ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 222

บทที่ 222 พาตัวเด็กออกมา

กงชิงซวนเย่หมุนกายเดินไปฝนหมึกอีกด้าน

หยุนจิ่นเดินไปดู หยิบพู่กันขึ้นมาเขียนกลอนบทหนึ่ง

เป็นเพียงหญ้าไร้รากปลายฟากฟ้า ไยจักกล้าเอ่ยความนัยฤทัยท่าน จันทร์กระจ่างไร้วาจาหวนคำนึง ความคิดถึงเวียนสลับกลับวกวน!

กงชิงซวนเย่มองดูนิ่งๆอยู่ครู่ใหญ่ จึงนำพู่กันขึ้นมาเขียนเติมเข้าไปหนึ่งประโยค : ลิขิตฟ้าชะตาสวรรค์

หยุนจิ่นตกตะลึงไปชั่วขณะ หันไปมองกงชิงซวนเย่

“ ท่านชายสองอย่าได้เสื่อมเสียชื่อเสียงเพื่อหยุนจิ่นเลยเจ้าค่ะ” หยุนจิ่นค้อมกายพัลวัน

กงชิงซวนเย่เอื้อมมือไปดึงมือของหยุนจิ่น นางรีบชักมือกลับ พลางเดินถอยไปข้างหลัง

กงชิงซวนเย่ยิ้มอย่างอ่อนโยน: "สันนิษฐานว่าเจ้าคงไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน นี่คือจวนอ๋องเจ็ด ข้าเป็นบุตรชายคนรองของอ๋องเจ็ด มีนามว่ากงชิงซวนเย่ ข้าเป็นบุตรชายของพี่น้ององค์จักรพรรดิ

แต่เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาพี่ใหญ่ของข้า เกิดเรื่องขึ้นที่ต้าจงเจิ้งย่วน เพราะเหตุการณ์นี้ ทำให้อ๋องเสียนก็พลอยถูกวางยาไปด้วย เป็นตายไม่อาจรู้

จวนอ๋องเจ็ดของข้าถูกลากเข้าไปมีส่วนพัวพัน เจ้าเห็นข้าวันนี้อาจเป็นเช่นนี้ แต่ไม่รู้ว่าวันใดไม่มีฐานะบรรดาศักดิ์นี้แล้ว ไม่ถูกเนรเทศก็คงเป็นตัดหัว

หากเจ้าไม่เต็มใจรั้งอยู่ข้าจะไม่บังคับ แต่หากเจ้ารั้งอยู่ที่นี่ เมื่อข้ารอดพ้นจากช่วงเวลาที่ยากลำบากนี้ ข้าก็ยังเป็นบุตรชายคนรองของจวนอ๋องเจ็ด เชื่อว่าข้าอาจจะได้สืบทอดบรรดาศักดิ์นี้ต่อไป

ข้ายินดีที่จะมอบยศพระชายาให้แก่เจ้า แล้วเจ้าล่ะ ยินดีที่จะอยู่เคียงข้างผ่านเรื่องทั้งหมดนี้ไปด้วยกันกับข้าหรือไม่? "

หยุนจิ่นครุ่นคิดอยู่นาน: "หยุนจิ่นไม่คู่ควรกับยศพระชายา แต่หยุนจิ่นเต็มใจที่จะอยู่ต่อ ขอเพียงท่านชายสองให้งานทำก็พอเจ้าค่ะ"

“ เจ้ายินยอมอยู่ต่อก็ดีแล้ว”

กงชิงซวนเย่ยื่นมือออกไปดึงมือของหยุ่นจิ่น นางรู้สึกประหม่าเล็กน้อย เขาจึงปล่อยมือ: "เจ้าอาศัยอยู่ที่นี่ชั่วคราวไปก่อน หากไม่มีงานอันใด ก็คุยเล่นเป็นเพื่อนข้า มีคนรับใช้อยู่ที่ลานบ้านถ้าหากอันใดเจ้าก็เรียกใช้พวกนาง หากเจ้าอยากไปเดินเล่น ให้เรียกคนรับใช้หญิงไปกับเจ้า”

“ ถ้าหากหยุนจิ่นต้องการพบท่านชายสองล่ะเจ้าคะ?” หยุนจิ่นถาม

“ เรียกคนไปตาม”

"เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ"

