ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 246

บทที่ 246 แกล้งเป็นลม

ตอนนี้จุนฉูฉูกำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น ดวงตาทั้งคู่ของจุนฉูฉูแน่นิ่งเหม่อลอย เหมือนดั่งคนตาย

อันหลิงหยุนใช้หางตามองดู แต่ไม่ได้เข้าไปห่วงใยอะไรจุนฉูฉู

“หม่อมฉัน หม่อมฉันคำนับเสด็จแม่ พระนางไท่เฟย”

กงชิงวี่กับอันหลิงหยุนค้อมลงทักทายเข้าเฝ้า

ไม่เห็นฮ่องเต้ชิงหยู่กับฮองเฮาเสินหยุนชูอันหลิงหยุนก็ไม่รู้สึกแปลกใจมากนัก วันก่อนมาในวังเพื่อช่วยตรวจจับชีพจร ฮองเฮาถึงแม้จะไม่เป็นไร แต่ดูจากสีหน้าแล้วก็ไม่สู้ดีนัก คิดว่าน่าจะเป็นเรื่องของเสินหยุนเอ๋อที่กระทบนาง ส่วนนางก็น่าจะคิดว่าปัญหายิ่งน้อยยิ่งดี เมื่อหวางฮองไทเฮาไม่เรียกให้เข้าเฝ้า นางก็คงไม่ออกมาเพล่นพล่าน

สำหรับฮ่องเต้ชิงหยู่นั้น เจอเรื่องเช่นนี้ท่านก็คงรำคาญใจ

ฝ่ายหนึ่งคือฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงที่มีความดีปกป้องรักษาประเทศ อีกฝ่ายคืออ๋องตวน ท่านคงไม่สะดวกใจออกหน้าเท่าไหร่นัก จึงหลีกเลี่ยงเสียเลยดีกว่า！

หวางฮองไทเฮาพูดขึ้นว่า：“ลุกขึ้นเถอะ เป็นคนครอบครัวเดียวกันทั้งนั้น วันนี้ไม่ต้องพิธีรีตองอะไรมากนัก”

ฮั๋วไท่เฟยเช็ดน้ำตาของเธอ：“อ๋องเสียนเจ้าช่วยข้าพูดอะไรหน่อย ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงจะเอาความตายมาบีบอย่างเดียว！”

กงชิงวี่มองไป ถามขึ้นว่า：“วันนี้มีเรื่องอะไรอีกหรือ？”

เมื่อกงชิงวี่เอ่ยปาก อันหลิงหยุนเลยไม่พูดอะไร

ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงพูดขึ้นว่า：“ข้าจะมาคุยเรื่องหย่าร้างระหว่างอ๋องตวนกับชวนเอ๋อ ชวนเอ๋อเด็กคนนี้ไม่คู่ควรกับอ๋องตวน”

ฮูหยินใหญ่ ที่ข้ารู้มานั้น ผู้หญิงที่แต่งงานเข้าไปในจวนอ๋อง ไม่สามารถหย่าร้างกันได้”กงชิงวี่พูดอย่างเรียบเฉย อันหลิงหยุนรู้สึกประหลาดใจ มีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ？

ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงหันมองไปด้วยสีหน้าเคร่งขหรือม：“อ๋องเสียน ถึงแม้ว่าท่านจะเป็นอ๋องซื่อเจิ้น(ผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์) แต่ข้าก็ไม่เคยได้ยินเช่นนี้มาก่อน ว่าผู้หญิงที่ได้แต่งงานกับท่านอ๋องนั้นไม่สามารถหย่าร้างกันได้？”

“ฮูหยินใหญ่ สิ่งแรกเลยคืออ๋องตวนเป็นถึงเชื้อพระวงศ์ของประเทศต้าเหลียง ผู้หญิงที่ได้แต่งงานกับฮ่องเต้ และเชื้อพระวงศ์ นอกเสียจากสามีเสียชีวิตแล้ว กลายเป็นหญิงม่ายถึงจะสามารถแยกออกจากสามีได้ ไม่เช่นั้นคือหย่าร้างกันไม่ได้ ไม่ใช่เพียงแค่หย่าร้างกันไม่ได้ ถึงแม้จะแยกกับสามีแล้ว ก็ต้องถูกจัดส่งไปอยู่ที่วัด จัดให้พักอาศัยอยู่ที่วังเย็นของวังหลัง

