ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 246

บทที่ 246 แกล้งเป็นลม

ตอนนี้จุนฉูฉูกำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น ดวงตาทั้งคู่ของจุนฉูฉูแน่นิ่งเหม่อลอย เหมือนดั่งคนตาย

อันหลิงหยุนใช้หางตามองดู แต่ไม่ได้เข้าไปห่วงใยอะไรจุนฉูฉู

“หม่อมฉัน หม่อมฉันคำนับเสด็จแม่ พระนางไท่เฟย”

กงชิงวี่กับอันหลิงหยุนค้อมลงทักทายเข้าเฝ้า

ไม่เห็นฮ่องเต้ชิงหยู่กับฮองเฮาเสินหยุนชูอันหลิงหยุนก็ไม่รู้สึกแปลกใจมากนัก วันก่อนมาในวังเพื่อช่วยตรวจจับชีพจร ฮองเฮาถึงแม้จะไม่เป็นไร แต่ดูจากสีหน้าแล้วก็ไม่สู้ดีนัก คิดว่าน่าจะเป็นเรื่องของเสินหยุนเอ๋อที่กระทบนาง ส่วนนางก็น่าจะคิดว่าปัญหายิ่งน้อยยิ่งดี เมื่อหวางฮองไทเฮาไม่เรียกให้เข้าเฝ้า นางก็คงไม่ออกมาเพล่นพล่าน

สำหรับฮ่องเต้ชิงหยู่นั้น เจอเรื่องเช่นนี้ท่านก็คงรำคาญใจ

ฝ่ายหนึ่งคือฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงที่มีความดีปกป้องรักษาประเทศ อีกฝ่ายคืออ๋องตวน ท่านคงไม่สะดวกใจออกหน้าเท่าไหร่นัก จึงหลีกเลี่ยงเสียเลยดีกว่า！

หวางฮองไทเฮาพูดขึ้นว่า：“ลุกขึ้นเถอะ เป็นคนครอบครัวเดียวกันทั้งนั้น วันนี้ไม่ต้องพิธีรีตองอะไรมากนัก”

ฮั๋วไท่เฟยเช็ดน้ำตาของเธอ：“อ๋องเสียนเจ้าช่วยข้าพูดอะไรหน่อย ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงจะเอาความตายมาบีบอย่างเดียว！”

กงชิงวี่มองไป ถามขึ้นว่า：“วันนี้มีเรื่องอะไรอีกหรือ？”

เมื่อกงชิงวี่เอ่ยปาก อันหลิงหยุนเลยไม่พูดอะไร

ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงพูดขึ้นว่า：“ข้าจะมาคุยเรื่องหย่าร้างระหว่างอ๋องตวนกับชวนเอ๋อ ชวนเอ๋อเด็กคนนี้ไม่คู่ควรกับอ๋องตวน”

ฮูหยินใหญ่ ที่ข้ารู้มานั้น ผู้หญิงที่แต่งงานเข้าไปในจวนอ๋อง ไม่สามารถหย่าร้างกันได้”กงชิงวี่พูดอย่างเรียบเฉย อันหลิงหยุนรู้สึกประหลาดใจ มีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ？

ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงหันมองไปด้วยสีหน้าเคร่งขหรือม：“อ๋องเสียน ถึงแม้ว่าท่านจะเป็นอ๋องซื่อเจิ้น(ผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์) แต่ข้าก็ไม่เคยได้ยินเช่นนี้มาก่อน ว่าผู้หญิงที่ได้แต่งงานกับท่านอ๋องนั้นไม่สามารถหย่าร้างกันได้？”

“ฮูหยินใหญ่ สิ่งแรกเลยคืออ๋องตวนเป็นถึงเชื้อพระวงศ์ของประเทศต้าเหลียง ผู้หญิงที่ได้แต่งงานกับฮ่องเต้ และเชื้อพระวงศ์ นอกเสียจากสามีเสียชีวิตแล้ว กลายเป็นหญิงม่ายถึงจะสามารถแยกออกจากสามีได้ ไม่เช่นั้นคือหย่าร้างกันไม่ได้ ไม่ใช่เพียงแค่หย่าร้างกันไม่ได้ ถึงแม้จะแยกกับสามีแล้ว ก็ต้องถูกจัดส่งไปอยู่ที่วัด จัดให้พักอาศัยอยู่ที่วังเย็นของวังหลัง

