ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 248

บทที่ 248 ความอดกลั้นของอ๋องตวน

เมื่อรถม้ามาถึงตำหนักกั๋วกงแล้วอันหลิงหยุนลงจากรถม้าไปหาหยุนโล๋ชวน หยุนโล๋ชวนได้ฝื้นขึ้นมาแล้ว กำลังอาบน้ำอยู่

ประตูปิดแน่น ข้างในมีแค่หยุนโล๋ชวนแค่คนเดียว

ฮูหยินใหญ่เข้าไปประตูด้านในก็เห็นอ๋องตวนยืนรออยู่หน้าประตูแล้ว เมื่อฮูหยินใหญ่เห็นก็โมโหโกรธ กลับไปที่ห้องพักของตัวเองทันที

อันหลิงหยุนเดินตามกงชิงวี่เพื่อไปหาอ๋องตวน

“อ๋องตวน เรื่องราวทั้งหมดได้เป็นไปตามความต้องการของท่านแล้ว พวกเราทั้งสองฝ่ายต่างไม่เป็นหนี้ต่อกันแล้ว ”อันหลิงหยุนพูดอย่างไม่เกรงใจ

อันหลิงหยุนหันกลับไปมองอันหลิงหยุนแล้วถามว่า：“ฉูฉูล่ะ？”

“นางน่าจะกลับไปพร้อมราชครูจุนแล้ว”

อันหลิงหยุนนึกว่าอ๋องตามจะตามไปที่จวนราชครู แต่เขากลับมองไปห้องของหยุนโล๋ชวน มองไปที่ประตูอย่างเหม่อลอย

“เจ้าออกไปได้แล้ว”อ๋องตวนไล่คน

อันหลิงหยุนกำลังเตรียมตัวเดินออกไป แต่ฮูหยินใหญ่ให้คนมาแจ้งข่าว คืนนี้ให้อันหลิงหยุนกินข้าวเสร็จแล้วค่อยกลับ อันหลิงหยุนจึงนั่งรอที่สวนก่อน

หยุนโล๋ชวนนอนพิงอยู่ในอ่างอาบน้ำด้านใน ปวดเมื่อยไปทั้งตัว อยู่ด้านในจนนอนหลับไปเลย

รอจนกว่าครึ่งชั่วยาม อ๋องตวนถามขึ้น：“ชวนเอ๋อ”

หยุนโล๋ชวนหลับไปแล้ว คหรือ่งค่อนวันก็ไม่ได้ยินเสียงตอบสนองจากอันหลิงหยุน อ๋องตวนจึงไปผลักประตู ประตูด้านในไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ เข้าจึงผลักประตูออกแล้วเดินเข้าไป

หยุนโล๋ชวนขยับตัวเล็กน้อย รู้สึกว่าแผ่นหลังมีความเย็นเกิดขึ้น จึงหันกลับไปมอง กงชิงหยินได้เดินเข้ามาแล้ว เมื่อมองไปเห็นมีคนอยู่ในน้ำกงชิงหยินรีบหันตัวกลับไป

ส่วนหยุนโล๋ชวนก็กรีดร้องออกมา

อันหลิงหยุนก็ยังนั่งอยู่ข้างนอก อดไม่ได้ที่จะขัดหูของตัวเอง

กงชิงวี่นั่งอยู่ข้างๆ หยิบชาขึ้นมาดื่ม ：“จงใจหรือ？”

อันหลิงหยุนไม่สนใจเขา

แต่จงใจนั้นเป็นเรื่องจริง เพราะนางรู้สึกว่าอ๋องตวนนั้นท่างทางแปลกๆ

ถ้าจะพูดว่าเปลี่ยนใจไปรักคนใหม่ก็เหมือนจะรวดเร็วเกินไป ถ้าเช่นนั้นแสดงว่าต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแล้วเป็นแน่！

แต่ดูจากสถานการณ์นี้แล้ว อันหลิงหยุนก็ดูไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้น