ขอถามหน่อย สะใภ้ของพระราชวงศ์ จะไปอยู่ร่วมกับชายอื่นได้อย่างไร ถ้าทำเช่นนั้นก็เหมือนกับดูหมิ่นพระราชวงศ์”

ฮองไทเฮาพยักหน้า：“เป็นเช่นนั้นจริงๆ”

อันหลิงหยุนรู้สึกหดหู่ ทันใดนั้นนางเกิดไม่อยากได้เงินขึ้นมา อยากช่วยหยุนโล๋ชวนให้หนีออกไป

นี่เป็นการกลั่นแกล้งอย่างเห็นได้ชัด และเมื่อได้ยินกงชิงวี่พูดเช่นนั้น อันหลิงหยุนก็รู้สึกว่า เขาตั้งใจจะใช้สิ่งนี้กับเธอเช่นกัน

ไม้ค้ำที่อยู่ในมือของฮูหยินใหญ่ตีไปที่พื้นอย่างแรง ทำให้พื้นเกือบแตกร้าว

“ข้าถึงแม้ต้องตายอยู่ที่นิ่ในวันนี้ ยังไงข้าก็ไม่ยอมให้ชวนเอ๋อไปทนทุกข์ทรมานที่จวนอ๋องตวนเด็ดขาด ตำหนักกั๋วกงของข้าได้สร้างผลงานออกรบปกป้องประเทศ เพื่อฮ่องเต้องค์ก่อน และทุ่มแทจงรักภักดีรับใช้ราชวงศ์มาเป็นอย่างดี

ข้าไม่ได้ต้องการยศถาบรรดาศักดิ์ แต่ก็ไม่อยากให้ไปอดตายอยู่ที่จวนอ๋องตวน

ชวนเอ๋อเป็นเด็กดีเชื่อฟังคำสั่งมาตั้งแต่เด็ก พ่อแม่นางอยู่นอกชายแดนไม่ค่อยได้กลับมา ข้าเป็นคนดูแลเลี้ยงดูนางจนเติบโต

ถึงแม้จะไม่ได้ทะนุถนอมจนเสียนิสัย แต่ก็เลี้ยงดูนางไม่ให้ขาดแคลนอะไร แต่นางอยู่ที่จวนอ๋องตวนกลับไม่ได้กินอิ่มแถมเสื้อผ้าก็ไม่มีให้ใส่ได้อุ่นอีก

ชวนเอ๋อตั้งแต่เข้าไปอยู่ที่จวนอ๋องตวน ไม่เคยได้กินอิ่มและใส่ไม่อุ่นเลย แถมยังถูกปรักปรำว่าขโมยเงินหกหมื่นตำลึงด้วย

ตำหนักกั๋วกงของข้าถึงแม้จะไม่มีเงิน แต่ก็ไม่ได้อยากได้เงินใคร

แผนการนี้ก็คิดออกมาได้ ข้าขอถามหน่อย……

ชวนเอ๋อคือได้ใช้ชีวิตแบบไหนกัน？”

ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงโมโหมาก สอบถามออกไปด้วยความเกรี้ยวกราด

กงชิงวี่เหลือบมองจุนฉูฉูที่พื้น เขายังจำสิ่งที่เกิดขึ้นครั้งสุดท้ายได้ แม้ว่าเขาจะไม่อยากฉีกหน้าเพื่อทำร้ายจุนฉูฉู เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้เพราะนางเป็นต้นเหตุ จะโทษคนอื่นไม่ได้

“ฮูหยินใหญ่ เรื่องของวังหลังนั้นอ๋องตวนไม่รู้เรื่องอะไรเลย ถึงแม้อ๋องตวนจะมีความผิด แต่ผิดไม่ถึงตาย ท่านให้พวกเขาหย่าร้างกัน ก็ไม่ใช่เรื่องดีสำหรับพระชายารองหยุนเช่นกัน

มันเป็นความผิดของใคร ก็ให้คนนั้นรับผิดชอบ”

จุนฉูฉูเงยหน้าขึ้นมองกงชิงวี่ สีหน้าซีดเซียว นางรู้สึกขบขัน：“อ๋องเสียน ท่านดีต่อข้าดีหน่อยไม่ได้เลยหรือยังไง？”

