ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 21

บทที่21ความร้อนรน

เมื่อได้โอกาสอันหลิงหยุนก็รู้สึกโล่งใจและก้าวไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง

พลังอันน่าเกรงขามของหวางฮองไทเฮาอยู่ตรงหน้าของอันหลิงหยุนนางโค้งตัวลงเล็กน้อยแล้วเดินไปที่เตียงของฝ่าบาทด้านหลังผ่านม่านนั้นมีฮองเฮานั่งร้องไห้อยู่

อันหลิงหยุนเดินเข้ามาและคุกเข่าลงเบื้องหน้าฮ่องเต้ชิงหยู่

ในเวลานี้ฮ่องเต้ชิงหยู่นอนบนเตียงคลุมตัวด้วยผ้าห่มสีเหลืองสดใสใบหน้าของเขาเป็นสีเหลืองใต้ตาดำคล้ำและริมฝีปากมีสีม่วง

อันหลิงหยุนเอ่ย"ถูกพิษไม่ผิดแน่ได้ให้หมอหลวงตรวจสอบพิษแล้วหรือไม่?"

ตอนที่อันหลิงหยุนเห็นฮ่องเต้ชิงหยู่นางก็ดูออกทันทีว่าฮ่องเต้ชิงหยู่ถูกวางยาพิษจริงแต่หากจะบอกว่ามันเพราะอู่เว่ยจื่อนั้นกลับเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน

หวางฮองไทเฮาเดินเข้ามาจากข้างนอกในขณะที่อีกด้านหนึ่งมีคนช่วยเก้าอี้มาให้นางหวางฮองไทเฮาค่อยๆนั่งลงอย่างช้าๆและมองไปด้านหนึ่งฮองเฮาเอ่ยขึ้นในทันที"ตรวจสอบแล้ว"

"ทูลฮองเฮาไม่ทราบว่าหมอหลวงกล่าวว่าอย่างไรบ้าง?"การปรากฏตัวของอันหลิงหยุนในเวลานี้ทำให้ฮองเฮารู้สึกประหลาดใจอยู่บ้างนี่ดูออกจะไม่เหมือนกับอันหลิงหยุน

แต่ฮองเฮาก็ไม่กล้าจะชักช้าเช่นกันดังนั้นจึงเอ่ยตอบทันที“ถูกพิษแต่ตรวจไม่พบว่าเป็นพิษอะไร”

"มีการบันทึกหรือไม่?"อันหลิงหยุนต้องการฉวยโอกาสนี้เอาไว้ห้ามมิให้ส่งผลร้ายต่อคนในจวนแม่ทัพเป็นอันขาด

"มี"ฮองเฮามองไปที่ด้านหนึ่งก่อนที่หมอหลวงจะนำถวายสมุดบันทึกอันหลิงหยุนหยิบมันมาพลิกดูทีละหน้าๆ

ด้านบนสมุดบันทึกบันทึกยาและอาหารประจำวันบางส่วนของฮ่องเต้ชิงหยู่ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาในขณะที่ด้านล่างบรรยายถึงอาการของฮ่องเต้ชิงหยู่ที่ถูกพิษเนื้อหาเริ่มจากอาการสลบจากนั้นจึงตรวจสอบพบว่าถูกพิษนอกจากนี้ฮ่องเต้ชิงหยู่ระมัดระวังในการใช้ยามาโดยตลอดคนรอบกายของเขามิเพียงแค่นางกำนัลและขันทีจะต้องทำการทดสอบพิษเท่านั้นแม้กระทั่งฮองเฮาก็ยังต้องทดสอบพิษด้วยเช่นกันแต่พวกเขาทุกคนล้วนไม่ถูกวางยาพิษนี่คือจุดที่น่าประหลาดที่สุด

ดังนั้นผู้วางยาพิษฮ่องเต้ชิงหยู่มุ่งไปที่อันหลิงหยุนแต่น้ำอู่เว่ยจื่อของหลิงอันหยุนนั้นกลับมีผู้ที่ได้ดื่มเข้าไปเช่นกันฮองเฮาที่จิบเข้าไปก็ถือว่าดื่มเข้าไปเช่นกันแต่นางก็ไม่ได้มีอาการผิดปกติเกิดขึ้น

สำหรับฮ่องเต้ชิงหยู่เป็นที่น่าสงสัยว่าอาจเกิดจากการดื่มน้ำอู่เว่ยจื่อมากเกินไปซ้ำฮ่องเต้ชิงยังมีสุขภาพที่อ่อนแอ

ดังนั้นความรับผิดชอบทั้งหมดจึงตกอยู่ที่อันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนวางสมุดลงและเอ่ยถาม"ด้านบนมีเอ่ยถึงซุปบำรุงหัวใจไม่ทราบว่ามันคืออะไร?"