จุนฉูฉูโดนราชครูจุนพากลับไปที่จวน จากนั้นโดนจับขังคุกใต้ดินข้างใน

ในคุกใต้ดินนั้นเป็นสถานที่ที่กักขังคนทำผิด จุนฉูฉูไม่เคยเข้ามาข้างในมาก่อน ครั้งนี้โดนจับมาขังข้างในทำให้นางตกใจเกือบตาย บนพื้นเต็มไปด้วยหนู อีกทั้งยังมีกระดูกเต็มไปหมด

กระดูกพวกนั้น น่ากลัวมาก ทั้งหมดล้วนมาจากร่างกายของคนทั้งนั้น

จุนฉูฉูอยู่ในคุกใต้ดินข้างในร้องตะโกนให้ใครช่วยก็ไม่มีคนสามารถมาช่วยเหลือได้

ที่จวนจุนนั้นทั้งนายทั้งบ่าวรับใช้ไม่มีใครสนใจความเป็นความตายของจุนฉูฉูเลย นางโดนโยนเข้าไปขังไว้ในคุกใต้ดิน ไม่มีใครมาใส่ใจและเป็นห่วงเลย

อันหลิงหยุนกินข้าวที่ตำหนักกั๋วกง คนที่นั่งตรงข้ามนางคืออ๋องตวนกับหยุนโล๋ชวน แต่หยุนโล๋ชวนนั้นนางก้มหน้าตลอดเวลา อ๋องตวนนั้นก็สงบนิ่งมาก

วันนี้คนกินข้าวไม่เยอะ มีอ๋องตวนและหยุนโล๋ชวน อันหลิงหยุนสามีภรรยา กั๋วกงใหญ่สามีภรรยา พวกเขากินข้าวในบ้าน ไม่ได้พูดคุยอะไรมากนัก แต่วันนี้พิเศษกว่าปรกติ

หยุนโล๋ชวนก้มหน้าอยู่ตลอดเวลา เปรียบเสมือนภรรยาน้อยที่เงยหน้าขึ้นไม่ได้ยังไงอย่างนั้นเลย

หน้าแดงเหมือนแอปเปิล ตอนกินข้าวได้แต่ก้มหน้าอย่างเดียว

อ๋องตวนผิดไปกว่าปรกติหน่อย เขากินได้สักพักก็คีบเนื้อไปให้หยุนโล๋ชวนชิ้นหนึ่ง

หยุนโล๋ชวนรับผิดชอบกิน เขารับผิดชอบคีบ

เมื่อกินข้าวเสร็จอันหลิงหยุนเตรียมตัวกลับ ฮูหยินใหญ่ขอให้นางนอนค้างต่อ อยากพูดคุยกับนาง อันหลิงหยุนยากที่จะปฏิเสธ จึงตอบตกลงนอนค้างที่ตำหนัก

จัดเตรียมห้องพักให้อันหลิงหยุนและกงชิงวี่แยกออกจากกัน อันหลิงหยุนพูดคุยกับฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกง ส่วนกงชิงวี่พูดคุยกับอันกั๋วกง

เมื่อทั้งสองไปพักผ่อนนั้นก็ดึกมากแล้ว อันหลิงหยุนพักอยู่ที่ตำหนักของหยุนโล๋ชวน มองไปที่ห้องหยุนโล๋ชวนยังไม่ได้ดับไฟ เลยยืนมองอีกสักพัก

“ท่านอ๋อง อ๋องตวนยังไม่กลับหรือ？”อันหลิงหยุนถามเพราะสงสัยจริงๆ

อ๋องตวนรักจุนฉูฉูขนาดนั้น แต่ไม่กลับจวนจุน กลับอยู่ที่นิ่ต่อ

“ใช่”

อันหลิงหยุนถูกพาไปที่ห้อง ดับไฟขึ้นเตียง

อันหลิงหยุนสงสัยไม่เข้าใจ：“ท่านอ๋อง อ๋องตวนไม่ได้ชอบพระชายาตวนแล้วจริงหรือ？”

“ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร？แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้คือต้องรักษาตำหนักกั๋วกงไว้ให้ได้ก่อน เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้มีปัญหาอื่นเกิดขึ้น สำหรับอ๋องตวนนั้นไม่ว่าเรื่องงานหรือเรื่องส่วนตัวก็ต้องอยู่ที่ตำหนักกั๋วกงอยู่แล้ว ”กงชิงวี่พลิกตัวสวมกอดอันหลิงหยุนไว้ อันหลิงหยุนตัวแนบติดกับร่างกายของกงชิงวี่ ทำอะไรไม่ได้เลย

“ท่านอ๋อง หรือว่า เกิดที่ราชวงศ์ฮ่องเต้ ก็ไม่สามารถเลือกความรักของตัวเองได้？”อันหลิงหยุนไม่ใช่ไม่เชื่อว่าอ๋องตวนสำนึกผิดแล้ว แต่ถ้าใครเจอเรื่องแบบนี้ ก็คงไม่เชื่ออยู่แล้ว

ถ้าอ๋องตวนไม่ดื้อรั้น ยอมทำตามความต้องการของตัวเอง นางอาจจะรู้สึกสบายใจกว่านี้

แต่มาตอนนี้ เมื่อนึกถึงเงินสิบห้าหมื่นตำลึงนางก็ยอมขายหยุนโล๋ชวน อันหลิงหยุนรู้สึกไม่สบายใจเลย

กงชิงวี่ใช้มือตบไปเบาๆที่ท้องนาง：“มีคนมากมายที่ต่อสู้ประเทศนี้เพื่อกงชิงวี่ วีระบุรุษที่ปกป้องประเทศล้วนโดดเด่น ไม่สามารถทำให้พวกเขาเสียความรู้สึกได้ สิ่งที่ทำได้คือพยายามปลอบพวกเขา สิ่งที่ปลอบประโลมพวกเขาได้ดีที่สุดก็คือแต่งงานกับลูกสาวหรือหลานสาวของพวกเขาถึงจะทำให้พวกเขาวางใจได้

อันดับแรกคือเพื่อผูกมัดพวกเขาไว้ อันดับสองถือเป็นการแสดงให้เห็นถึงการให้ความสำคัญพวกเขาอย่างหนึ่ง ”

“ถ้าเช่นนั้นก็หมายความว่าอีกหน่อยถ้าลูกชายของพวกเราคอดออกมาก็ต้องมีชะตากรรมเช่นนี้？”อันหลิงหยุนรู้สึกตกใจเป็นกังวล

กงชิงวี่ส่งเสียงอืมออกมา อันหลิงหยุนสีหน้าดิ่งลง：“แล้วถ้าคอดลูกสาว ถึงเวลานั้นถ้าเกิดประเทศอื่นมาคิดร้าย ต้องการผูกสัมพันธ์กับเรา ถ้าเป็นเช่นนั้นลูกสาวข้าก็โชคร้ายสิ？”

“หึ ลูกสาวของข้าอ๋องตวนไม่สามารถเอาไปขายให้แก่ศัตรูได้”

“……”

อันหลิงหยุนรู้สึกโล่งใจ รู้ว่ากงชิงวี่ไม่ได้พูดโกหก แต่นางก็ยังรู้สึกกังวล

พลิกตัวไปกอดกงชิงวี่ อันหลิงหยุนพูดขึ้นว่า：“คอดผู้ชายทั้งหมดดีกว่า”

“……”

กงชิงวี่พูดอะไรไม่ออกจริงๆ！

ฝั่งตรงข้าม หยุนโล๋ชวนยืนอยู่ในห้องอย่างไม่สบายใจนัก อ๋องตวนนั่งอยู่บนเตียงแล้วคว้าอำนาจเป็นฝ่ายบงการเอง

หยุนโล๋ชวนจีจีวูวูแล้วพูดขึ้นว่า ：“ท่านทำไมยังไม่กลับไปอีก？”

“ครั้งนี้ถือว่าตำหนักกั๋วกงยอมอ่อนข้อให้แล้ว ถ้าข้ากลับไปเช่นนี้ กลัวว่าอาจจะไปฟ้องร้องที่วังอีก คืนนี้ข้านอนที่นิ่”