“บังอาจ เจ้ายังกล้าพูดอีก”ฮั๋วไท่เฟยเกรี้ยวกราดชี้ไปที่จุนฉูฉู จุนฉูฉูน้ำตาไหลพราก รีบคุกเข่าหมอบคลาน

“เสด็จแม่ ข้าผิดไปแล้ว เสด็จแม่ยกโทษให้ข้าด้วยเถอะ”

“ข้ายกโทษให้เจ้ามีประโยชน์อะไร เจ้ามีความคิดชั่วร้าย ไม่อยากให้หยินเอ๋อได้ดี ร่างกายเจ้าไม่แข็งแรงเจ้ารู้ตัวดี แต่กลับให้หยินเอ๋อละเลยชวนเอ๋อ เจ้ารู้ไหม ว่าข้าได้สมยอมเจ้ามามากแล้ว

ข้าแค่คิดว่า เจ้าหยิ่งยโสเล็กน้อย ยังไงก็สามารถเปลี่ยนแปลงได้ ไม่เห็นแก่หน้าข้า ยังไงก็คงเห็นแก่หน้าของอ๋องตวน เพราะว่าเขาเป็นสามีของเจ้า เจ้าไม่สามารถมีลูกให้เขาได้ แต่ยังมีคนอื่นสามารถมีลูกให้เขาได้ ก็ถือว่าสมบูรณ์ครบถ้วนแล้ว แต่เจ้ากลับรังแกหักเงินเบี้ยเลี้ยงค่ากินค่าเสื้อผ้าของชวนเอ๋อไป

เจ้าเป็นลูกสาวของตระกูลจุน ทำไมถึงโหดร้ายเช่นนี้ เจ้าจะให้ข้ายกโทษให้เจ้าได้อย่างไรกัน？”ฮั๋วไท่เฟยตะโกนออกมาอย่างเกรี้ยวกราด

จุนฉูฉูเสียใจมากวังหลังบ้านไหนไม่เป็นเช่นนี้ แต่เมื่อมาถึงนาง กลับกลายเป็นเรื่องแบบนี้ไป

พูดตามตรง ก็เพราะว่าต้องให้เกียรติแก่ตำหนักกั๋วกงนั่นเอง？

แล้วนางล่ะ ต้องตายในมือของพวกเขาหรือ

จุนฉูฉูร้องไห้อยู่จากนั้นก็ได้เป็นลมไป มีคนเป็นลมไปที่ตำหนัก เมื่ออันหลิงหยุนเห็นว่าคนได้เป็นลมไปแล้ว จึงเดินเข้าไปดู

ส่วนคนอื่นนั้นมองไม่เห็น

อันหลิงหยุนมองดูสักครู่ จึงหยิบยาให้จุนฉูฉูกิน จากนั้นวางจุนฉูฉูลงไปแล้วตัวเองก็ลุกขึ้น

ไม่ว่ายังไง ที่มาวันนี้ก็เพราะเงินสิบห้าหมื่นตำลึง ยังไงก็ต้องช่วยอ๋องตวนก่อน

อันหลิงหยุนเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าฮูหยินใหญ่：“ฮูหยินใหญ่ ที่ท่านมาวันนี้ก็เพราะเรื่องหย่าร้างของพระชายารองหยุน

แล้วถ้าพระชายารองหยุนไม่หย่าร้างกัน ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฮูหยินใหญ่ยอมให้เวลาสักครู่จะได้หรือไม่？”

ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงมองไปที่อันหลิงหยุน ถามว่า：“ไม่หย่าร้าง ชวนเอ๋อก็ต้องตายอยู่ในจวนอ๋องตวน，”

“ฮูหยินใหญ่ จะตายอยู่ข้างในหรือไม่ท่านรู้ได้ยังไง ตามที่ท่านรู้จักพระชายารองหยุนนั้น ด้วยอุปนิสัยของนางแล้วนางเป็นคนที่ยินยอมทนเรื่องไม่ยุติธรรมได้อย่างงั้นหรือ？”

ฮูหยินแก่ครุ่นคิดสักครู่：“ไม่ยินยอม”

