ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 269

บทที่ 269 ออกจากวัง

ออกจากวังเฟิ่งหยีอันหลิงหยุนนึกถึงสภาพของแม่นมซี นางต้องการพบฮ่องเต้ชิงหยู่มาก

อันหลิงหยุนไปถึงนอกพระตำหนักจรุงจิตโดยไม่รู้ตัว

มีคนเฝ้าอยู่นอกพระตำหนักจรุงจิต เมื่อเห็นอันหลิงหยุนมีคนรีบรายงานไปยังสวีกงกง ตอนนี้สวีกงกงกำลังกลัดกลุ้ม ฮ่องเต้ไม่กินไม่ดื่มเป็นเวลาหกถึงเจ็ดวันแล้ว เป็นเช่นนี้ต่อไปคงแย่

สวีกงกงได้ยินว่าอันหลิงหยุนมา รีบทูลรายงาน

ฮ่องเต้ชิงหยู่ค่อยๆ เงยหน้าขึ้น ดูเหมือนกระปรี้กระเปร่าขึ้นเล็กน้อย

“ให้นางเข้ามา”

สวีกงกงรีบไปเชิญอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนสะพายกล่องยาราวกับยกหีบสมบัติขนาดหนักเดินไปรอบๆ วัง

ประการแรกหีบของอันหลิงหยุนมีความพิเศษเป็นสีเงิน สวมสายรัด ไม่ใหญ่มาก แต่ดูหนักมาก ทุกๆ คนมักเกิดความสงสัย ประการที่สองมือของอันหลิงหยุนกดกล่องยาเอาไว้ ทำให้ผู้คนรู้สึกเหมือนมีของดีอยู่ในนั้น

อันหลิงหยุนไปพบฮ่องเต้พร้อมกับกล่องยา ก็เพื่อถวายสิ่งล้ำค่า

ตอนนี้มีเพียงอ๋องเสียนประสบความสำเร็จเพียงคนเดียว พระชายาเสียนได้เป็นที่โปรดปราน มีหลายคนในวังนี้ดูอิจฉา ไม่มีใครกล้าพูดอะไรสักคำ

จนรู้สึกว่า หากประมาท คนต่อไปที่จะตายก็คือพวกเขา

จึงมีเพียงคนที่ตรงไปตรงมาอย่างเปิดเผยเท่านั้น ถึงจะมีชีวิตรอดอยู่ในวังได้

วิธีการของอ๋องเสียน แม้แต่แม่นมซีที่เคยดูแลเขายังฆ่าได้ มีอะไรอีกที่เป็นไปไม่ได้อีก

อันหลิงหยุนเข้าไปในพระตำหนักจรุงจิต วางกล่องยาลงถวายบังคมฮ่องเต่ชิงหยู่ เป็นเวลานานกว่าฮ่องเต้ชิงหยู่จะเรียกนางลุกขึ้น อันหลิงหยุนลุกขึ้นมองไปข้างบน ตามด้วยมองฮ่องเต้ชิงหยู่เดินลงมา สวีกงกงเลื่อนเก้าอี้สองตัวตามมา บนโต๊ะมีกระดานหมากรุกวางเอาไว้

อันหลิงหยุนไม่เข้าใจ ฮ่องเต้ชิงหยู่กล่าว: “วันนี้ข้าเหนื่อยมาก พระชายาเสียนเล่นหมากรุกกับข้าทีเถิด”

“เพคะ”

อันหลิงหยุนนั่งลง มองดูกระดานหมากรุก ลงไปตัวหนึ่งก่อนแล้วกัน

ฮ่องเต้ชองหยู่มองที่กระดานหมากรุก รู้ว่าอันหลิงหยุนตั้งใจ โบกไม้โบกมือเป็นสัญญาลักษณ์ให้ถอยออกไป เขาจึงวางไปตัวหนึ่ง

ทั้งสองสลับกันไปมาไม่มีคำพูด และหมากของทั้งสองก็วกกลับมา อันหลิงหยุนเหลือบมองฮ่องเต้ชิงหยู่ คิดว่าเขาต้องรู้ทุกอย่างมานานแล้ว แต่ยังมีความสับสนในใจ

“ฮ่องเต้ หากหม่อมฉันชนะ พระองค์สามารถบอกทุกอย่างกับหม่อมฉันได้หรือไม่เพคะ?”

“อย่างนั้นคงต้องดูว่าเจ้าจะมีปัญญานี่หรือไม่!”

ฮ่องเต้ชิงหยู่วางหมากต่อไป อันหลิงหยุนรับมืออยู่หลายครั้ง ในที่สุดก็ชนะ

ฮ่องเต้ชิงหยู่ตกอยู่ในภวังค์ชั่วขณะ: “แม่นมซีเคยช่วยข้าเอาไว้ ความจริงแล้วเป็นแผนการของฮองเฮาเพียงคนเดียว นางต้องการให้ข้าเชื่อแม่นมซี อาศัยตรงนี้จัดให้คนคนหนึ่งแทรกเข้ามาข้างกายสังเกตข้า

ข้ารู้เรื่องเหล่านี้ แต่เลือกที่จะเชื่อก่อน เริ่มแรกข้าต้องการให้ฮองเฮาวางใจ ต่อมาข้ารู้สึกว่า แม่นมซีผู้นี้เป็นคนที่ดีจริงๆ

จึงให้นางเป็นคนรับใช้ของข้า ข้าเรียกนางกลับมา นางเลือกที่จะไม่พูดหลายๆ อย่างเกี่ยวกับข้า

นางยอมตายเพื่อฮองเฮา แต่ก็ยินดีปกป้องข้า

เรื่องครั้งนี้ข้าคิดไม่ถึง ฮองเฮาจะทำเช่นนี้?

“ฮ่องเต้รู้ว่าเป็นการกระทำของฮองเฮาหรือเพคะ?” อันหลิงหยุนรู้สึกแปลก ในเมื่อรู้เพราะเหตุใดจึงไม่หยุด

“รู้ เป็นไปตามที่แม่นมซีบอก มีช่วงหนึ่งที่ข้าเอาแต่ไปอยู่ที่เซียวผิน นางคือฮองเฮา ข้าเคยพูด จะไม่ละเลยทิ้งนางไว้เพียงลำพังเพราะผู้หญิงคนไหน แต่ข้าผิดสัญญา สูญเสียลูกไปก็เป็นความผิดของข้า”

อันหลิงหยุนมองฮ่องเต้อย่างประหลาดใจ ถึงอย่างไรเขาก็เป็นฮ่องเต้รุ่นแรก แต่ยอมรับความผิดพลาดของตนเองได้

จะเห็นได้ว่าเขาไม่มีความสุขในตำแหน่งนี้ ต้องไตร่ตรองตนเองเป็นครั้งคราว มิฉะนั้นก็จะไม่เกิดสถานการณ์เช่นนี้ขึ้น

แต่ เขารู้ว่าแม่นมซีปกป้องเขา แต่ไม่ออกหน้าช่วยแม่นมซี บางทีเขาอาจมีวิธีช่วยชีวิตแม่นมซีไว้ แต่เขาก็ไม่ได้ช่วยแม่นมซีเอาไว้

เพราะเขาเหี้ยมโหดเกินไป หรือนางผิดตั้งแต่แรกแล้ว