ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 248

บทที่ 248 ความอดกลั้นของอ๋องตวน

เมื่อรถม้ามาถึงตำหนักกั๋วกงแล้วอันหลิงหยุนลงจากรถม้าไปหาหยุนโล๋ชวน หยุนโล๋ชวนได้ฝื้นขึ้นมาแล้ว กำลังอาบน้ำอยู่

ประตูปิดแน่น ข้างในมีแค่หยุนโล๋ชวนแค่คนเดียว

ฮูหยินใหญ่เข้าไปประตูด้านในก็เห็นอ๋องตวนยืนรออยู่หน้าประตูแล้ว เมื่อฮูหยินใหญ่เห็นก็โมโหโกรธ กลับไปที่ห้องพักของตัวเองทันที

อันหลิงหยุนเดินตามกงชิงวี่เพื่อไปหาอ๋องตวน

“อ๋องตวน เรื่องราวทั้งหมดได้เป็นไปตามความต้องการของท่านแล้ว พวกเราทั้งสองฝ่ายต่างไม่เป็นหนี้ต่อกันแล้ว ”อันหลิงหยุนพูดอย่างไม่เกรงใจ

อันหลิงหยุนหันกลับไปมองอันหลิงหยุนแล้วถามว่า：“ฉูฉูล่ะ？”

“นางน่าจะกลับไปพร้อมราชครูจุนแล้ว”

อันหลิงหยุนนึกว่าอ๋องตามจะตามไปที่จวนราชครู แต่เขากลับมองไปห้องของหยุนโล๋ชวน มองไปที่ประตูอย่างเหม่อลอย

“เจ้าออกไปได้แล้ว”อ๋องตวนไล่คน

อันหลิงหยุนกำลังเตรียมตัวเดินออกไป แต่ฮูหยินใหญ่ให้คนมาแจ้งข่าว คืนนี้ให้อันหลิงหยุนกินข้าวเสร็จแล้วค่อยกลับ อันหลิงหยุนจึงนั่งรอที่สวนก่อน

หยุนโล๋ชวนนอนพิงอยู่ในอ่างอาบน้ำด้านใน ปวดเมื่อยไปทั้งตัว อยู่ด้านในจนนอนหลับไปเลย

รอจนกว่าครึ่งชั่วยาม อ๋องตวนถามขึ้น：“ชวนเอ๋อ”

หยุนโล๋ชวนหลับไปแล้ว คหรือ่งค่อนวันก็ไม่ได้ยินเสียงตอบสนองจากอันหลิงหยุน อ๋องตวนจึงไปผลักประตู ประตูด้านในไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ เข้าจึงผลักประตูออกแล้วเดินเข้าไป

หยุนโล๋ชวนขยับตัวเล็กน้อย รู้สึกว่าแผ่นหลังมีความเย็นเกิดขึ้น จึงหันกลับไปมอง กงชิงหยินได้เดินเข้ามาแล้ว เมื่อมองไปเห็นมีคนอยู่ในน้ำกงชิงหยินรีบหันตัวกลับไป

ส่วนหยุนโล๋ชวนก็กรีดร้องออกมา

อันหลิงหยุนก็ยังนั่งอยู่ข้างนอก อดไม่ได้ที่จะขัดหูของตัวเอง

กงชิงวี่นั่งอยู่ข้างๆ หยิบชาขึ้นมาดื่ม ：“จงใจหรือ？”

อันหลิงหยุนไม่สนใจเขา

แต่จงใจนั้นเป็นเรื่องจริง เพราะนางรู้สึกว่าอ๋องตวนนั้นท่างทางแปลกๆ

ถ้าจะพูดว่าเปลี่ยนใจไปรักคนใหม่ก็เหมือนจะรวดเร็วเกินไป ถ้าเช่นนั้นแสดงว่าต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแล้วเป็นแน่！

แต่ดูจากสถานการณ์นี้แล้ว อันหลิงหยุนก็ดูไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้น

จุนฉูฉูโดนราชครูจุนพากลับไปที่จวน จากนั้นโดนจับขังคุกใต้ดินข้างใน

ในคุกใต้ดินนั้นเป็นสถานที่ที่กักขังคนทำผิด จุนฉูฉูไม่เคยเข้ามาข้างในมาก่อน ครั้งนี้โดนจับมาขังข้างในทำให้นางตกใจเกือบตาย บนพื้นเต็มไปด้วยหนู อีกทั้งยังมีกระดูกเต็มไปหมด

กระดูกพวกนั้น น่ากลัวมาก ทั้งหมดล้วนมาจากร่างกายของคนทั้งนั้น

จุนฉูฉูอยู่ในคุกใต้ดินข้างในร้องตะโกนให้ใครช่วยก็ไม่มีคนสามารถมาช่วยเหลือได้

ที่จวนจุนนั้นทั้งนายทั้งบ่าวรับใช้ไม่มีใครสนใจความเป็นความตายของจุนฉูฉูเลย นางโดนโยนเข้าไปขังไว้ในคุกใต้ดิน ไม่มีใครมาใส่ใจและเป็นห่วงเลย

อันหลิงหยุนกินข้าวที่ตำหนักกั๋วกง คนที่นั่งตรงข้ามนางคืออ๋องตวนกับหยุนโล๋ชวน แต่หยุนโล๋ชวนนั้นนางก้มหน้าตลอดเวลา อ๋องตวนนั้นก็สงบนิ่งมาก

วันนี้คนกินข้าวไม่เยอะ มีอ๋องตวนและหยุนโล๋ชวน อันหลิงหยุนสามีภรรยา กั๋วกงใหญ่สามีภรรยา พวกเขากินข้าวในบ้าน ไม่ได้พูดคุยอะไรมากนัก แต่วันนี้พิเศษกว่าปรกติ

หยุนโล๋ชวนก้มหน้าอยู่ตลอดเวลา เปรียบเสมือนภรรยาน้อยที่เงยหน้าขึ้นไม่ได้ยังไงอย่างนั้นเลย

หน้าแดงเหมือนแอปเปิล ตอนกินข้าวได้แต่ก้มหน้าอย่างเดียว

อ๋องตวนผิดไปกว่าปรกติหน่อย เขากินได้สักพักก็คีบเนื้อไปให้หยุนโล๋ชวนชิ้นหนึ่ง

หยุนโล๋ชวนรับผิดชอบกิน เขารับผิดชอบคีบ

เมื่อกินข้าวเสร็จอันหลิงหยุนเตรียมตัวกลับ ฮูหยินใหญ่ขอให้นางนอนค้างต่อ อยากพูดคุยกับนาง อันหลิงหยุนยากที่จะปฏิเสธ จึงตอบตกลงนอนค้างที่ตำหนัก

จัดเตรียมห้องพักให้อันหลิงหยุนและกงชิงวี่แยกออกจากกัน อันหลิงหยุนพูดคุยกับฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกง ส่วนกงชิงวี่พูดคุยกับอันกั๋วกง

เมื่อทั้งสองไปพักผ่อนนั้นก็ดึกมากแล้ว อันหลิงหยุนพักอยู่ที่ตำหนักของหยุนโล๋ชวน มองไปที่ห้องหยุนโล๋ชวนยังไม่ได้ดับไฟ เลยยืนมองอีกสักพัก

“ท่านอ๋อง อ๋องตวนยังไม่กลับหรือ？”อันหลิงหยุนถามเพราะสงสัยจริงๆ

อ๋องตวนรักจุนฉูฉูขนาดนั้น แต่ไม่กลับจวนจุน กลับอยู่ที่นิ่ต่อ

“ใช่”