หยุนจิ่นจึงได้พักอยู่ในจวนอ๋องเจ็ดด้วยประการนี้ ทุกคนในจวนรู้ว่ากงชิงซวนเย่พาหญิงสาวผู้หนึ่งกลับมา ชายาอ๋องเจ็ดยังอยู่ในความโศกเศร้า นางจึงไม่มีแก่ใจไปสนใจกับเรื่องนี้ เป็นอ๋องเจ็ดที่แม้กำลังอยู่ในความเศร้าโศกแต่ก็ยังคงมีข้อสงสัยบางอย่าง อยากพบหยุนจิ่น

แต่เมื่อรอจนอ๋องเจ็ดส่งคนไปตามหยุนจิ่นนั้น หยุนจิ่นก็ตามหาจนพบกงชิงห้าวเริ่น กระทั่งพาตัวออกมาจากจวนอ๋องเจ็ดได้เรียบร้อยแล้ว

เด็กน้อยอายุหกขวบ ยังไม่ค่อยรู้ความ รู้เพียงแค่ว่าพี่ชายต้องการให้พี่สาวมารับเขาแล้วเท่านั้น

หยุนจิ่นใช้ประตูเล็กของจวนอ๋องเจ็ดเป็นเส้นทางผ่าน ในสวนด้านหลังจวนมีประตูเล็ก ๆ อยู่บานหนึ่ง นางเปิดประตูเล็กพาเด็กออกไปได้ ก็แบกเด็กน้อยขึ้นหลัง ออกเดินทันที

เมื่อถึงถนนใหญ่ ก็ตรงไปที่จวนอ๋องเสียนอย่างรวดเร็ว

พ่อบ้านเห็นหยุนจิ่นพาเด็กกลับมา ก็ถูกทำให้ตกใจอย่างหนัก

หยุนจิ่นตรงไปลานโอวหลาน อันหลิงหยุนรอนางอยู่นานแล้ว

เมื่อเห็นหยุนจิ่นนำเด็กกลับมา อันหลิงหยุนไม่ได้พูดอันใด ถามเด็กน้อยคนนั้นโดยตรง: "เจ้ารู้จักกงชิงห้าวฉือไหม?"

เด็กน้อยพยักหน้ารัว: "รู้จัก"

"อื้ม! เขาตายแล้ว!"

เด็กน้อยอดตกใจไม่ได้ ทันที่ได้ยินก็เปล่งเสียงร้องไห้จ้าทันที

อันหลิงหยุนส่งสายตามองไปยังหยุนจิ่น: "ลำบากเจ้าแล้ว"

เพื่อยืนยันตัวตนของเด็ก อันหลิงหยุนกล่าวว่า "เจ้าคอยดูแลเขาอยู่ที่นื่ อย่าให้ใครรู้"

"เจ้าค่ะ"

อันหลิงหยุนคุกเข่าลง: "หลอกเจ้าเล่นน่า แต่พี่ชายของเจ้าถูกคนจับตัวไปแล้ว"

เด็กน้อยได้ยินดังนั้นจึงหยุดร้องไห้ทันที สูดๆน้ำมูกพลางมองไปยังอันหลิงหยุน เขากลัวนางจึงไปหลบซ่อนตัวอยู่หลังหยุนจิ่น

อันหลิงหยุนกล่าวว่า: "ข้าต้องการช่วยพี่ชายของเจ้า แต่ต้องให้พี่ชายของเจ้ารู้ว่าเจ้าอยู่กับข้าที่นี่ เจ้าเต็มใจจะให้สิ่งของอันใดก็ได้กับข้าหรือไม่ สิ่งที่พี่ชายของเจ้าจะรู้ได้ในทันที"

เด็กน้อยติดกับอย่างง่ายดาย เพียงอันหลิงหยุนพูดแค่สองสามคำ เขาก็ถือเรื่องนี้เป็นจริงเป็นจังแล้ว

"ข้ามีสิ่งนี้ เมื่อสองสามวันก่อนพี่ชายซื้อมาให้ข้า ล้วนไม่มีผู้อื่นล่วงรู้" เด็กน้อยปลดเสื้อแล้วหยิบปลอกคอเครื่องประดับสีเงินชิ้นหนึ่งออกมาจากด้านใน

อันหลิงหยุนถาม: "มีเพียงพี่ชายของเจ้าเท่านั้นที่รู้?"