“ถ้าเช่นนั้นแล้วฮูหยินใหญ่เคยคิดหรือไม่ว่า ที่พระชายารองหยุนยินยอมกับเรื่องที่ไม่ยุติธรรม ทนอยู่ที่จวนอ๋องตวนเพราะอะไร？”คำถามที่อันหลิงหยุนถามออกมาทำให้ทุกคนประหลาดใจนัก

ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงคิดไม่ออกเหมือนกัน คิดไปแล้วด้วยอุปนิสัยของหลานสาวแล้วก็ไม่ได้เป็นคนเช่นนี้เหมือนกัน

อันหลิงหยุนพูดขึ้นว่า：“ถึงแม้ว่าอ๋องตวนบางครั้งทำอะไรให้คนอื่นไม่น่าพอใจนัก แต่อ๋องตวนก็มีข้อดีของเขาอยู่

พวกเราไม่รู้ แต่พระชายารองหยุนรู้

สิ่งที่ทำให้พระชายารองหยุตทนอยู่มาได้ ก็เพราะอ๋องตวน”

ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงไม่ยอมเชื่อ อันหลิงหยุนสังเกตเห็นนางเริ่มหวั่นไหวเลยพูดต่อ：“ผู้หญิงของตำหนักกั๋วกงไม่แพ้ผู้ชาย ทุกคนล้วนภายนอกแข็งแกร่งจิตใจอ่อนโยน พวกเขาสามารถหยิบจับดาบและหอกได้ สามารถปกป้องประเทศได้ และสามารถอ่อนโยน ดูแลรักปกป้องสามีได้

พระชายารองหยุนถึงแม้จะไม่แสดงออกมา แต่ตอนที่อยู่ในวังดูแลอ๋องตวนนั้น ข้าได้เห็นกับตาของตัวเอง นางทนเห็นอ๋องตวนบาดเจ็บไม่ได้ ร้องไห้เสียใจหนักมาก

ขอถามหน่อยว่าถ้าไม่มีความรู้สีกดีๆให้กัน จะเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร？

ความรู้สึกของฮูหยินใหญ่ข้าเข้าใจดี ถ้าเป็นหลานสาวของข้าที่ได้เจอกับเหตุการณ์ไม่ยุติธรรมเช่นนี้ ข้านิ่แหละจะเป็นคนแรกที่ลากตัวมันมาหั่นเป็นชิ้นๆ

แต่เมื่อมาคิดในอีกแง่มุมหนึ่ง เรื่องศักดิ์ศรีของผู้หญิงนั้นเป็นเรื่องใหญ่ พระชายารองหยุนถ้าหย่าร้างกันจริงๆ กังวลว่าในอนาคตข้างหน้าอาจจะทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียงก็ได้

ตามปรกติแล้ว ผู้หญิงของตำหนักกั๋วกงสามารถตามหาผู้ชายที่ปรารถนาได้อยู่แล้ว

ฮูหยินใหญ่เคยคิดหรือไม่ว่า ถ้าพระชายารองหยุนรักอ๋องตวน ในใจมีแค่อ๋องตวนคนเดียว ทั้งชีวิตของนางอาจจะต้องเสียใจมากก็ได้

เมื่อคนเรามีชีวิตอยู่ โดยเฉพราะผู้หญิง ความจริงแล้วเรื่องยศถาบรรดาศักดิ์ไม่ได้สำคัญเท่าใดนัก

หาคนที่เข้าใจนาง ชอบนางถึงจะเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด

ฮูหยินใหญ่อายุมาถึงขนาดนี้แล้ว สิ่งที่ทำให้ฮูหยินใหญ่ภูมิใจที่สุดไม่ใช่เพราะความรักที่อันกั๋วกงมีให้แก่ฮูหยินใหญ่หรอกหรือ？”

“ความรัก”ฮูหยิงใหญ่ตำหนักกั๋วกงสายตาเย็นชา：“แต่ความรักของอ๋องตวนไม่ได้อยู่ที่ชวนเอ๋อ มีประโยชน์อะไร？”

ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงพูดประชดแล้วมองไปที่จุนฉูฉูที่ตอนนี้หมดสติอยู่

นางหมดสติจริงหรือไม่นั้น ทุกคนน่าจะรู้ดีที่สุด