หมอหลวงเอ่ยอธิบาย"เป็นสิ่งที่ตำหนักในจัดขึ้นเป็นพิเศาเพื่อฮองไทเฮาตามตำรับของหมอหลวงฮู๋สุขภาพของฮองไทเฮาอ่อนแอเลือดลมไม่ไหลเวียนหลังจากรับประทานเข้าไปแล้วก็มีขึ้นมาฝ่าบาทมีอาการนอนไม่หลับยามกลางคืนดังนั้นฮองไทเฮาจึงจัดมาให้พระองค์โดยเฉพาะ"

อันหลิงหยุนค่อยๆหันไปมองยังหวางฮองไทเฮาผู้สง่างามมารดาทำร้ายบุตรเรื่องนี้ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้แต่นี่ออกจะดูไร้เหตุผลอยู่บ้าง

เหตุผลที่หวางฮองไทเฮามีเกียรติสูงส่งเช่นนี้นั่นก็เพราะบุตรชายของนางเป็นฮ่องเต้ดังนั้นการที่นางจะทำร้ายบุตรของตนเป็นไปไม่ได้

"สามารถนำเห็นซุปบำรุงหัวใจมาให้ข้าดูได้หรือไม่ทั้งกากและยาล้วนต้องการ"

หลังจากอันหลิงหยุนเอ่ยขึ้นหมอหลวงจึงหันไปมองหวางฮองไทเฮาก่อนหวางฮองไทเฮาตรัส"ไปเถอะ"

ภายในเวลาอันรวดเร็วหมอหลวงก็นำยาและกากที่เหลือมาให้

อันหลิงหยุนยื่นมือออกมาสัมผัสและนำกากยาขึ้นมาดม

จากนั้นนางจึงเปิดถุงยาดูในลักษณะเดียวกันผ่านไปชั่วครู่อันหลิงหยุนก็เอ่ยขึ้น"ทูลฮองไทเฮาจำเป็นต้องเรียกหมอหลวงฮู๋มาถึงจะทราบได้"

"ตามตัวเขามา!"

ในไม่ช้าหมอหลวงฮู๋ก็มาถึงพระตำหนักจรุงจิตในยามนี้เขาถูกทำให้ตกใจจนแทบสิ้นหลังจากคุกเข่าลงทั้งร่างก็เต็มไปด้วยเหงื่อหวางฮองไทเฮามองไปที่บุคคลผู้นี้และเอ่ยอย่างเย็นชา"ดูเถอะ"

"เพคะ"

หมอหลวงฮู๋คุกเข่าอยู่เบื้องหน้าอันหลิงอยู่ด้วยตัวสั่นเทาดวงตาของเขามองไปที่นาง

อันหลิงหยุนกล่าว"หมอหลวงฮู๋นี่เป็นอันที่ใช้แล้วส่วนนี่เป็นอันที่ยังไม่ได้ใช้สอบถามท่านหมอหลวงฮู๋ยาทั้งสองอันนี้ล้วนเป็นท่านที่จัดยางั้นหรือ?”

หมอหลวงฮู๋มองอย่างละเอียดนี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น

ผลลัพธ์ก็คือหมอหลวงฮู๋มีสีหน้าประหลาดใจ"นี่ไม่ถูกต้องไม่ผิดที่สิ่งนี้เป็นข้าที่จัดยาแต่มันกลับมีบางส่วนที่ไม่ถูกต้อง"

ทันทีที่หมอหลวงฮู๋เอ่ยปากพูดก็ให้คำตอบที่น่าพอใจแก่อันหลิงหยุนนางเอ่ยถาม"หมอหลวงฮู๋ท่านควรดูให้ละเอียดชัดเจน"

"ดูดีๆแล้วอันที่ยังไม่ได้ใช้นี้เป็นข้าจัดยาข้าเป็นผู้จัดเองกับมือภายในไม่มีสิ่งใดขาดเกินไปแม้แต่เล็กน้อยแต่กลิ่นนี้....ทั้งสองอันนี้มีบางอย่างไม่ถูกต้องอย่างเห็นได้ชัด"

หมอหลวงฮู๋เอื้อมมือออกมาหยิบเศษผงขึ้นมาบีบอย่างระมัดระวัง“นี่ไม่ใช่ชาดแดง！”

หมอหลวงฮู๋รีบนำยาอีกชุดออกมาจากนั้นจึงหยิบชาดแดงด้านในออกมา“นี่ต่างหากคือชาดแดงเห็นชัดว่าเป็นสิ่งของสองชนิด”

ในเวลานี้หมอหลวงฮู๋ไม่หวาดกลัวอีกต่อไปเขาเป็นหมอการรักษาคนป่วยต่างหากถึงเป็นเรื่องสำคัญที่สุด

หมอหลวงฮู๋มองดูมันอยู่นาน“นี่คือถั่วแดง?”