“แล้วข้าจะไปอยู่ไหน？”หยุนโล๋ชวนสับสนนัก ที่นิ่เป็นห้องนอนของนาง แต่เขานั่งอยู่บนเตียง นางควรทำอย่างไรดี？

“เจ้านอนข้างใน ข้านอนข้างนอก”

“ถ้าเช่นนั้นข้านอนที่พื้นก็ได้”หยุนโล๋ชวนเป็นผู้หญิงที่กล้าหาญ ไม่ใส่ใจเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว

นางเดินไปหยิบผ้าห่มเล้วเตรียมนอนที่พื้น อ๋องตวนจับมือนางไว้ ทำให้หยุนโล๋ชวนตกใจเหมือนถูกไฟลวก จึงรับสะบัดมือออก

อ๋องตวนรีบปล่อย นางตกใจรีบถอยหลังไปกอดผ้าห่มไว้ สีหน้าน่าสงสารมองไปที่อ๋องตวน

อ๋องตวนสีหน้าขหรือมลงเล็กน้อย：“ขึ้นไปนอนข้างบน ข้าแค่ไม่อยากให้คนของตำหนักกั๋วกงรู้ ว่าข้ารังแกเจ้า”

หยุนโล๋ชวนมองไปที่เตียง แล้วรีบวิ่งขึ้นไปนอน

ห่มผ้าห่มเสร็จแล้วดึงมันไปแนบชิดกับอก

อ๋องตวนถอดเสื้อผ้าออก ทีละชิ้นๆถอดออก จากนั้นลุกไปหยิบชุดนอนที่เตรียมไว้แล้ว จากนั้นค่อยๆสวมใส่มันเข้าไป

หยุนโล๋ชวนรู้สึกอึดอัด มองไปที่อ๋องตวนใส่เสื้อผ้าอย่างช้าๆแล้วเดินมา ดึงผ้าห่มออกแล้วขึ้นไปที่เตียง

ความกลัวที่มีตอนแรกถูกกำจัดออกไปหมดจากความเชื่องช้าของอ๋องตวนไปแล้ว

หยุนโล๋ชวนอดไม่ได้ที่จะพูดประชด：“ท่านเป็นผู้ชายทั้งแท่ง ทำไมแค่เปลี่ยนเสื้อผ้าก็เชื่องช้าเช่นนี้ ถ้าไปออกรบข้างนอก เจ้าใส่เสื้อผ้าเช่นนี้ กว่าท่านจะสวมใส่ชุดเกราะเสร็จ ก็คงโดนศัตรูทำร้ายอย่างสิ้นเชิงไปแล้ว”

อ๋องตวนค่อยๆหันหน้าไปมองหยุนโล๋ชวน รู้สึกว่าเด็กน้อยคนนี้พูดจากแปลกประหลาดนัก

“ท่านอ๋องคือท่านอ๋อง ไม่จำเป็นต้องไปออกรบ อีกอย่างการสวมใส่ชุดนอน ไม่มีเรื่องเร่งรีบรออยู่ ทำไมต้องรีบขนาดนั้นด้วย？”

“พูดแบบนี้ก็ถูก แต่ผู้ชายที่ดีต้องมีความทะเยอทะยานและอุดมการณ์ที่สูงส่ง ความอยู่รอดของประเทศเป็นหน้าที่ของลูกผู้ชาย ท่านอ๋องควรเป็นคนที่มีประโยชน์ ปกป้องประเทศ”

คำพูดของหยุนโล๋ชวนทำให้กงชิงวี่รู้สึกเหม่อลอยไปเล็กน้อย

เป็นผู้หญิงเหมือนกัน ทำไมหยุนโล๋ชวนกับจุนฉูฉูแต่ต่างกันมากขนาดนี้？

ฉูฉูวางแผนคิดร้ายไปทั่ว เพื่อหวังผลประโยชน์ส่วนตัว แต่หยุนโล๋ชวนกลับอดกลั้นทุกอย่าง เพื่อประโยชน์ส่วนรวม

“ข้าเหนื่อยล่ะ นอนเถอะ”

กงชิงวี่หลับตาลง เขาก็ยังคิดถึงจุนฉูฉูมาก แต่เขาก็อดกลั้นมันไว้