อ จึงอยากจะไปหาจุนเซียวเซียว

ยังเดินไม่ทันจะถึง ก็ได้ยินเสียงคนพูดดังมาจากทางด้านหลัง: “คารวะแม่ทัพน้อย”

อันหลิงหยุนหันกลับไปมองคนที่เดินมา แล้วรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง

กลัวอันใดก็เจออย่างนั้นจริงๆ ทำไมถึงเป็นเสินหยุนเจ๋ได้?

เสินหยุนเจ๋แต่งกายด้วยชุดสีแดงขนาดใหญ่ ทำให้เขายิ่งดูหล่อเหลา

ในมือของเสินหยุนเจ๋ถือกระบี่โม่เยอยู่

นางกำนัลคุกเข่าอยู่ที่พื้น เสินหยุนเจ๋เดินตรงเข้ามาหาอันหลิงหยุน

“แม่ทัพน้อย”

อันหลิงหยุนพยักหน้า เสินหยุนเจ๋ยืมมองดุอยู่ตรงหน้าอันหลิงหยุนสักพัก แล้วพูดว่า: “หน้าของท่านเปลี่ยนไปเร็วมาก ก่อนหน้านี้เคยเห็นท่านอยู่บนถนนหนึ่งครั้ง อ้วนจนเหมือนกับลูกบอลแล้ว แล้วทำไมจึงผอมลงเร็วเช่นนี้? หรือว่ากงชิงวี่รังแกท่านหรือเปล่า?”

“หากแม่ทัพน้อยกล่าวเช่นนี้ ถ้าท่านอ๋องของข้ามาได้ยินเข้าคงไม่ชอบใจแน่” อันหลิงหยุนไม่ได้อธิบาย

เสินหยุนเจ๋ไม่อยากปล่อยอันหลิงหยุนไป: “ท่านเป็นห่วงที่เขาติดคุกอย่างนั้นหรือ?”

“แม่ทัพน้อยเวลาพูดจาระวังหน่อย อีกอย่างเรื่องนี้เป็นเรื่องในครอบครัวของคนอื่น แม่ทัพน้อยไม่จำเป็นจะต้องเป็นห่วงแทน ข้ามีธุระ แม่ทัพน้อยกรุณาด้วย”

อันหลิงหยุนหันหลังเตรียมที่จะเดินจากไป เสินหยุนเจ๋ก็เดินตามหลังอันหลิงหยุนไป

อันหลิงหยุนจึงพูดขึ้นว่า: “แม่ทัพน้อยไม่ได้จะไปวังเฟิ่งหยีหรือ?”

“ใช่”

“แต่วังเฟิ่งหยีไม่ได้อยู่ทางนี้เสียหน่อย ข้าจะไปวังสวยหัว คิดว่าแม่ทัพน้อยคงจะไม่ได้ไปวังสวยหัวดอกใช่หรือไม่”

“นั่นก็ไม่แน่ ไปเดินดูหน่อยก็ดี”

เสินหยุนเจ๋พูดพลางก็เดินไปทางวังสวยหัว อันหลิงหยุนพูดออกไปแล้ว ถ้าหากไม่ไป ก็คงจะไม่ดี จึงได้เดินตามหลังไป

ทั้งสองเดินไปด้วยกันอย่างไม่รีบร้อบ

อันหลิงหยุนไม่พูดอันใด แต่เสินหยุนเจ๋กลับพูดไมหยุด

แต่ล้วนแล้วแต่เป็นคำพูดไร้สาระทั้งสิ้น อันหลิงหยุนจึงไม่ได้นำมาใส่ใจ ทำเพียงแค่เดินตามก็พอแล้ว

แต่เป็นกระบี่เล่มนั้นต่างหาก ที่อันหลิงหยุนมองไม่ละสายตา

เสินหยุนเจ๋โยนให้อันหลิงหยุน: “ถ้าเจ้าชอบ ข้าให้”

อันหลิงหยุนมองกระบี่โม่เยที่หล่นลงตรงหน้า กลัวว่าจะหล่นโดนเท้า จึงถอยหลังไปสองก้าว

กระบี่โม่เยหล่นลงบนพื้น ได้ยินเสียงกระทบพื้นหนึ่งครั้ง อันหลิงหยุนเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว หันหลังกลับไป เอามือกุมท้องไว้

นางกำนัลและขันทีที่อยู่โดยรอบคุกเข่าลงทันที: “แม่ทัพน้อยโปรดไว้ชีวิตด้วย”

อันหลิงหยุนด่าเสินหยุนเจ๋อยู่ในใจหลายครั้ง จึงรู้สึกคลายความโกรธลง

ไม่เคยพบเคยเห็นคนแบบนี้มาก่อนเลย เกลียดจริงๆ!

ถ้าหากลูกของนางเป็นอันใดขึ้นมาล่ะก็ ได้คิดบัญชีกับเขาแน่ๆ

เสินหยุนเจ๋โน้มตัวลงไปเก็บกระบี่โม่เยขึ้นมา แล้วถามว่า: “ไม่ใช่ว่าเจ้าชอบการรำดาบมาโดยตลอดหรือ ทำไมจึงได้ตกใจขนาดนี้?”

“อดีตก็คืออดีต ปัจจุบันคือปัจจุบัน จะให้เหมือนกันได้กระไร? แม่ทัพน้อยคงจะลืมไปแล้วว่า ข้าสูญเสียความทรงจำ!”

อันหลิงหยุนถอยไปเล็กน้อย แล้วจึงเดินเลี่ยงออกมา มุ่งหน้าไปยังวังสวยหัวต่อ

“จริงๆแล้วเป็นเพราะสูญเสียความทรงจำ หรือเป็นเพราะคนกันแน่ ข้าเองก็ยังไม่แน่ใจ” เสินหยุนชูพูดอย่างมีความหมายแฝง