ขอถามหน่อย สะใภ้ของพระราชวงศ์ จะไปอยู่ร่วมกับชายอื่นได้อย่างไร ถ้าทำเช่นนั้นก็เหมือนกับดูหมิ่นพระราชวงศ์”

ฮองไทเฮาพยักหน้า：“เป็นเช่นนั้นจริงๆ”

อันหลิงหยุนรู้สึกหดหู่ ทันใดนั้นนางเกิดไม่อยากได้เงินขึ้นมา อยากช่วยหยุนโล๋ชวนให้หนีออกไป

นี่เป็นการกลั่นแกล้งอย่างเห็นได้ชัด และเมื่อได้ยินกงชิงวี่พูดเช่นนั้น อันหลิงหยุนก็รู้สึกว่า เขาตั้งใจจะใช้สิ่งนี้กับเธอเช่นกัน

ไม้ค้ำที่อยู่ในมือของฮูหยินใหญ่ตีไปที่พื้นอย่างแรง ทำให้พื้นเกือบแตกร้าว

“ข้าถึงแม้ต้องตายอยู่ที่นิ่ในวันนี้ ยังไงข้าก็ไม่ยอมให้ชวนเอ๋อไปทนทุกข์ทรมานที่จวนอ๋องตวนเด็ดขาด ตำหนักกั๋วกงของข้าได้สร้างผลงานออกรบปกป้องประเทศ เพื่อฮ่องเต้องค์ก่อน และทุ่มแทจงรักภักดีรับใช้ราชวงศ์มาเป็นอย่างดี

ข้าไม่ได้ต้องการยศถาบรรดาศักดิ์ แต่ก็ไม่อยากให้ไปอดตายอยู่ที่จวนอ๋องตวน

ชวนเอ๋อเป็นเด็กดีเชื่อฟังคำสั่งมาตั้งแต่เด็ก พ่อแม่นางอยู่นอกชายแดนไม่ค่อยได้กลับมา ข้าเป็นคนดูแลเลี้ยงดูนางจนเติบโต

ถึงแม้จะไม่ได้ทะนุถนอมจนเสียนิสัย แต่ก็เลี้ยงดูนางไม่ให้ขาดแคลนอะไร แต่นางอยู่ที่จวนอ๋องตวนกลับไม่ได้กินอิ่มแถมเสื้อผ้าก็ไม่มีให้ใส่ได้อุ่นอีก

ชวนเอ๋อตั้งแต่เข้าไปอยู่ที่จวนอ๋องตวน ไม่เคยได้กินอิ่มและใส่ไม่อุ่นเลย แถมยังถูกปรักปรำว่าขโมยเงินหกหมื่นตำลึงด้วย

ตำหนักกั๋วกงของข้าถึงแม้จะไม่มีเงิน แต่ก็ไม่ได้อยากได้เงินใคร

แผนการนี้ก็คิดออกมาได้ ข้าขอถามหน่อย……

ชวนเอ๋อคือได้ใช้ชีวิตแบบไหนกัน？”

ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงโมโหมาก สอบถามออกไปด้วยความเกรี้ยวกราด

กงชิงวี่เหลือบมองจุนฉูฉูที่พื้น เขายังจำสิ่งที่เกิดขึ้นครั้งสุดท้ายได้ แม้ว่าเขาจะไม่อยากฉีกหน้าเพื่อทำร้ายจุนฉูฉู เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้เพราะนางเป็นต้นเหตุ จะโทษคนอื่นไม่ได้

“ฮูหยินใหญ่ เรื่องของวังหลังนั้นอ๋องตวนไม่รู้เรื่องอะไรเลย ถึงแม้อ๋องตวนจะมีความผิด แต่ผิดไม่ถึงตาย ท่านให้พวกเขาหย่าร้างกัน ก็ไม่ใช่เรื่องดีสำหรับพระชายารองหยุนเช่นกัน

มันเป็นความผิดของใคร ก็ให้คนนั้นรับผิดชอบ”

จุนฉูฉูเงยหน้าขึ้นมองกงชิงวี่ สีหน้าซีดเซียว นางรู้สึกขบขัน：“อ๋องเสียน ท่านดีต่อข้าดีหน่อยไม่ได้เลยหรือยังไง？”